Portal Vatican News relacjonuje badania doktoranta Pawła Głowackiego z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, który w monografii „Od Piotra do papieża. Oblicze władzy papieskiej w pierwszym tysiącleciu chrześcijaństwa” twierdzi, że „biskupi Rzymu praktycznie od samego początku starali się sprawować władzę jurysdykcyjną”, a już pod koniec II wieku biskup Wiktor I realizował prymat „na poziomie Kościoła powszechnego”. Praca opatrzona przedmową „kardynała” Gerharda Müllera przedstawiana jest jako „przełomowa teza” podważająca współczesną naukę o honorowym prymacie Rzymu w starożytności.
Pseudonaukowy konstrukt w służbie posoborowej eklezjologii
Rzekomo „rewolucyjne” ustalenia Głowackiego stanowią w rzeczywistości jałowy akademicki spektakl, w którym historyczny redukcjonizm łączy się z teologicznym konformizmem. Autor, deklarujący wątpliwości co do katolickiego rozumienia papiestwa, usiłuje udowodnić modernistyczną tezę o „ewolucji dogmatu” poprzez nadinterpretację źródeł patrystycznych. Jego metodologia wyraźnie ignoruje fundamentalną zasadę hermeneutiki katolickiej wyrażoną w encyklice Pascendi Dominici gregis Piusa X: „W kwestiach wiary i moralności nie wolno stosować innej metody poza metodą Kościoła” (nr 41).
„Studiując rzetelnie i bardzo szczegółowo wiele tekstów starożytnych, odkryłem, że biskupi Rzymu praktycznie od samego początku starali się sprawować władzę jurysdykcyjną” – twierdzi Głowacki w rozmowie z mediami watykańskimi.
To kuriozalne „odkrycie” w rzeczywistości powiela herezję gallikanizmu, sugerując, że papieski prymat wynikał z ludzkich ambicji biskupów Rzymu, a nie z ustanowienia Chrystusowego. Tymczasem Sobór Watykański I w konstytucji Pastor aeternus definitywnie stwierdza: „Na mocy samego ustanowienia przez Chrystusa Pana św. Piotr ma trwałą następstwo w prymacie nad całym Kościołem” (rozdz. 2). Żadne „starania” biskupów nie miały znaczenia – prymat jest de iure divino, a nie efektem historycznych procesów.
Fałszywa konwersja intelektualna jako symptom kryzysu wiary
Szczególnie odrażający w relacji Głowackiego jest wątek „osobistej konwersji” opartej na rzekomo naukowych odkryciach. Jego słowa: „Dzięki temu intelektualnie konwertowałem do Kościoła i pogłębiłem swoją relację z Chrystusem” stanowią jawną manifestację modernistycznej herezji potępionej w dekrecie Lamentabili św. Piusa X: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (propozycja 58). Wiara katolicka nie jest produktem intelektualnych dociekań, lecz nadprzyrodzonym darem opartym na Objawieniu i Magisterium Kościoła.
Co więcej, entuzjazm wobec „Ojca Świętego jako następcy Piotra” całkowicie pomija kluczowy problem: według nauczania św. Roberta Bellarmina i całej tradycji, jawny heretyk nie może być papieżem (De Romano Pontifice, II, 30). Poparcie ze strony „kardynała” Müllera – notorycznego propagatora posoborowych błędów – tylko potwierdza, że cała ta operacja służy legitymizacji antypapieży okupujących Watykan.
Ignorancja patrystyczna i manipulacja źródłami
Głowacki powołuje się na postać Wiktora I (189-199) jako rzekomego świadka jurysdykcyjnego prymatu. Tymczasem analiza historycznych źródeł – w tym listów św. Ireneusza do Wiktora – jednoznacznie pokazuje, że biskupi Azji Mniejszej odrzucili jego próby narzucenia jednolitej daty Wielkanocy jako „nieuzasadnione innowacje”. Św. Ireneusz, choć bronił tradycji rzymskiej, ostrzegał Wiktora przed pychą i nadużyciem władzy, co przeczy tezie o powszechnym uznaniu jurysdykcyjnego prymatu.
Rzekome „wieloaspektowe badania” całkowicie pomijają fundamentalne świadectwa Ojców Kościoła, takich jak św. Cyprian, który w traktacie O jedności Kościoła stwierdza: „Nikt nie może mieć Boga za Ojca, kto nie ma Kościoła za matkę” (rozdz. 6), podkreślając prymat Rzymu jako widzialnego fundamentu jedności, ale bez jurysdykcyjnego absolutyzmu wprowadzonego dopiero przez rewolucję gregoriańską w XI wieku.
Posoborowa mistyfikacja kontra niezmienna doktryna
Cała ta intelektualna mistyfikacja służy jedynie celom posoborowej eklezjologii, która – jak trafnie zauważył abp Marcel Lefebvre – „zastąpiła nadprzyrodzone społeczeństwo Chrystusa Króla naturalistyczną wspólnotą demokratyczną”. Wykorzystanie naukowego żargonu do udowodnienia „historyczności” modernistycznej wizji papiestwa stanowi klasyczny przykład herezji modernizmu potępionej w Pascendi jako „synteza wszystkich herezji”.
Prawdziwy katolik nie potrzebuje akademickich wywodów, by wiedzieć, że „na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go” (Mt 16,18). Jak nauczał Pius IX w Syllabusie: „Kościół nie może pogodzić się z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (propozycja 80). Tymczasem Głowacki i jego promotorzy z KUL wpisują się w najgorsze tradycje pseudointelektualnego modernizmu, który – jak przepowiedział św. Pius X – „niszczy nie tylko religię katolicką, ale wszelką religię”.
W czasach powszechnej apostazji jedyną odpowiedzią na takie pseudonaukowe spektakle pozostaje wierność niezmiennemu Magisterium i modlitwa o rychłe przywrócenie prawowitego Papieża na tronie Piotrowym. Jak pisał św. Robert Bellarmin: „Tylko ten jest prawdziwym Papieżem, kto zachowuje wiarę katolicką w całej jej czystości” (De Romano Pontifice, II, 30).
Za artykułem:
Przełomowe badania nad papiestwem (vaticannews.va)
Data artykułu: 15.10.2025
