Portal Catholic News Agency (17 października 2025) informuje o ugodzie finansowej w wysokości 8 milionów dolarów między Michaelem Harmonem a „diecezją” Albany. Sprawa dotyczy rzekomych nadużyć seksualnych ze strony „księdza” Edwarda Charlesa Pratta w latach, gdy ofiara miała 11 lat. „Biskup” Howard Hubbard – który publicznie przyznał się do niewłaściwego rozpatrywania doniesień o nadużyciach – mieszkał rzekomo w tym samym budynku kurii co oskarżony duchowny.
Pseudo-sakrament kapłaństwa a kryzys autorytetu
„Sacerdos alter Christus” (kapłan drugim Chrystusem) – tę niezmienną prawdę wiary dewaluuje się w posoborowej strukturze do poziomu urzędniczej funkcji. Pratt figuruje na liście „duchownych” z „credibly accused” o nadużycia, lecz samo pojęcie „credibly accused” jest heretyckim novum. Kościół Katolicki zawsze stosował kanoniczne procedury oparte na prawie naturalnym i Boskim, podczas gdy sekta posoborowa wprowadza kryteria psychologiczno-administracyjne.
„Hubbard […] admitted to mishandling clergy abuse allegations based on the advice of psychiatric professionals” (Hubbard przyznał się do niewłaściwego rozpatrywania zarzutów wobec duchownych, opierając się na opiniach specjalistów psychiatrii).
To jawna apostazja! „Ecclesia non sitit sanguinem” (Kościół nie pragnie krwi), ale domaga się sprawiedliwości opartej na „salus animarum suprema lex” (zbawienie dusz najwyższym prawem). Tymczasem „biskup” Hubbard – który przed śmiercią wszedł w cywilny związek małżeński – kierował się opinią psychiatrów, a nie kanonami św. Piusa V czy bullą „Sacramentum Poenitentiae” Benedykta XIV.
Sekularyzacja prawa kanonicznego jako źródło zła
Przyznanie 246 milionów dolarów „ofiarom” w Rochester i 176 milionów w Syracuse to efekt działania ustawy Child Victims Act z 2019 roku. Państwo nowoczesne – odrzuciwszy społeczne panowanie Chrystusa Króla – uzurpuje sobie prawo do sądzenia spraw wewnętrznych Kościoła. Pius IX w Syllabusie błędów potępił tezę, że „sprawy małżeńskie i zaręczynowe podlegają władzy świeckiej” (błąd 74). Tym bardziej sprawy dyscypliny kapłańskiej!
W prawdziwym Kościele katolickim nadużycia seksualne były zwalczane z całą surowością. Św. Alfons Liguori w „Theologia Moralis” nauczał, że „peccatum contra naturam” (grzech przeciw naturze) należy do kategorii „crimen pessimum” (najgorszej zbrodni). Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku (kanon 2359) nakładał na duchownych dopuszczających się czynów sodomskich automatyczną suspensę i inne kary.
Finansowa degrengolada jako owoc apostazji
Bankructwo „diecezji” Albany w 2023 roku stanowi logiczną konsekwencję odejścia od doktryny. Gdy „duchowni” publicznie żyją w związkach cywilnych, a „biskupi” wprowadzają psychologię w miejsce teologii moralnej – bankructwo materialne staje się nieuchronne. Św. Robert Bellarmin w „De Romano Pontifice” dowodził, że jawni heretycy i gorszyciele „ipso facto” (samym faktem) tracą jurysdykcję. Hubbard i jemu podobni nie byli więc prawowitymi pasterzami, lecz uzurpatorami.
Milczenie artykułu o stanie łaski „ofiar” i „oprawców” jest wymowne. „Extra Ecclesiam nulla salus” (poza Kościołem nie ma zbawienia) – prawda głoszona przez Sobór Laterański IV i papieży aż do Piusa XII – została zastąpiona terapią i odszkodowaniami. Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych – gdzie „msza” została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej – jest świętokradztwem.
Kryzys kapłaństwa: od ołtarza do sali sądowej
Przytoczony przypadek Pratta żyjącego w kurii obok „biskupa” Hubbardra demaskuje systemową zgniliznę. „Corruptio optimi pessima” (zepsucie najlepszych jest najgorsze) – kapłan, który powinien być „alter Christus”, staje się narzędziem szatana. Kanon 904 Kodeksu z 1917 roku zabraniał kapłanom samotnych kontaktów z osobami płci odmiennej, tym bardziej z dziećmi! Tymczasem posoborowa „diecezja” Albany pozwalała na sytuacje prowadzące do zgorszenia.
Proces sądowy zamiast kanonicznego – odszkodowania zamiast pokuty – terapia zamiast spowiedzi: oto ostateczne zwycięstwo rewolucji soborowej. Gdy Państwo Boże zostaje zastąpione przez państwo opiekuńcze, a Krzyż przez czek bankowy – mamy do czynienia nie z reformą, ale z anty-Kościołem. Jak pisał Pius XI w „Quas Primas”: „Państwa nie mogą się obyć bez Chrystusa, gdyż On sam jest źródłem zbawienia dla jednostek i dla ogółu”.
Sprawa Harmona to nie izolowany skandal, lecz „signum temporis” (znak czasu) zapowiedziany przez Chrystusa: „abuntundabit iniquitas, refrigescet caritas multorum” (bezprawie się rozmnoży, oziębnie miłość wielu – Mt 24,12). Dopóki struktury posoborowe nie powrócą do niezmiennej doktryny katolickiej – dopóty będą rodziły kolejne zgorszenia i bankructwa, zarówno moralne, jak i finansowe.
Za artykułem:
New York man receives $8 million from Diocese of Albany in abuse settlement (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 17.10.2025
