Portal Gość Niedzielny (18 października 2025) relacjonuje wystąpienie uzurpatora watykańskiego Leona XIV, który z okazji 10. rocznicy niekanonicznej „kanonizacji” Ludwika i Zelii Martin głosi naturalistyczną wizję małżeństwa. W tekście powtarza się modernistyczne slogany o „szczęściu w rodzinie” pozbawione nadprzyrodzonej perspektywy, podczas gdy całkowicie pominięto dogmatyczną naukę o małżeństwie jako sakramencie ustanowionym przez Chrystusa.
Nieważność pseudo-kanonizacji i nadużycie pojęcia świętości
Już sam fakt wspominania rzekomej „kanonizacji” pary Martin przez posoborową sekę stanowi ciężkie nadużycie terminologiczne. Jak przypomina bulla Dei Filius Soboru Watykańskiego I: Duch Święty nie był obiecany następcom Piotra po to, aby dzięki Jego objawieniu ogłaszali nową naukę, lecz aby dzięki Jego pomocy święcie zachowywali i wiernie wykładali objawienie przekazane przez apostołów, czyli depozyt wiary
. Tymczasem „kanonizacja” małżonków jako pary to novum sprzeczne z całą Tradycją Kościoła, który zawsze wynosił do chwały ołtarzy osoby indywidualnie, nie zaś związki międzyludzkie.
Jak św. Teresa z Lisieux mogłaby tak bardzo kochać Jezusa i Maryję, gdyby nie nauczyła się tego od najmłodszych lat od swoich świętych rodziców?
To retoryczne pytanie Leona XIV demaskuje fundamentalny błąd antropologiczny. Świętość jest owocem łaski uświęcającej działającej w duszy ochrzczonego, nie zaś rezultatem wychowania czy „przykładu rodziców”. Jak nauczał św. Augustyn: Non coronabitur nisi qui legitime certaverit („Nie otrzyma korony, kto nie walczył zgodnie z regułami”) – żaden człowiek nie może zasłużyć na zbawienie dla drugiego, nawet w relacji rodzic-dziecko.
Redukcja nadprzyrodzonego powołania do psychologii szczęścia
Cała argumentacja uzurpatora sprowadza się do psychologicznej utopii oderwanej od rzeczywistości grzechu pierworodnego:
rodzina wierna i płodna, czyli taka jak ją zaplanował Bóg, daje nieopisane szczęście i głęboką radość
Gdzie tu miejsce na naukę o małżeństwie jako remedium concupiscentiae (lekarstwie na pożądliwość)? Gdzie przypomnienie słów św. Pawła: Ci, którzy mają żony, niech będą jakby ich nie mieli
(1 Kor 7,29)? Leon XIV przemilcza fakt, że ziemskie szczęście nie jest celem chrześcijanina, co dobitnie wyraża encyklika Casti Connubii Piusa XI: Najwyższym zaś i najszlachetniejszym celem małżeństwa jest, aby małżonkowie stale współdziałali w udoskonalaniu się wzajemnym w życiu wewnętrznym, czyli w cnocie, a szczególnie w miłości ku Bogu i ku bliźniemu
.
Milczenie o łasce sakramentalnej i warunkach ważności
Szokujące jest całkowite pominięcie w tekście nadprzyrodzonego charakteru małżeństwa jako sakramentu. Nie ma ani słowa o:
- Konieczności ważnej formy kanonicznej (kan. 1094 KPK 1917)
- Nierozerwalności węzła małżeńskiego (kan. 1110)
- Grzeszności związków niesakramentalnych (kan. 1060)
- Obowiązku wychowania potomstwa w wierze katolickiej (kan. 1113)
Zamiast tego mamy puste frazesy o „wspólnym wzroście” i „szczęściu”, co stanowi jawną herezję naturalizmu potępioną w Syllabusie błędów (pkt 58): Cała doskonałość i prawość moralności polega na gromadzeniu i powiększaniu bogactw wszelkimi sposobami oraz na rozkoszowaniu się przyjemnościami
.
Fałszywy ekumenizm w definiowaniu „alternatywnych modeli”
Stwierdzenie o „alternatywnych modelach relacji przynoszących gorzkie owoce” to zakamuflowana akceptacja relatywizmu. Dlaczego uzurpator nie nazywa po imieniu:
- Związków konkubenckich jako fornicatio (cudzołóstwo)
- „Związków partnerskich” jako peccatum contra naturam (grzech przeciw naturze)
- Małżeństw cywilnych jako concubinatus (konkubinat)
Jak czytamy w Arcanum Divinae Sapientiae Leona XIII: Małżeństwo zostało ustanowione i przywrócone przez Chrystusa, który podniósł je do godności sakramentu […] Dlatego małżeństwo zawarte między chrześcijanami jest prawdziwym sakramentem religii, a nie tylko umową cywilną
. Tymczasem Leon XIV sprowadza dyskusję do poziomu porównywania „modeli relacji”, co jest jawnym zaprzeczeniem unicitatis sacramenti (wyjątkowości sakramentu).
Demontaż hierarchii celów małżeństwa
Szczególnie niebezpieczne jest stwierdzenie:
spośród wszystkich powołań, do których Bóg wzywa człowieka, małżeństwo jest jednym z najszlachetniejszych i najwyższych
To bezpośrednie zaprzeczenie nauki św. Pawła (1 Kor 7,38): Przeto dobrze czyni ten, kto swoją dziewicę zaślubia, a jeszcze lepiej czyni ten, kto nie zaślubia
. Katechizm Rzymski wyraźnie naucza: Stan dziewictwa lub celibatu, gdy są poświęcone na służbę Bogu, przewyższają godnością małżeństwo
. Pomijając tę hierarchię, posoborowie kontynuuje egalitarną rewolucję przeciwko radom ewangelicznym.
Podsumowanie: kolejny krok w apostazji
Wystąpienie Leona XIV to nie niewinna „homilia rodzinna”, ale element systemowego demontażu katolickiej doktryny o małżeństwie. Brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Ofiarnego charakteru małżeństwa (Ef 5,25)
- Grzechu rozwodów (Mt 19,9)
- Obowiązku wychowania dzieci po katolicku (kan. 1374 KPK 1917)
- Zakazu małżeństw mieszanych bez dyspensy (kan. 1060)
Przedstawiona wizja to czysto naturalistyczna utopia, gdzie „świętość” sprowadzona zostaje do psychologicznego dobrostanu, całkowicie pomijając konieczność łaski uświęcającej, życia w stanie łaski i wierności całemu depozytowi wiary. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane: Dogmaty Kościoła są tylko interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki
(pkt 22). Wystarczy porównać tę wypowiedź z nauczaniem papieży przedsoborowych, by zobaczyć przepaść dzielącą katolicyzm od sekty posoborowej.
Za artykułem:
Leon XIV: Alternatywne modele małżeństwa nie dają szczęścia (gosc.pl)
Data artykułu: 18.10.2025
