Portal Więź.pl (18 października 2025) relacjonuje rozmowę z Marcinem Łuniewskim o współczesnej Rosji, skupiającą się na mechanizmach utrzymania władzy przez reżim Putina, teorii „dzikiego putinizmu” oraz mało prawdopodobnych scenariuszach demokratyzacji czy rozpadu państwa. Całość analizy tkwi w naturalistycznej wizji państwa pozbawionej teologicznego fundamentu, co stanowi typowy przejaw modernistycznej apostazji intelektualnej.
Polityczny naturalizm jako herezja społeczna
Rozmówcy traktują Rosję jako byt samowystarczalny, analizowany wyłącznie przez pryzmat politycznej dynamiki: „Społeczeństwo obywatelskie w Rosji nie istnieje. Rosjanie są zatomizowani: wspólne oznacza niczyje”. To czysto rousseaustyczna diagnoza, ignorująca fakt, że każdy naród podlega lex divina (prawu Bożemu), niezależnie od ustroju. Pius XI w Quas primas stanowczo przypominał: „Państwa nie mogą odmawiać publicznej czci królującemu Chrystusowi, jeśli pragną utrzymać nienaruszoną swą powagę”. Rosja zaś, od czasów schizmy poprzez komunistyczną apostazję po współczesny neo-pogański kult państwa, systematycznie odrzucała społeczne panowanie Chrystusa Króla, co jest rzeczywistym źródłem jej duchowej i politycznej degeneracji.
„Rosyjski kult Pobiedy” – podtytuł jednej z publikacji portalu
To określenie mimowolnie odsłania sedno problemu: państwo rosyjskie zastąpiło kult Boga kultem własnej historii. Tymczasem św. Augustyn w De Civitate Dei wykazywał, że państwa budowane na libido dominandi (żądzy panowania) są z natury niestabilne i skazane na wewnętrzną sprzeczność. Brak analizy tego aspektu czyni wywód Łuniewskiego jałowym opisem symptomów, bez dotarcia do przyczyn.
Putin jako wytwór rosyjskiej apostazji
Gdy autorzy zastanawiają się nad fenomenem trwałości putinowskiego reżimu, pomijają kluczowy wymiar teologiczny: heretyccy władcy są dopuszczani przez Opatrzność jako kara za odstępstwo narodów. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice wskazywał, że „jawni heretycy tracą władzę z mocy samego prawa Bożego”, jednak w przypadku Rosji mamy do czynienia z narodem, który dobrowolnie wybrał kolejne formy bałwochwalstwa – od cerkiewnego cezaropapizmu po sowiecki ateizm. Putin jest logicznym owocem tej spirali buntu.
Brakuje także potępienia moskiewskiej schizmy i współczesnego współdziałania struktur posoborowych z rosyjskim prawosławiem. Jak przypominał Pius IX w Syllabus Errorum: „Błądzący nie mają prawa do tolerowania ich kultu” (pkt 77). Tymczasem analiza sprowadza konflikt do poziomu geopolityki, co jest zdradą katolickiego uniwersalizmu.
Ślepa uliczka świeckiej futurologii
Próba przewidywania scenariuszy dla Rosji (2026-2036) bez odniesienia do Bożego planu zbawienia narodów to przejaw modernistycznej pychy rozumu. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane potępił podobne tendencje: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (pkt 58). Katolicka analiza polityczna musi wyjść od niezmiennych zasad:
- Narody trwające w herezji i grzechu nie mogą liczyć na trwały pokój
- Żadne państwo nie ma prawa do samostanowienia w oderwaniu od prawa naturalnego
- Rozwiązanie kryzysów politycznych wymaga najpierw nawrócenia moralnego
Prognozy Łuniewskiego przypominają „filozoficzne bajanie” (2 Tm 4,4), gdyż ignorują fakt, że Rosja – podobnie jak cały Zachód – znajduje się pod sądem Bożym za odrzucenie społecznego panowania Chrystusa. Pius XI w Quas primas nie pozostawiał wątpliwości: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym – to hasło nasze”. Bez powrotu do tej zasady wszelkie dyskusje o przyszłości narodów są bezcelowe.
Za artykułem:
Marcin Łuniewski: Dzisiejsza Rosja jest bardziej skomplikowana niż za czasów ZSRR (wiez.pl)
Data artykułu:
