Portal LifeSiteNews (17 października 2025) relacjonuje deklarację Ludwika Alfonsa Burbona, pretendenta do tronu Francji, który ogłosił gotowość objęcia władzy monarchicznej w obliczu upadku V Republiki. Burbon, określany jako „pro-life tradycyjny katolik”, potępia projekt ustawy o eutanazji i deklaruje: „Zawsze opowiadałem się za życiem — i jestem pro-life. Na wszystkich etapach: od narodzin do końca.” W kontekście trzeciego upadku rządu od wyborów 2024 roku i groźby końca obecnego systemu, Burbon stwierdza: „Moja rodzina służyła Francji przez wieki. A jeśli Francja o to poprosi, będę do jej dyspozycji.” Artykuł przedstawia go jako potomka św. Ludwika IX oraz Słońce Króla Ludwika XIV, podkreślając jego związki z hiszpańską partią Vox i Fundacją Francisco Franco.
Naturalistyczna utopia monarchii bez fundamentu nadprzyrodzonego
Deklaracje Burbona, choć pozornie szlachetne, stanowią zdradę katolickiej koncepcji monarchii, która nie może istnieć bez wyraźnego uznania Sociale Regnum Christi (Społecznego Królestwa Chrystusa). Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) jednoznacznie nauczał:
„Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym — oto jedyna droga do zbawienia. […] Królestwo to przede wszystkim duchowe i odnosi się głównie do rzeczy duchowych […] ale nie znaczy to, by Chrystusowi jako Człowiekowi nie przysługiwała władza nad sprawami doczesnymi.”
Tymczasem Burbon, mówiąc o „monarchii konstytucyjnej” jako „autorytecie moralnym”, redukuje tron do świeckiego arbitra w partyjnych sporach, nie zaś do Lieutenanta Christi (Namiestnika Chrystusa). To kapitulacja przed duchem czasu, gdzie monarcha staje się jedynie ozdobnikiem systemu demokratycznego, nie zaś widzialnym przedstawicielem Bożego porządku.
Kult człowieka zamiast kultu Chrystusa Króla
Podkreślanie przez portal „tradycyjnego katolicyzmu” pretendenta jest wręcz bluźnierstwem wobec jego związków z Fundacją Francisco Franco — militarystycznym tworem gloryfikującym dyktaturę sprzeczną z katolicką nauką o sprawiedliwej władzy. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (I-II, q. 105) dowodził, że prawowity król musi rządzić secundum virtutem (według cnoty), nie zaś siłą. Tymczasem Burbon, domagając się dymisji hiszpańskiego premiera i protestując przeciwko ekshumacji Franco, dowodzi przywiązania do makiawelicznej koncepcji władzy, gdzie liczy się skuteczność, nie zaś sprawiedliwość. Jego milczenie na temat konieczności podporządkowania prawa cywilnego prawu Bożemu (np. w kwestii karania herezji czy świętokradztwa) demaskuje go jako kolejnego politycznego gracza, nie zaś obrońcę Respublica Christiana.
Fałszywy antymodernizm: „Pro-life” bez obrony wiary
Choć Burbon deklaruje sprzeciw wobec eutanazji, jego retoryka ogranicza się do świeckiego humanitaryzmu, nie zaś do integralnej obrony praw Bożych. Gdzie jest potępienie:
- Legalizacji rozwodów (potępionej przez Piusa XI w Casti Connubii),
- Procedury in vitro (określonej przez Piusa XII jako „zbrodnia przeciwko naturze”),
- Publicznych grzechów wołających o pomstę do nieba (Sobór Trydencki, sesja XIV)?
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię Ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li „tylko” świętokradztwem, to bałwochwalstwem. Jego uczestnictwo w „Mszach trydenckich” w ramach struktur neo-kościoła pozbawionych ważnej sukcesji apostolskiej (po 1968 roku) czyni z niego współuczestnika symulacji sakramentalnej, nie zaś obrońcę tradycji.
Polityczny oportunizm w masce tradycjonalizmu
Apel Burbona o „powrót monarchii” w sytuacji kryzysu to klasyczny przykład modernistycznej gry pozorów. Jak uczył św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907), modernista „dostosowuje religię do potrzeb czasu, zamiast czas podporządkować religii”. Legitymista, mieszkający w Hiszpanii pod władzą uzurpatorskiej linii Burbonów (wywodzącej się od zdrajcy Filipa V, który zrzekł się praw do tronu francuskiego), sam staje się uzurpatorem, gdyż prawowity król nie może być poddanym innego uzurpatora. Jego związki z Vox — partią akceptującą rewolucję obyczajową — pokazują, że dla niego tradycja to folklor, nie zaś depositum fidei (depozyt wiary).
Agonia V Republiki jako kara za apostazję
Upadek systemu francuskiego nie jest przypadkiem politycznym, lecz nieuchronną konsekwencją apostazji rozpoczętej rewolucją 1789 roku, a dopełnionej przez Vaticanum II z jego deklaracją Dignitatis Humanae o fałszywej „wolności religijnej”. Jak pisał Pius IX w Syllabusie błędów (1864):
„Kościół nie może pogodzić się z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (teza 80).
Francja, która porzuciła swoje powołanie jako Najstarsza Córka Kościoła, płaci właśnie cenę za kult człowieka zastępujący kult Boga. Propozycja Burbona to jedynie przysłowiowe rearranging deck chairs on the Titanic (przekładanie krzeseł na Titanicu) — żadna zmiana ustroju nie odwróci Bożego gniewu bez publicznego akty pokuty, restytucji katolickiego prawa i obalenia posoborowej anty-liturgii.
Za artykułem:
Heir to Louis XVI denounces France’s euthanasia plan: ‘I’m pro-life. At all stages’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 17.10.2025
