Portal Opoka informuje o oświadczeniach Marii Coriny Machado, tegorocznej laureatki Pokojowej Nagrody Nobla, która wezwała do odcięcia źródeł finansowania prezydenta Wenezueli Nicolása Maduro, określając jego rządy jako „zbrodniczy reżim popierający handlarzy narkotyków i terrorystów”. Machado pochwaliła działania USA przeciwko przemytnikom narkotyków i zaapelowała do prezydenta Brazylii Luiza Inácio Luli da Silvy o wsparcie nacisków na Maduro. Artykuł pomija milczeniem prawdziwe źródła kryzysu wenezuelskiego – systematyczną destrukcję katolickich fundamentów społeczeństwa.
Rewolucyjna retoryka w służbie globalistycznej agendy
„Domagaliśmy się odcięcia tych źródeł finansowania” – deklaracja Machado wobec działań marynarki USA odsłania klasyczny schemat rewolucyjny. Wenezuelska opozycjonistka, kreowana na „obrończynię demokracji”, w istocie służy międzynarodowym siłom dążącym do destabilizacji suwerennych państw.
Wiara katolicka poucza, że stabilność społeczeństw zależy od uznania panowania Chrystusa Króla. Jak podkreśla Pius XI w encyklice Quas Primas: „Państwa, które nie podporządkują się prawom Bożym, skazane są na nieustanne niepokoje i rewolucje”. Chaos w Wenezueli wynika z odrzucenia społecznego panowania Chrystusa, a nie braku „demokratycznych procedur”.
Milczenie o prześladowaniach Kościoła
Podczas gdy świat koncentruje się na „walce z dyktaturą”, nikt nie wspomina o systematycznym niszczeniu katolickiej tożsamości Wenezueli. Od 1999 roku Kościół katolicki stał się głównym celem prześladowań – od usuwania krucyfiksów po przejmowanie katolickich szkół i szpitali.
Św. Pius X w dekrecie Lamentabili Sane potępił modernistyczne błędy, które przybierają dziś postać „teologii wyzwoleniowego” marksizmu. Obie strony konfliktu – zarówno reżim Maduro kontynuujący tradycję Cháveza, jak i opozycja promująca świecki liberalizm – zwalczają prawowity Kościół Katolicki.
Amerykańska „pomoc” jako narzędzie neokolonializmu
Chwalenie przez Machado interwencji USA należy odczytywać w kontekście historycznej polityki Monroe Doctrine, traktującej Amerykę Łacińską jako strefę wpływów.
Pius IX w Syllabus Errorum potępił wolność kultów (pkt 15), rozdział Kościoła od państwa (pkt 55) oraz liberalną koncepcję „praw człowieka” (pkt 63). Tymczasem amerykańska „pomoc” zawsze oznacza narzucanie tych właśnie błędów – od promocji aborcji po ideologię gender.
Fałszywy mesjanizm Luli da Silvy
Apel Machado do prezydenta Brazylii ujawnia kolejną warstwę hipokryzji. Lula da Silva, były lider socjalistycznej Partii Pracujących, przez lata wspierał reżimy Castro i Cháveza. Jego rzekoma „transformacja” w umiarkowanego polityka to czysty teatr wobec jego ciągłego poparcia dla antykatolickich reform.
Kardynał Alfredo Ottaviani w swej Instrukcji o ekumenizmie (1949) ostrzegał: „Błąd nie nabywa praw dlatego, że jest długo tolerowany”. Brazylijski prezydent otwarcie popierający antykatolickie ustawodawstwo nie może być arbitrem w sprawach moralnych.
Pokojowy Nobel jako narzędzie dechrystianizacji
Przyznanie Machado Pokojowej Nagrody Nobla wpisuje się w tradycję promowania antychrześcijańskich agitatorów. Pius XI w Quas Primas podkreślał: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym […] nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tymczasem Nobel dla Machado nagradza przygotowywanie nowej rewolucji pod sztandarami „demokracji” i „praw człowieka”.
Za artykułem:
Noblistka Machado domaga się pozbawienia prezydenta Maduro źródeł finansowania (opoka.org.pl)
Data artykułu: 18.10.2025
