Portal Gość Niedzielny (16 października 2025) relacjonuje wyniki badań sugerujących, że matki rodzące poprzez cesarskie cięcie doświadczają silniejszego bólu i zaburzeń snu w porównaniu z porodem naturalnym. Artykuł koncentruje się wyłącznie na medycznych aspektach rekonwalescencji, całkowicie pomijając moralną i teologiczną ocenę tej praktyki w świetle lex naturalis i katolickiej nauki o małżeństwie.
Medykalizacja porodu jako przejaw naturalizmu
„Cesarskie cięcie wydaje się zwiększać ryzyko silnego bólu i zaburzeń snu, które mogą prowadzić do depresji poporodowej, problemów z myśleniem i pamięcią oraz zmęczenia”
– stwierdza dr Moe Takenoshita. Taka redukcja problemu do czysto fizjologicznych parametrów odzwierciedla materialistyczną antropologię, która dominuje we współczesnej medycynie. Już Pius XI w encyklice Casti Connubii (1930) podkreślał, że „małżeńskie pożycie z natury swojej przeznaczone jest do rodzenia dzieci” (§11), podczas gdy współczesna praktyka traktuje poród jako proces techniczny podlegający arbitralnej ingerencji.
Artykuł pomija fundamentalną prawdę: dolor in partu (ból przy porodzie) stanowi konsekwencję grzechu pierworodnego (Rdz 3,16) i jako taki – przyjęty w duchu posłuszeństwa Bożemu porządkowi – ma wartość ekspiacyjną. Katechizm św. Piusa X wyraźnie nauczał, że „cierpienia doczesne, jeśli są przyjmowane z poddaniem się woli Bożej, oczyszczają nas z grzechów lekkich i pomagają nam w zdobywaniu zasług wiecznych” (Rozdział VI). Medykalizacja cierpienia prowadzi do odrzucenia krzyża jako narzędzia zbawienia.
Zanik sakralnego wymiaru macierzyństwa
Badanie cytowane przez portal wykazuje, że 73% kobiet po cesarskim cięciu doświadcza silnego bólu zakłócającego sen. W tradycyjnej duchowości katolickiej taki stan stanowił okazję do unio passiva (biernego zjednoczenia) z Chrystusem cierpiącym. Św. Gemma Galgani pisała: „Kiedy cierpienie staje się nie do zniesienia, wówczas właśnie zaczyna się dzieło naszego uświęcenia”. Tymczasem tekst promuje farmakologiczne i behawioralne metody eliminacji bólu (kąpiele, głębokie oddychanie), całkowicie ignorując modlitwę, ofiarę duchową czy poświęcenie się Najświętszemu Sercu Jezusa.
Co więcej, artykuł nie wspomina o grzechu nadużywania cesarskiego cięcia bez wskazań medycznych. Kanon 746 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku nakazywał katolickim lekarzom kierowanie się zasadą salus animarum suprema lex (zbawienie dusz najwyższym prawem). Tymczasem współczesna praktyka, gdzie „około jedna trzecia porodów w USA to cesarskie cięcie” (jak przyznaje dr Takenoshita), odzwierciedla kulturę wygody i odrzucenia ofiary.
Antropologia sprzeczna z prawem Bożym
„Każda osoba, która ma problemy ze snem w czasie ciąży lub po porodzie, powinna omówić swoje obawy z lekarzem”
– zaleca autor. To wezwanie do całkowitej medykalizacji życia duchowego stanowi jawny przejaw modernistycznej herezji, potępionej w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907): „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (propozycja potępiona nr 58).
Katolicka nauka zawsze postrzegała okres połogu jako czas szczególnej łaski i duchowego wzrostu. Rytuał Rzymski zawierał obrzęd Ecclesia purificat (oczyszczenia kobiety po porodzie), podkreślający świętość macierzyństwa. Tymczasem współczesne podejście redukuje kobietę do zbioru parametrów fizjologicznych, co stanowi złamanie zasady corpore et anima unus (jedności ciała i duszy) wyrażonej przez Piusa XII w przemówieniu do położników (1951).
Ostatecznie, artykuł – poprzez milczenie o obowiązującym nauczaniu moralnym – legitymizuje kulturę śmierci, gdzie dziecko staje się produktem, a nie darem Bożym. Jak ostrzegał św. Alfons Liguori: „Kto unika prawych cierpień, ten przygotowuje sobie wieczne męki”.
Za artykułem:
Cesarskie cięcie to wyższe ryzyko bólu i problemów ze snem po porodzie (gosc.pl)
Data artykułu: 16.10.2025
