Portal Catholic News Agency (15 października 2025) informuje o planowanych na listopad pseudowyborach przewodniczącego i wiceprzewodniczącego Konferencji „Biskupów” Katolickich Stanów Zjednoczonych (USCCB). Obecni pełniący te funkcje – „abp” Timothy Broglio i „abp” William Lori – mają ustąpić po trzech latach. Wśród dziesięciu kandydatów znaleźli się m.in. „bp” Robert Barron, „abp” Paul Coakley i „abp” Kevin Rhoades. Zebranie plenarne zaplanowano na 10-13 listopada w Baltimore. Podczas wydarzenia wyłonieni mają zostać także nowi przewodniczący sześciu komitetów, w tym ds. ekumenizmu, „ewangelizacji” i „wolności religijnej”.
Nielegalna struktura w służbie apostazji
Przedstawiona „procedura wyborcza” jest groteskowym teatrem, maskującym rzeczywistą naturę sekty posoborowej. USCCB nie posiada żadnej legitymacji kanonicznej, będąc tworem rewolucji soborowej. Jak przypomina Pius XI w Quas primas: „Kościół, ustanowiony przez Chrystusa jako społeczność doskonała, żąda dla siebie z prawa mu przysługującego, którego zrzec się nie może, pełnej wolności i niezależności od władzy świeckiej”. Tymczasem USCCB funkcjonuje jako korporacja typu 501(c)(3), podporządkowana amerykańskiemu fiskusowi i legislacji cywilnej – co Pius IX w Syllabus errorum potępił jako zdradę misji Kościoła (punkty 39-42, 55).
Lista kandydatów obnaża całkowitą degrengoladę pseudo-hierarchii:
- „Bp” Robert Barron – architekt „katolicyzmu bez Boga”, promujący naturalistyczną „teologię kultury” i dialog z ateizmem. Jego wypowiedzi o „dobrych ludziach w piekle” (2019) stanowią jawną negację dogmatu o wiecznym potępieniu.
- „Abp” Kevin Rhoades – notoryczny ekumenista, organizujący modlitewne spotkania z rabinami i pastorami wbrew dekretom Świętego Oficjum (np. Monitum de communicatione in sacris, 1949).
- „Abp” Nelson Pérez – rzecznik imigracji bezwarunkowej, sprzecznej z zasadą bonum commune (Leon XIII, Immortale Dei).
Wszyscy kandydaci uczestniczą w Novus Ordo Missae – rytuale sakrilegicznym, który Paweł VI narzucił w 1969 roku wbrew kanonom soboru trydenckiego (sesja XXII, kanon 7). Jak stwierdził Pius XII w Sacramentum Ordinis, święcenia ważnie udzielane są tylko przy zachowaniu materii, formy i intencji. Tymczasem posoborowa „forma święceń” została zmieniona w 1968 roku, co podważa ważność sakramentu u wszystkich „biskupów” wyświęconych po tej dacie.
Komitety jako narzędzia rewolucji
Ogłoszenie wyborów do komitetów ds. „ekumenizmu” i „wolności religijnej” stanowi akt jałowej herezji. Sobór Watykański II wprowadził te pojęcia wbrew całej Tradycji:
Komitet ds. Ekumenizmu kontynuuje dzieło apostazji zapoczątkowane dekretem Unitatis redintegratio. Tymczasem Pius XI w Mortalium animos zakazał katolikom jakiegokolwiek udziału w „przedsięwzięciach ekumenicznych”, gdyż „Kościół niczego nie może być tak bardzo pozbawiony, jak owej fałszywej miłości opartej na zasadach humanitaryzmu”.
Również komitet „wolności religijnej” działa w jawnej sprzeczności z Magisterium. Leon XIII w Libertas praestantissimum nauczał: „Państwo […] nie może bez grzechu rozpowszechniania szerzyć zgubnych opinii, które same przez się niszczą jakąkolwiek religię”. Tymczasem USCCB od dziesięcioleci lobbuje za utrzymaniem bezbożnych klauzul I poprawki do konstytucji USA.
Milczenie o grzechu śmiertelnym
Najcięższym zarzutem wobec całej pseudo-konferencji jest systematyczne pomijanie status animarum – stanu dusz powierzonych ich „pastoralnej” opiece. Artykuł nie wspomina ani słowem o:
- Masowym odchodzeniu wiernych od praktyk religijnych (tylko 24% amerykańskich „katolików” uczestniczy w niedzielnych „Mszach”)
- Epidemii świętokradzkich „komunii” przyjmowanych w stanie grzechu ciężkiego
- Skandalicznej promocji rozwodów i „ponownych związków”
„Biskupi” USCCB od lat finansują organizacje promujące aborcję (np. Catholic Relief Services współpracujące z Population Council), podczas gdy Pius XI w Casti connubii nazwał dzieciobójstwo nienarodzonych „zbrodnią podlegającą najcięższej karze”. Milczenie kandydatów w tych kwestiach dowodzi ich współudziału w apostazji.
Struktura Antykościoła
Procedura wyborcza USCCB – z wieloetapowym głosowaniem i „większością względną” – naśladuje demokratyczne mechanizmy, całkowicie obce naturze Kościoła. Jak przypomina św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Kościół jest monarchią absolutną pod rządami Piotra i jego następców”. Posoborowe „synody” i „konferencje” stanowią karykaturę tej zasady, wprowadzając protestancki model kolegialności potępiony przez Piusa VI w bulli Auctorem fidei (1794).
Należy z całą mocą podkreślić: USCCB nie reprezentuje Kościoła Katolickiego, będąc parodią władzy kościelnej. Jak stwierdza kanon 145 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku: „Urząd kościelny nie może być ważnie objęty bez kanonicznego nadania”. Tymczasem żaden z „biskupów” amerykańskich nie posiada mandatu od prawowitego papieża, gdyż Stolica Apostolska pozostaje nieobsadzona od śmierci Piusa XII w 1958 roku.
Wierni katoliccy w USA powinni zdecydowanie odciąć się od tej nielegalnej struktury, szukając duszpasterstwa u kapłanów zachowujących niezmienną doktrynę i liturgię. Jak ostrzega św. Paweł: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi! Alboż bowiem jakaś sprawiedliwość z nieprawością? Albo jakaż społeczność światła z ciemnością?” (2 Kor 6,14).
Za artykułem:
U.S. Conference of Catholic Bishops will select new president in November (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 15.10.2025
