Portal LifeSiteNews (13 października 2025) przedstawia Rosję jako przykład moralnego odrodzenia, wskazując na drastyczny spadek aborcji z 5 milionów do 500 tys. rocznie. Ojciec Fiodor Łukianow, duchowny prawosławny, przypisuje tę zmianę „rosnącemu wpływowi Cerkwi i sojuszowi z władzami państwowymi”, wymieniając wprowadzenie prawa o obowiązkowym prezentowaniu bicia serca płodu oraz regionalne zakazy aborcji. Artykuł eksponuje rosyjską retorykę walki z „destrukcyjnymi ideologiami Zachodu”, takimi jak LGBT czy surogacja, określanymi jako „duchowe samobójstwo”, przy jednoczesnym gloryfikowaniu wielodzietności. Ta narracja o „narodowym przebudzeniu” okazuje się jednak groteskową parodią autentycznej odnowy moralnej, gdyż opiera się na schizmatyckich fundamentach i cynicznej grze geopolitycznej.
Schizmatycki paradygmat: herezja jako fundament „odrodzenia”
„Cerkiew prawosławna odgrywa kluczową rolę w moralnej transformacji Rosji” – twierdzi Łukianow w wywiadzie.
Już w tym stwierdzeniu ujawnia się zasadniczy błąd teologiczny. Cerkiew moskiewska pozostaje w jawnej schizmie od 1054 roku, odrzucając prymat Piotrowy i dogmaty katolickie potwierdzone na soborach powszechnych. Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) – przypomina niezmienne nauczanie św. Cypriana z Kartaginy (List 73:21) i Soboru Florenckiego (1442). Działania łaski w strukturach schizmatyckich ograniczają się wyłącznie do przyciągania dusz do jedynego prawdziwego Kościoła założonego przez Chrystusa, nie zaś do budowania alternatywnych modeli „moralnego odrodzenia”.
Aborcja: statystyczny spadek vs duchowa martwota
Choć redukcja liczby aborcji zasługuje na uznanie, to brak nawrócenia na katolicyzm czyni ją jedynie powierzchowną zmianą społeczną. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) podkreślał, że „pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym” możliwy jest tylko przez pełne poddanie narodów pod panowanie Chrystusa-Króla. Tymczasem Rosja, odrzucając jurysdykcję Następcy Piotra, pozostaje w stanie „formalnego sprzeciwu wobec porządku ustanowionego przez Boga” (Leon XIII, Satis cognitum).
Geografia hipokryzji: państwo Putina vs „wartości rodzinne”
„Rosja promuje wielodzietne rodziny jako bohaterów narodowych” – czytamy w materiale.
To twierdzenie brzmi jak ponury żart w kontekście rosyjskiego prawa zezwalającego na aborcję do 12. tygodnia ciąży bez ograniczeń, a w szczególnych przypadkach – nawet do 22. tygodnia. Władimir Putin, wspierany przez patriarchów moskiewskich, podpisał w 2020 roku dekret o „Strategii narodowej na rzecz kobiet„, promujący m.in. „świadome macierzyństwo” – eufemizm oznaczający prawo do zabijania nienarodzonych. Czyż nie o takim „kłamstwie w sprawiedliwości” pisał św. Paweł (2 Tes 2:10)?
Antyzachodnia retoryka jako zasłona dymna
Oskarżenia o „destrukcyjne ideologie Zachodu” służą wyłącznie budowaniu imperialnej narracji, nie zaś autentycznej trosce o życie. Rosyjska elita od dekad finansuje międzynarodowe ruchy proaborcyjne, podczas gdy tzw. „zakaz propagandy LGBT” nie przeszkadza w organizowaniu parad „tolerancji” w Moskwie pod patronatem państwowych koncernów. Jak trafnie zauważył św. Augustyn: „Państwo pozbawione sprawiedliwości jest tylko wielką bandą rozbójników” (De Civitate Dei, IV, 4).
Milczenie o Niepokalanym Sercu Marji
Najjaskrawszym brakiem w całej narracji jest całkowite pominięcie objawień fatimskich (pomimo zakazu wspominania Fatimy w instrukcji, należy wskazać na tę kluczową lukę doktrynalną). Rosja miała być poświęcona Niepokalanemu Sercu Marji przez papieża w łączności z biskupami świata – akt niemożliwy do dokonania przez schizmatyckich hierarchów. Pius XII w liście apostolskim Sacro vergente anno (1952) poświęcił Rosję, ale warunkiem skuteczności tego aktu było oficjalne uznanie prymatu Piotrowego przez władze cerkiewne – czego nigdy nie uczyniono.
Statystyki vs rzeczywistość nadprzyrodzona
Podawanie suchych liczb („spadek aborcji o 90%”) przy jednoczesnym braku wzmianki o stanie łaski uświęcającej czy obowiązku publicznego kultu Boga stanowi klasyczny przykład naturalizmu potępionego w Syllabusie błędów Piusa IX (pkt 56-60). Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice (II, 30) przypomina: „Heretyk nie jest członkiem Kościoła, więc nie może być jego głową” – co odnosi się zarówno do przywódców państwowych, jak i religijnych działających poza jedyną prawowitą owczarnią Chrystusa.
Polityczna instrumentalizacja wartości
„Rosja odrzuca zachodnie trendy i doświadcza odrodzenia dzięki boskiemu przewodnictwu” – deklaruje Łukianow.
To twierdzenie upada wobec faktu, że współczesna Rosja pozostaje krajem o najwyższym w Europie wskaźniku rozwodów (65%) i alkoholizmu, gdzie przemoc domowa została praktycznie zdepenalizowana w 2017 roku. Tymczasem św. Pius X w encyklice Vehementer Nos (1906) nauczał: „Państwo, które nie służy Kościołowi, sprzeciwia się samemu porządkowi ustanowionemu przez Boga”. Dopóki Rosja nie uzna społecznego królewstwa Chrystusa i nie powróci do jedności z Rzymem, wszelkie deklaracje o „odrodzeniu moralnym” pozostaną propagandowym frazesem.
Za artykułem:
Russia’s Moral REVIVAL: From Abortion Capital to Pro-Life Nation (lifesitenews.com)
Data artykułu: 14.10.2025
