Portal Instytut Gość Media (16 października 2025) relacjonuje badania holenderskich naukowców dotyczące mechanizmów kształtowania marsjańskich wąwozów poprzez sublimację lodu dwutlenku węgla. Eksperyment przeprowadzony w symulowanych warunkach marsjańskich rzekomo wyjaśnia pochodzenie zagadkowych form terenowych na Czerwonej Planecie. Dr Lonneke Roelofs, autorka publikacji w „Geophysical Research Letters”, porównuje obserwowane procesy do „piaskowych robaków z filmu «Diuna»”, podkreślając znaczenie badań kosmosu dla zrozumienia początków życia.
Redukcja stworzenia do mechanicznego procesu
„Holenderscy naukowcy odtworzyli w laboratorium warunki panujące na Marsie i odkryli, że sublimujący lód z dwutlenku węgla potrafi sam wykopać wąwóz w piasku” – donosi portal w tonie typowym dla współczesnego scjentyzmu, który zastąpił prawdziwą metafizykę iluzją wszechmocy ludzkiego rozumu. Ta herezja naukowego samoubóstwienia jawnie sprzeciwia się słowom Psalmisty: „Niebiosa głoszą chwałę Boga, dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza” (Ps 19,1).
Milczenie o Pierwszej Przyczynie
Artykuł z uporem godnym lepszej sprawy pomija fundamentalną prawdę wyrażoną w Quas Primas Piusa XI: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi – jak o tym mówi nieśmiertelnej pamięci Poprzednik nasz, Leon XIII… najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Badania kosmosu oderwane od chrystocentrycznej perspektywy stają się jedynie przejawem buntu przeciw panowaniu Chrystusa Króla, czego dobitnym przykładem jest próba wyjaśniania marsjańskiego krajobrazu wyłącznie poprzez materialistyczne procesy.
Fałszywa teleologia „zielonej strefy”
„Mars jest naszym najbliższym sąsiadem. To jedyna skalista planeta położona blisko tzw. zielonej strefy Układu Słonecznego. Strefa ta znajduje się w takiej odległości od Słońca, która umożliwia istnienie ciekłej wody – a to warunek konieczny dla życia” – głosi dr Roelofs, wpisując się w ewolucjonistyczną narrację potępioną przez św. Piusa X w Lamentabili sane (propozycja 64). Założenie, że życie może powstać samoistnie w sprzyjających warunkach, stanowi jawne odrzucenie dogmatu o stworzeniu ex nihilo i powierzeniu świata opatrznościowemu prowadzeniu Boga.
Kult postępu naukowego jako substytut wiary
Deklaracja badaczy, że „badania nad powstawaniem struktur krajobrazowych innych planet to także sposób na wyjście poza schematy”, odsłania prawdziwy cel współczesnej nauki: unicestwienie nadprzyrodzonej perspektywy. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie błędów: „Rozum ludzki bez żadnego odnoszenia się do Boga jest jedynym sędzią prawdy i fałszu, dobra i zła; sam sobie jest prawem i wystarcza swymi naturalnymi siłami dla dobra ludzi i narodów” (błąd 3).
Estetyka science-fiction zamiast teologicznej głębi
Porównanie marsjańskich procesów geologicznych do „piaskowych robaków z «Diuny»” demaskuje kulturę naukowego infantylizmu, gdzie popkulturowe obrazy zastępują poważną refleksję o celowości stworzenia. Tymczasem już św. Augustyn w Wyznaniach pouczał: „Zapytaj piękności ziemi, zapytaj piękności morza… zapytaj piękności nieba… Wszystkie odpowiedzą ci: Patrz, jakimi jesteśmy piękne. Piękno nasze jest wyznaniem. Któż je stworzył, jeśli nie Piękno, którego nic nie równa się w piękności?”.
Kosmologia bez Logosu
Cały artykuł stanowi przykład apostazji metodologicznej, gdzie badanie stworzenia odbywa się w całkowitym oderwaniu od Stwórcy. Jak zauważył Pius XII w Humani generis: „Któż nie widzi, że Kościołowi grozi niebezpieczeństwo, gdy pod pozorem nauki, a w rzeczywistości pod wpływem pewnych zasad ukrytego lub jawnego ateizmu, przyjmuje się system filozoficzny, który Kościół już potępił?”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do inteligentnego projektu czy teleologii stworzenia dowodzi całkowitego podporządkowania nauki materialistycznej doktrynie.
Za artykułem:
Jak powstają marsjańskie wąwozy? (gosc.pl)
Data artykułu: 16.10.2025
