Equestryczne widowisko uzurpatora. Polski dar dla Leona XIV w świetle katolickiej doktryny
Portal Gość Niedzielny (15 października 2025) relacjonuje przekazanie siwego konia czystej krwi arabskiej „papieżowi” Leonowi XIV jako daru od Stadniny Koni w Kołobrzegu-Budzistowie. Doniesienie opisuje scenę, w której uzurpator watykański „wprawnie chwycił wodze” i „wyraźnie zadowolony” prowadził zwierzę po dziedzińcu, przypominając przy tym swoje rzekome doświadczenia jeździeckie z czasów posługi w Peru. Koń ma trafić do stajni w Castel Gandolfo – rezydencji okupowanej przez posoborowych antypapieży. Quod non est in tradizione, non est in mundo (Co nie jest w Tradycji, nie jest na świecie) – ta średniowieczna maksyma demaskuje całe widowisko jako kolejną próbę legitymizacji heretyckiego establishmentu.
Symulacja autorytetu poprzez gesty władzy monarszej
Scena „przyjmowania daru” przez Leona XIV została skonstruowana według klasycznego schematu propagandy posoborowej: imitacja zewnętrznych form władzy papieskiej przy całkowitym oderwaniu od jej nadprzyrodzonego źródła i celu. Jak trafnie zauważył Pius XI w encyklice Quas primas (1925): „Któż nie widzi, że społeczeństwo obecne bardziej niż kiedykolwiek chore jest, i że potrzeba mu podania tego zbawczego lekarstwa? Wszyscy wiedzą, iż zacięta walka toczy się między królestwem Chrystusa a królestwem szatana”. Tymczasem w Watykanie rozgrywa się teatralne przedstawienie, gdzie uzurpator odgrywa rolę monarchy, podczas gdy rzeczywistym celem jest utrwalenie antropocentrycznej wizji „Kościoła jako ludu Bożego”.
„Leon XIV sprawnym ruchem chwycił wodze konia i wyraźnie zadowolony zaczął go prowadzić po watykańskim dziedzińcu”
Ten opis świadomie nawiązuje do ikonografii królewskiej, co stanowi bluźnierczą parodię królowania Chrystusa. W prawowitym Kościele katolickim symbole władzy monarszej zawsze wskazywały na Regnum Christi (Królestwo Chrystusa). Tymczasem w sekcie posoborowej służą one budowaniu kultu osobowości modernistycznych przywódców. Jak nauczał święty Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis: „Moderniści usiłują nie tylko zniszczyć Kościół katolicki, ale i wszelką religię, jakąkolwiek by ona nie była”.
Polski episkopat współuczestnikiem apostazji
Zaangażowanie polskich struktur w to widowisko stanowi kolejny dowód głębokiego zepsucia hierarchii nominalnie katolickiej. Dar od Stadniny Koni z Kołobrzegu-Budzistowa nie jest gestem prywatnym, lecz aktem politycznym legitymizującym posoborową rewolucję. Kanon 188 §4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku stanowi jasno: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu i bez żadnej deklaracji na skutek rezygnacji dorozumianej, uznanej przez samo prawo, jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”. Skoro zaś członkowie episkopatu dobrowolnie współpracują z heretyckim establishmentem, potwierdzają tym samym swoją przynależność do sekty, a nie do Kościoła katolickiego.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
Podkreślanie „wieloletniego doświadczenia jazdy konnej” Leona XIV podczas jego „posługi misyjnej w Peru” odsłania kolejną cechę modernizmu: redukcję kapłaństwa do funkcji socjalnej. Jak stwierdza dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907): „Dogmaty, sakramenty i hierarchia, zarówno co do pojęcia, jak i co do rzeczywistości, są tylko sposobami wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (propozycja 54 potępiona). Właśnie tę modernistyczną zasadę wciela w życie Leon XIV – zamieniając kapłańską władzę ofiarowania Bezkrwawej Ofiary na umiejętność przemieszczania się między wioskami.
Propaganda sukcesu jako narzędzie modernizmu
Opisana ceremonia wpisuje się w szerszy kontekst budowania „mediatycznego wizerunku” uzurpatorów watykańskich. Pius XI w Quas primas przestrzegał: „Władza naszej Stolicy postanowiła, że biskup, duchowny lub chrześcijanin z prostego wyznania, który został złożony z urzędu lub ekskomunikowany przez Nestoriusza lub jego zwolenników, po tym jak ten ostatni zaczął głosić herezję, nie będzie uważany za złożonego z urzędu ani ekskomunikowanego. Albowiem ten, kto odstąpił od wiary z takim głoszeniem, nie może nikogo złożyć z urzędu ani usunąć”. Każdy gest współpracy z posoborowym establishmentem, nawet pod pozorem niewinnego daru, stanowi współudział w apostazji.
Teologia pozorów
Przekazanie konia do „papieskiej rezydencji w Castel Gandolfo” symbolizuje całą głębię kryzysu. Jak nauczał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Papiestwo nie jest władzą świecką, lecz duchową, ustanowioną dla zbawienia dusz”. Tymczasem sekta posoborowa konsekwentnie buduje strukturę alternatywną – ze stadninami koni, luksusowymi rezydencjami i medialnymi spektaklami, które mają zastąpić rzeczywistą misję Kościoła. Ubi Petrus, ibi Ecclesia (Gdzie Piotr, tam Kościół) – oto starożytna zasada, która dziś oznacza konieczność całkowitego odrzucenia watykańskiego antykościoła.
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej przekazanie daru dla Leona XIV nie jest niewinnym gestem dyplomatycznym, lecz aktem wsparcia dla antychrześcijańskiej rewolucji niszczącej ostatnie ślady prawdziwego Kościoła. Jak ostrzegała Bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Promocja lub wyniesienie, nawet jeśli były niekwestionowane i za jednomyślną zgodą wszystkich Kardynałów, będą nieważne, nieobowiązujące i bezwartościowe”. Dopóki wierni nie zrozumieją tej zasady, będą uczestniczyć w budowaniu Babilonu zamiast Civitas Dei (Miasta Bożego).
Za artykułem:
Koń z Polski w darze dla Leona XIV. Papież wprawnie chwycił wodze i prowadził go wyraźnie zadowolony. Zobacz film! (gosc.pl)
Data artykułu: 15.10.2025
