Portal Opoka (17 października 2025) informuje o przyjęciu przez Komisję Europejską nowej Strategii na rzecz równości osób LGBTIQ+ na lata 2026-2030. Dokument przewiduje m.in. obowiązek uznawania małżeństw homoseksualnych we wszystkich krajach UE, zakaz terapii konwersyjnej (w tym poradnictwa duchowego), finansowanie lobby LGBT kwotą 3,6 mld euro oraz promocję „samoidentyfikacji płciowej” bez ograniczeń wiekowych. Artykuł relacjonuje krytykę ze strony Europejskiego Aliansu Ewangelickiego i europosła Jana Ruissena, pomijając jednak całkowicie katolicką naukę społeczną i nadprzyrodzone konsekwencje grzechu.
Legalizacja sodomii jako imperatyw prawny
Komisja Europejska pod przewodnictwem Ursuli von der Leyen i Hadji Lahbib otwarcie głosi rewolucję obyczajową zmierzającą do unicestwienia prawa naturalnego. Postulat obowiązkowego uznawania pseudomałżeństw homoseksualnych stanowi bezpośrednie pogwałcenie nie tylko prawa Bożego (Kpł 20,13; Rz 1,26-27), ale i podstaw cywilizacji łacińskiej. Jak przypomina Quas Primas Piusa XI: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] czy jednostki, czy rodziny, czy państwa, gdyż ludzie w społeczeństwa zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki”. Tymczasem unijni urzędnicy, występując w roli fałszywych prawodawców, usiłują narzucić narodom „jarzmo nie Chrystusowe, lecz najcięższej i najhaniebniejszej niewoli szatana” (Quas Primas).
Teologia gender jako narzędzie dechrystianizacji
Strategia promująca „samoidentyfikację płciową” dla dzieci to nie „postęp”, lecz zbrodnia przeciwko rozumowi i łasce. Dokument Komisji żąda zniesienia ograniczeń wiekowych dla procedur tranzycji, co w praktyce oznacza chirurgiczne i hormonalne okaleczanie nieletnich za przyzwoleniem państwa. Tymczasem św. Pius X w Lamentabili Sane potępił modernistyczne mrzonki, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (punkt 58). Płeć jest rzeczywistością ontologiczną, nie zaś „konstruktem społecznym” – przypomina encyklika Casti Connubii Piusa XI, potępiająca „błędne nauki o emancypacji kobiety i jej wyzwoleniu od więzów małżeńskich”.
Kryminalizacja Ewangelii: zakaz terapii konwersyjnej jako walka z łaską
Planowany zakaz terapii konwersyjnej to w istocie totalitarna próba uniemożliwienia głoszenia moralności chrześcijańskiej. Gdy Bruksela pisze o „trwałych szkodach fizycznych i psychicznych” rzekomo spowodowanych próbami zmiany orientacji, dokonuje diabolicznego odwrócenia pojęć – to bowiem praktyki homoseksualne prowadzą do „rozpusty, wszelkiej nieczystości lub chciwości” (Ef 5,3). Jak przypomina św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „jawny heretyk nie może być Papieżem. Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru, skoro jest on niezacieralny, nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu”. W analogii – legalizacja grzechu ciężkiego przez instytucje świeckie nie zmienia jego natury, lecz potęguje moralną degrengoladę.
Milczenie o nadprzyrodzoności jako wyznanie wiary neo-kościoła
Najwymowniejsze w artykule Opoki jest całkowite pominięcie perspektywy zbawienia duszy. Brak jakiejkolwiek wzmianki o stanie łaski uświęcającej, grzechu wołającym o pomstę do nieba czy wiecznym potępieniu świadczy o zinternalizowanej herezji naturalizmu. Przypomina to potępione w Syllabusie Piusa IX błędy: „nie ma innego objawienia poza tym, które zawiera się w naturalnym świetle rozumu” (punkt 22) oraz „Kościół nie może i nie powinien godzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (punkt 80). Tymczasem strategia LGBT to nic innego jak „religia człowieka, który czyni samego siebie Bogiem” (Pius XII).
Finansowanie duchowej zagłady: 3,6 mld euro na kult Molocha
Przeznaczenie 3,6 miliarda euro na promocję dewiacji to jałmużna szatana płacona z kieszeni podatników. Już Leon XIII w Humanum Genus demaskował metody sekt masońskich: „Starają się […] wszelkimi sposobami osłabić w duszach niezwyciężoną moc Kościoła katolickiego, a jeśli to nie wystarczy, zmierzają do jego zupełnego zniszczenia”. Współcześni inżynierowie społecznej anarchii stosują dokładnie ten sam schemat: najpierw marginalizacja Kościoła poprzez laicyzację przestrzeni publicznej (zakaz „mowy nienawiści”), następnie finansowe wsparcie antykościelnych organizacji, wreszcie – karalność głoszenia Ewangelii.
„Komisja nalega na narzucenie państwom członkowskim ideologii gender, małżeństw osób tej samej płci, a pośrednio nawet legalizacji macierzyństwa zastępczego” – Jan Ruissen, eurodeputowany.
Choć Ruissen słusznie wskazuje na ideologiczny charakter unijnych dyrektyw, jego protest pozostaje jałowy wobec braku odwołania do Quas Primas, która stanowi jedyną skuteczną broń przeciwko genderowej hydrze: „Niech więc nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi, lecz niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim, jeżeli pragną powagę swą nienaruszoną utrzymać, i przyczynić się do pomnożenia szczęścia swej ojczyzny”.
Koniec gry pozorów: UE jako antykościół
Strategia Komisji Europejskiej nie jest „dokumentem o równości”, lecz oficjalną konstytucją antykościoła czasów ostatecznych. Jak przepowiedział Pius IX w Syllabusie, współczesne państwa dążą do: „zniszczenia zupełnego Kościoła katolickiego. […] Powinny być uznane za heretyckie teorie, które przyznają państwu prawo narzucania myśli, sumienia i wyznania” (punkty 39-55). Finansowanie lobby LGBT, zakaz terapii konwersyjnej i przymusowa akceptacja pseudomałżeństw to trzy filary nowej religii państwowej, gdzie „człowiek nieuporządkowany […] czyni samego siebie celem ostatecznym i zasadą wszechrzeczy” (Lamentabili Sane, punkt 58).
Tymczasem artykuł Opoki, ograniczając się do relacji „kontrowersji” między UE a środowiskami ewangelikalnymi, zdradza typowo modernistyczne nastawienie: traktuje religię jako sferę prywatnych opinii, a nie obiektywną prawdę zobowiązującą władze cywilne. Brak jakiegokolwiek odwołania do katolickiej nauki o państwie katolickim czy obowiązku penalizacji grzechów publicznych (jak czynił to np. Kodeks Karny Księstwa Warszawskiego z 1818 r.) dowodzi, że nawet środowiska deklarujące konserwatyzm uległy herezji liberalizmu potępionej w Syllabusie (punkty 15-18).
Duchowa dezercja pseudo-katolików
Najcięższą winą cytowanego materiału jest milczenie wobec obowiązku czynnego oporu. Gdy Komisja Europejska jawnie głosi: „w świetle dokumentu za «przemoc» i «dyskryminację» uznać można […] słowa wygłoszone z ambony na temat moralnego nieładu praktyk homoseksualnych”, katolik ma nie tylko prawo, ale święty obowiązek odwołać się do kanonu 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu […] jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”. Tymczasem brak wezwania do nieposłuszeństwa wobec bezbożnych praw czy sankcji wobec kolaborujących z UE „biskupów” świadczy o zdradzieckim kompromisie z duchem świata.
Jak przypomina bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „jeśli kiedykolwiek w jakimkolwiek czasie okaże się, że jakikolwiek Biskup […] odstąpił od Wiary Katolickiej lub popadł w jakąś herezję: promocja lub wyniesienie […] będą nieważne, nieobowiązujące i bezwartościowe”. Wobec tego każdy hierarcha uznający unijną strategię LGBT za dopuszczalną lub godną dialogu automatycznie traci jurysdykcję zgodnie z zasadą haereticus ipso iure excidit (heretyk z mocy samego prawa jest wykluczony).
Tymczasem artykuł Opoki nie tylko nie nawołuje do zerwania z apostatami, ale subtelnie legitymizuje ich władzę poprzez użycie tytułów kościelnych bez cudzysłowu i brak wskazania jedynego skutecznego remedium: publicznego wyznania wiary i odrzucenia posoborowej pseudohierarchii. Ta duchowa kapitulacja potwierdza prawdę zawartą w Lamentabili Sane: „współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny, to jest w szeroki i liberalny protestantyzm” (punkt 65).
Za artykułem:
Nowa oficjalna strategia Komisji Europejskiej pisana pod dyktando lobby LGBT (opoka.org.pl)
Data artykułu: 17.10.2025
