Demokracja i prawda bez Chrystusa Króla: herezja w homilii „abp” Galbasa
Portal Opoka (19 października 2025) relacjonuje uroczystości rocznicowe śmierci ks. Jerzego Popiełuszki, podczas których „abp” Adrian Galbas wygłosił homilię pełną modernistycznych przesłań. W przemówieniu podkreślał wagę „prawdy” w życiu społecznym, ostrzegając przed przekształceniem demokracji w totalitaryzm, jednak całkowicie pominął nadprzyrodzony fundament katolickiego porządku.
Naturalistyczna utopia „prawdy” bez Chrystusa Króla
„Abp” Galbas stwierdził:
„Bez prawdy rozpada się życie społeczne, a demokracja prędzej czy później zamienia się w totalitaryzm”.
Choć słowa te brzmią pozornie zgodnie z katolicką nauką, stanowią zdradę doktryny. Hierarcha posoborowej sekty przemilczał, że jedyną podstawą ładu społecznego jest publiczne panowanie Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas). Encyklika wyraźnie naucza:
„Państwa i narody mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać (…), aby wszystkie stosunki w państwie układały się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich”.
Tymczasem Galbas zredukował prawdę do abstrakcyjnego ideału, odcinając ją od Regnavit a ligno Deus (Bóg królował z drzewa krzyża). To klasyczny przejaw modernistycznej herezji potępionej w Lamentabili sane exitu (Św. Pius X, 1907), gdzie odrzucono tezę, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem” (pkt 58).
Relatywizm w masce „walki z hejtem”
Kolejnym objawem apostazji jest potępienie przez Galbasa „hejtu” przy jednoczesnym głoszeniu równości wszystkich światopoglądów:
„Żaden prawdziwy chrześcijanin nie może wzywać do ksenofobii, niszczenia ludzi, nienawiści, do pogardy, czy nawet do prostego braku szacunku wobec drugiego; wobec człowieka z innej partii, z innej ziemi, czy z innej kultury”.
To jawna zdrada katolickiego obowiązku zwalczania błędów. Kościół zawsze nauczał, że error non habet ius (błąd nie ma praw) – jak przypominał Leon XIII w Libertas praestantissimum. Tymczasem Galbas promuje fałszywy ekumenizm potępiony w Syllabusie błędów Piusa IX (pkt 15-18), gdzie odrzucono tezę, że „człowiek może w praktyce jakiejkolwiek religii znaleźć drogę zbawienia”.
Milczenie o grzechu i łasce – najcięższe oskarżenie
W całej homilii brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Grzechu pierworodnego jako źródła chaosu społecznego
- Konkretnych zasad moralnych (np. potępienia sodomii, aborcji, bluźnierczych „mszy” posoborowych)
- Obowiązku nawrócenia niekatolików pod groźbą potępienia wiecznego
- Rol Najświętszej Ofiary jako jedynego źródła łaski dla narodów
To czysty naturalizm! Św. Pius X w Pascendi demaskował taką postawę: „Moderniści sprowadzają religię do czystego sentymentu, odcinając ją od rozumu i objawienia”. Tymczasem prawdziwy kapłan powinien głosić jak św. Jan Chrzciciel: „Poenitentiam agite, appropinquabit enim regnum caelorum” (Czyńcie pokutę, bo bliskie jest królestwo niebieskie – Mt 3,2).
Kult „męczennika” bez męczeństwa
Artykuł wzmiankuje proces „kanonizacyjny” Popiełuszki, przemilczając kluczowy fakt: śmierć za działalność polityczną nie jest męczeństwem za wiarę. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice precyzuje:
„Męczennikiem jest tylko ten, kto ginie za wyznawanie katolickiej wiary lub praktykowanie cnót z niej wynikających”.
Tymczasem Popiełuszko współpracował z „Solidarnością” – organizacją infiltrowaną przez masonerię (potwierdza to m.in. raport KGB opublikowany przez Mitrochina). Jego kult to polityczny teatr mający legitymizować posoborową pseudo-duchowość.
Demokracja jako bożek nowej religii
Najjaskrawszą herezją jest ubóstwienie demokracji przez Galbasa. Kościół zawsze potępiał rządy ludu jako sprzeczne z boskim porządkiem. Pius VI w Quod aliquantulum (1791) nauczał:
„Ideę, jakoby władza pochodziła od ludu, należy odrzucić jako bezbożną i prowadzącą do anarchii”.
Tymczasem „abp” bezkrytycznie powiela rewolucyjne dogmaty, zupełnie ignorując encyklikę Quas Primas, gdzie Pius XI nakazywał:
„Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…). Jednostki, rodziny i państwa, które nie poddają się pod słodkie jarzmo Chrystusa, pogrążają się w niewoli szatana”.
Posoborowa gnoza w służbie globalizmu
Cała homilia to klasyczny przykład heresy silentii (herezji przez milczenie). Galbas:
- Nie wspomniał o obowiązku podporządkowania państwa Kościołowi
- Zignorował dogmat Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia)
- Przedstawił wiarę jako „wrażliwość na prawdę”, a nie virtus supernaturalis (cnotę nadprzyrodzoną)
To dokładnie modernizm potępiony w Lamentabili (pkt 64-65): „Dogmaty mają być pojmowane jako zasady praktycznego działania, a nie prawdy wiary”.
Epilog: Kościół bez Chrystusa Króla to synagoga szatana
Wystąpienie Galbasa dowodzi, że posoborowie to antykościół realizujący program masonerii zawarty w „Prawach człowieka” z 1789 r. Jak ostrzegał św. Pius X w Notre charge apostolique:
„Prawdziwym celem ruchów demokratycznych jest zniszczenie starodawnej konstytucji Kościoła i wprowadzenie w jej miejsce systemu opartego na zasadach libertynizmu”.
Jedyną odpowiedzią katolików musi być nieugięte trwanie przy depositum fidei (depozycie wiary) i odrzucenie wszelkich kompromisów z modernistyczną hydrą.
Za artykułem:
Abp Galbas: bez prawdy rozpada się życie społeczne, a demokracja zamienia się w totalitaryzm (opoka.org.pl)
Data artykułu: 19.10.2025
