Portal Gość Niedzielny, powołując się na Międzynarodowy Fundusz Walutowy, informuje o prognozowanym wzroście światowego zadłużenia publicznego do poziomu 100% globalnego PKB do 2029 roku – najwyższego od 1948 roku. Raport MFW wskazuje na „presję na wzrost wydatków przy jednoczesnej niechęci do podnoszenia podatków”, wymieniając przy tym sześć z siedmiu państw grupy G7 (USA, Kanada, Japonia, Wielka Brytania, Francja, Włochy) oraz Chiny jako największych dłużników. Materialistyczna diagnoza pomija jednak istotę problemu: globalny kryzys finansowy jest bezpośrednią konsekwencją odejścia narodów od społecznego panowania Chrystusa Króla.
Ekonomiczny pozytywizm jako narzędzie dezorientacji
Analiza MFW operuje wyłącznie w płaszczyźnie technokratycznej, całkowicie ignorując nadprzyrodzony wymiar gospodarki. „Skoro jest dług, są też ci, którzy te pieniądze mogli pożyczyć” – pisze portal, nie zadając jednak kluczowego pytania o moralną legitymację współczesnego systemu finansowego opartego na lichwie. Tymczasem już Pius XI w encyklice Quadragesimo anno (1931) potępiał „niepohamowaną chciwość zysku” jako źródło nierówności społecznych, zaś Pismo Święte jednoznacznie określa lichwiarzy jako „nie będących sprawiedliwymi przed Bogiem” (Ez 18:13).
Duchowa etiologia kryzysu zadłużeniowego
Raport MFW wprost przyznaje, że „skumulowany dług publiczny wzrósł szybciej, niż zakładano przed pandemią Covid-19” z powodu rządowych programów pomocowych. Pomija jednak fakt, że pandemia stała się pretekstem do bezprecedensowego ograniczania wolności obywatelskich i wprowadzania totalitarnych rozwiązań wbrew zasadom sprawiedliwości społecznej. Już w 1864 r. Pius IX w Syllabusie błędów potępił tezę, że „Kościół nie może potępiać niewoli” (pkt 63) – dziś zaś mamy do czynienia z nową formą zniewolenia poprzez system finansowy, gdzie 55 krajów „boryka się z problemem zadłużenia lub jest narażonych na wysokie ryzyko zadłużenia” mimo relatywnie niskich wskaźników.
Fałszywe rozwiązania w służbie antychrześcijańskiego ładu
Wezwanie MFW do „przeniesienia wydatków na obszary sprzyjające wzrostowi gospodarczemu, takie jak infrastruktura i edukacja” stanowi klasyczny przykład modernizmu w działaniu. W miejsce odwołania do transcendentnego porządku moralnego proponuje się utylitarne kryteria efektywności. Tymczasem Leon XIII w Rerum novarum (1891) nauczał, że „władza publiczna nie dla korzyści istnieje, lecz dla dobra tych, nad którymi jest sprawowana” (RN 33). Współczesne „programy pomocowe” okazują się narzędziem inżynierii społecznej, czego dobitnym przykładem są próby finansowego szantażu państw odmawiających przyjęcia neomarksistowskiej agendy gender czy ekologicznego fanatyzmu.
Apokaliptyczny wymiar globalnego zadłużenia
Przerażająca prognoza wzrostu długu do „123 proc. PKB” stanowi spełnienie biblijnego proroctwa: „Bogaci wasi gwałt czynią, a mocni was oszukują. Sędziowie wasi są przewrotni i sprzymierzeńcy złodziei” (Iz 1:23-24). Św. Jan Chryzostom ostrzegał: „Nie ma większej przewiny nad lichwę, gdyż lichwiarz sprzedaje czas, który należy tylko do Boga”. Dziś całe narody stają się niewolnikami międzynarodowej finansjery, podczas gdy struktury okupujące Watykan milczą wobec tego moralnego bankructwa.
Kryzys finansowy jest w istocie kryzysem władzy – konsekwencją detronizacji Chrystusa Króla w życiu publicznym. Dopóki narody nie wrócą do zasad katolickiej nauki społecznej, dopóty będą tkwić w błędnym kole zadłużenia i duchowej niewoli. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Pokój Chrystusowy nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”.
Za artykułem:
MFW: dług publiczny świata przekroczy 100 proc. PKB (gosc.pl)
Data artykułu: 15.10.2025
