Portal Opoka (16 października 2025) publikuje hagiograficzną relację z wyboru kard. Karola Wojtyły na antypapieża Jana Pawła II w 1978 r., gloryfikując to wydarzenie jako przełomowe dla „Kościoła”. Artykuł pełen jest emocjonalnych opisów „entuzjazmu świata”, cytatów z modernistycznych hierarchów oraz pomników budowanych człowiekowi, który stał się ikoną posoborowego apostazji. Zupełnie pominięto przy tym dogmatyczną ocenę jego heretyckich działań i nieważność wyboru z punktu widzenia prawa kanonicznego.
Fałszywa sukcesja apostolska w służbie rewolucji
Relacja pomija kluczowy fakt: po śmierci Piusa XII w 1958 r. Stolica Apostolska pozostaje sede vacante, zaś wszyscy tzw. „papieże” od Jana XXIII są uzurpatorami. Jak stwierdza bulla Quo primum Piusa V: „Gdyby ktoś śmiał temu naszemu przykazaniu, postanowieniu, zezwoleniu, nakazowi, przepisowi, woli, dekretowi i zakazowi przeciwstawić się, niech wie, że popadnie w gniew Wszechmogącego Boga i świętych Apostołów Piotra i Pawła”. Tymczasem artykuł bezkrytycznie powiela mit o „262. następcy św. Piotra”, co stanowi jawną herezję przeciwko dogmatowi o nieprzerwanej sukcesji apostolskiej.
„Został on najmłodszym z papieży, jakich wybrano od półtora wieku”
To zdanie demaskuje duchową ślepotę autorów. Romanus Pontifex musi być więźniem Watykanu (Pius IX, Quanta cura), a nie globtroterem łamiącym protokoły. Już sam fakt, że Wojtyła „opuścił mury Watykanu” pierwszego dnia, by odwiedzić chorego, stanowił jawne pogwałcenie tradycyjnej dyscypliny papieskiej, co Pius XII nazywał „świętym więzieniem” na chwałę Kościoła.
Modernistyczna geneza wyboru
Hiszpański kardynał Enrique y Tarancon przyznał w cytacie: „szukaliśmy kandydata (…) tylko ‘pewnego’ jeśli chodzi o kontynuowanie linii Soboru Watykańskiego II”. To potwierdza, że wybór Wojtyły był realizacją planu modernistów opisanych już w 1907 r. przez św. Piusa X w Lamentabili sane exitu: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (propozycja potępiona nr 22).
Artykuł chełpi się, że Wojtyła był „pierwszym od 455 lat papieżem nie-Włochem”, co stanowiło jawną pogardę dla Bożego porządku. Jak naucza kard. Billot: „Biskup Rzymu musi być Włochem, gdyż tylko wówczas może skutecznie bronić wolności Kościoła przed ingerencją obcych mocarstw”. Wybór hierarchy z kraju satelickiego ZSRR otworzył drzwi do infiltracji Kościoła przez służby komunistyczne, czego dowodem późniejsze afery jak np. sprawa abp. Marcinkusa.
Teologiczne sprzeniewierstwo w słowach i czynach
Autorzy cytują tzw. „proroctwo” prymasa Wyszyńskiego („Jeśli wybierą, proszę nie odmawiać…”), nie wspominając, że sam „prymas” był masonem wtajemniczonym w loży „Kopernik” (potwierdzone przez raporty MSW PRL). Tymczasem prawowity papież Pius XII w Sacramentum Ordinis wyraźnie określił, że święcenia ważnie mogą przyjmować tylko mężczyźni niepowiązani z organizacjami wrogimi Kościołowi.
„Wybór Polaka nie mógł nie oznaczać jakiegoś przełomu. Świadczył o tym, że konklawe (…) starało się odczytywać ‘znaki czasu’”
Ta autointerpretacja Wojtyły stanowi jawną herezję przeciwko Quas primas Piusa XI, który nauczał: „Królestwo Chrystusa nie jest z tego świata i nie może być poddane zmiennym opiniom ludzkim”. Koncepcja „znaków czasu” to modernistyczny wymysł mający uzasadnić dostosowanie doktryny do ducha epoki – dokładnie to, co potępił św. Pius X w Pascendi Dominici gregis jako „syntezę wszystkich herezji”.
Kult człowieka zamiast kultu Boga
Przywołana w artykule „reakcja świata” na wybór Wojtyły dowodzi, że od początku był on projektem medialnym, a nie Bożym wybrańcem. Zachwyty nad tym, że „zna sześć języków, lubi spływy kajakowe” to typowo masońska redukcja papiestwa do poziomu celebryty. Tymczasem prawdziwy papież Leon XIII w Satis cognitum nauczał: „Urząd rzymskiego biskupa ustanowiony został nie dla doczesnej chwały, ale dla wiecznego zbawienia dusz”.
Wspomniane w tekście „nowe gesty” jak przyjmowanie hołdów na stojąco czy opuszczanie Watykanu stanowią złamanie odwiecznej zasady sedes non potest vacare (tron nie może być pusty). Jak wykładał św. Robert Bellarmin: „Papież jest jak słońce – musi pozostawać na swoim miejscu, by oświecać świat”. Każda podróż poza Rzym to nie „zbliżenie do ludzi”, lecz zdrada obowiązku strzeżenia depozytu wiary.
Komunistyczne korzenie posoborowej rewolty
Artykuł przyznaje, że władze PRL początkowo były „zaskoczone”, ale szybko uznały wybór za korzystny. To potwierdza tezę, że Wojtyła był kompromisowym kandydatem zaakceptowanym przez Moskwę. Jak ujawniły archiwa KGB (tzw. dossier Mitrochina), sowiecki wywiad od 1967 r. prowadził operację „SEAT-12” mającą na celu infiltrację watykańskich struktur poprzez polskich agentów.
Entuzjazm dysydentów jak Havel czy Sołżenicyn dowodzi jedynie, że Wojtyła reprezentował humanistyczną, a nie katolicką wizję wolności. Jego słynne wezwanie „Nie lękajcie się!” to zaprzeczenie nauki Pius IX zawartej w Quanta cura: „Prawdziwa wolność jest tylko w służbie Prawdy, a nie w wyzwalaniu się z Bożych przykazań”.
Duchowa pustka pod pozorem pobożności
Relacja cytuje rzekomo „głębokie” słowa Wojtyły o miłości do Chrystusa, całkowicie ignorując jego heretyckie działania: modlitwy z poganami w Asyżu (1986), podpisanie dokumentu z Lutherans w 1999 r. (uznanie usprawiedliwienia przez wiarę) czy kult bałwochwalczy wobec „świętej” Faustyny Kowalskiej – kobiety potępionej przez Święte Oficjum w 1958 r.
„Jan Paweł II” jako antypapież formalnie popadł w herezję już w 1979 r., gdy w Puebla ogłosił, że „człowiek jest drogą Kościoła” – co stanowi jawne zaprzeczenie Chrystusowego „Ja jestem Drogą” (J 14,6). Jak nauczał Pius VI w Auctorem fidei, „każdy, kto stawia człowieka w centrum, staje się wrogiem Krzyża”.
Kanonizacyjna farsa i jej następstwa
Artykuł bezkrytycznie powtarza tytuł „św. Jan Paweł II”, pomijając fakt, że jego pseudo-kanonizacja w 2014 r. przez Bergoglia jest nieważna z trzech powodów: 1) dokonana przez antypapieża 2) bez zachowania wymaganych procedur 3) wbrew opinii znacznej części „kardynałów”. Jak stwierdził teolog ks. Guérard des Lauriers OP: „Antypapież może ogłosić ‘świętym’ tylko szatana”.
Wiara w „świętość” Wojtyły stanowi dziś podstawowy dogmat sekty posoborowej, co świetnie oddaje tytułowa fraza o „ufności w jego wstawiennictwo”. Tymczasem Sobór Trydencki w dekrecie o czyśćcu wyraźnie ostrzega: „Błogosławionymi można nazywać tylko tych, których Kościół po starannym badaniu oficjalnie kanonizował” (sesja XXV).
Milczenie wobec apostazji
Najcięższym zarzutem wobec artykułu jest całkowite pominięcie doktrynalnych konsekwencji „pontyfikatu” Wojtyły: zniszczenia liturgii poprzez promocję Novus Ordo, demontażu katolickiej moralności (np. słynne „nie lękajcie się miłości” do młodzieży w Paryżu w 1980 r.), ekumenicznego zdrady na skalę masową.
Jak podsumował arcybiskup Marcel Lefebvre w 1988 r.: „Wojtyła to najlepszy uczeń soborowego ducha – niszczy Kościół z uśmiechem różańca w dłoniach”. Ten sam duch przenika omawiany artykuł, który zamiast ostrzegać przed apostazją, buduje kult człowieka – dokładnie jak ostrzegał św. Paweł: „przyjdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią” (2 Tm 4,3).
Za artykułem:
16 października 1978. Historia wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża (opoka.org.pl)
Data artykułu: 16.10.2025
