Watykańska apostazja: Uzurpator Leon XIV honoruje heretyckiego „króla” jako „królewskiego konfratra”
Portal LifeSiteNews (17 października 2025) informuje o planowanej wizycie Karola III w Watykanie, podczas której uzurpator Jorge Bergoglio, występujący pod imieniem „Leona XIV”, nada brytyjskiemu monarsze – jako głowie anglikańskiej sekty – tytuł „królewskiego konfratera” Bazyliki św. Pawła za Murami wraz z privilegium cathedrae (przywilejem stałego tronu). Planowane jest także wspólne „modlitewne spotkanie ekumeniczne” w Kaplicy Sykstyńskiej pod hasłem „Pielgrzymi Nadziei”. Akt ten stanowi jawną apostazję i zdradę katolickiej misji nawracania heretyków.
Profanacja świętego miejsca przez herezjarchę
Nadanie tytułu „królewskiego konfratera” heretykowi, który jako Fidei Defensor (Obrońca Wiary) w rzeczywistości broni anglikanizmu – potępionego przez Leona XIII w bulli Apostolicae Curae (1896) jako całkowicie nieważnego – jest aktem świętokradczego bałwochwalstwa. Pius XI w Mortalium Animos (1928) stanowczo ostrzegał: „Kościół katolicki nigdy nie oświeci heretyckich zgromadzeń blaskiem swej chwały, lecz raczej usiłuje wszystkich wybawić z ciemności błędów i przywieść do prawdziwej wiary i Kościoła”. Tymczasem „Leon XIV” nie tylko nie nawołuje Karola III do porzucenia schizmy, ale wręcz legitymizuje jego antykatolicką pozycję.
Ekumeniczna herezja jako „nabożeństwo”
Wspólna modlitwa w Kaplicy Sykstyńskiej – miejscu konklawe i sakralnej przestrzeni zastrzeżonej dla kultu katolickiego – to jawne pogwałcenie kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku: „Katolicy nie mogą w jakikolwiek sposób współuczestniczyć w obrzędach heretyków”. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili Sane (1907) potępił błąd mówiący, że „Kościół może pojednać się z postępem” (punkt 80). Tymczasem hasło „Pielgrzymi Nadziei” odsłania modernistyczną esencję całego wydarzenia – redukcję wiary do humanitarnego braterstwa, gdzie Chrystus Król zostaje zastąpiony ekologicznym aktywizmem.
Zdrada katolickiej doktryny o społecznej władzy Chrystusa
Honorowanie świeckiego władcy, który publicznie odrzuca prymat Chrystusa w życiu społecznym, stanowi otwartą rewoltę przeciw encyklice Quas Primas Piusa XI, która stanowi: „Narody będą musiały uznać panowanie Chrystusa z taką samą pilnością, z jaką uznają władzę Boga”. Karol III jako głowa państwa promującego aborcję, „małżeństwa” homoseksualne i transseksualną rewolucję jest materialnym współsprawcą cywilizacji śmierci. Tymczasem „Leon XIV” zamiast ekskomunikować heretyka, funduje mu tron w bazylice papieskiej!
Klasyczna doktryna o heretyckich władcach
Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice nauczał: „Papież, który jest jawnym heretykiem, przestaje sam w sobie być Papieżem i głową, tak jak przestaje sam w sobie być chrześcijaninem i członkiem ciała Kościoła”. Analogicznie, każdy władca jawnie wspierający herezję traci prawo do katolickich honorów. Bulla Piusa V Regnans in Excelsis (1570) ekskomunikowała Elżbietę I właśnie za narzucenie anglikanizmu. Dziś „Leon XIV” czyni wręcz odwrotnie – anglikańskiemu uzurpatorowi nadaje przywileje należne jedynie katolickim monarchom.
Klimatyczny synkretyzm jako nowa religia
Wspomniane „prywatne spotkanie” dotyczące „zrównoważonego klimatu” odsłania prawdziwy cel całego teatru: budowę globalnej anty-cywilizacji gdzie ekologiczny alarmizm zastępuje Dekalog, a „braterstwo” staje się parodią Królestwa Bożego. Pius IX w Syllabusie błędów (1864) potępił błąd mówiący, że „Kościół powinien się pogodzić z postępem” (punkt 80). Tymczasem „Leon XIV” realizuje program ONZ-owskiej Agendy 2030, gdzie ekumenizm jest jedynie narzędziem do likwidacji katolickiej tożsamości.
Automatyczne ekskomuniki i stan grzechu śmiertelnego
Kan. 2314 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. stanowi: „Wszyscy apostaci od wiary chrześcijańskiej, heretycy i schizmatycy oraz ci, którzy im pomagają, popierają lub przyjmują, podlegają ipso facto ekskomunice”. Akt „Leona XIV” spełnia wszystkie przesłanki:
- Komunikatio in sacris z heretykami (wspólna modlitwa)
- Promocja herezji (legitymizacja anglikanizmu)
- Zdrada misji nawracania (brak wezwania do abiura)
Duchowa dezercja zamiast powszechnego królestwa Chrystusa
Milczenie o obowiązku publicznego uznania władzy Chrystusa Króla przez narody jest najbardziej wymownym dowodem apostazji. Pius XI w Quas Primas podkreślał: „Gdyby ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, porządek i pokój”. Tymczasem „Leon XIV” na ołtarze ekumenicznej zdrady wynosi nie króla chrześcijańskiego, ale wielkiego mistrza masońskiej sekty – co stanowi spełnienie proroctwa o obrzydliwości spustoszenia na miejscu świętym (Mt 24,15).
Za artykułem:
Pope Leo gives Charles III, head of Church of England, permanent chair at papal basilica (lifesitenews.com)
Data artykułu: 17.10.2025
