Portal eKAI (20 października 2025) relacjonuje wypowiedź „ojca” Davida Neuhausa, żydowskiego konwertyty i członka posoborowej organizacji jezuickiej, na temat konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Neuhaus twierdzi, że konflikt ten nie ma podłoża religijnego, lecz stanowi starcie „dwóch ruchów narodowych”, które instrumentalnie wykorzystują religię do legitymizacji swoich roszczeń. Jako remedium proponuje abstrakcyjny humanitaryzm oparty na „prawie każdego człowieka do życia, wolności i godności”, całkowicie pomijając nadprzyrodzony porządek łaski i obowiązek podporządkowania narodów panowaniu Chrystusa Króla.
Fałszywa diagnoza: redukcja sacrum do narzędzia polityki
„Źródłem obecnego konfliktu jest migracja europejskich Żydów do Ziemi Świętej w kontekście ówczesnego antysemityzmu i ich roszczenia do własnego narodowego państwa”
– stwierdza Neuhaus, całkowicie wypaczając historyczną i teologiczną rzeczywistość. Koncepcja „Ziemi Świętej” jako neutralnego geograficznego terytorium jest heretyckim zaprzeczeniem katolickiej doktryny o religijnym charakterze wszystkich narodów (Quas Primas, Pius XI). Kościół zawsze nauczał, że Palestyna jest praedium Passionis (łac. „własnością Męki”) – ziemią uświęconą krwią Zbawiciela, której status wynika z woli Bożej, a nie ludzkich układów politycznych.
Neuhaus, operując językiem świeckiego relatywizmu, pomija kluczowy fakt: żydowskie odrzucenie Mesjasza i współudział w deicydzie (1 Tes 2, 15) stanowią prawdziwe źródło ich historycznego wygnania. Powrót Żydów do Jerozolimy bez nawrócenia na katolicyzm to nie realizacja biblijnych proroctw, lecz apostasia magna (łac. „wielkie odstępstwo”) przygotowujące panowanie Antychrysta (2 Tes 2, 3-4). Tymczasem posoborowi „teologowie” jak Neuhaus głoszą bluźnierczą tezę o „równości wartości” żydowskiego nacjonalizmu i arabskiego islamizmu.
Modernistyczny synkretyzm jako narzędzie dechrystianizacji
Neuhaus oskarża obie strony konfliktu o „włączenie ‘Boga’ do ideologii nacjonalistycznej”, sugerując, że problemem jest samo odwołanie do transcendencji w sferze publicznej. To jawne odrzucenie regnum sociale Christi (łac. „społecznego panowania Chrystusa”), które Pius XI w Quas Primas nazwał „jedynym remedium na światowe zepsucie”.
Co więcej, jego wezwanie do uznania, że „izraelski Żyd nie jest bardziej wartościowy niż palestyński Arab” stanowi zdradę katolickiego uniwersalizmu. Kościół naucza, że prawdziwa godność człowieka pochodzi wyłącznie z przynależności do Mistycznego Ciała Chrystusa (Ef 5, 30). Neuhaus propaguje tu naturalistyczną dignitatem humanam (łac. „godność człowieka”) oderwaną od łaski uświęcającej – kluczowy dogmat masońskiej Deklaracji Praw Człowieka z 1789 r., potępionej przez Piusa VI w Quod aliquantum.
Milczenie o królewskiej władzy Chrystusa
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest całkowite przemilczenie dogmatu o społecznej władzy Chrystusa Króla. Neuhaus proponuje świeckie utopijne rozwiązania („prawo do życia, wolności i godności”), podczas gdy jedyną drogą pokoju jest uznanie „słodkiego jarzma” Chrystusa (Mt 11, 30) przez wszystkie narody.
Jak przypomina Pius XI: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4, 12). Neuhaus – jako kapłan neo-kościoła – zdradza tu podstawowy obowiązek głoszenia Ewangelii wszystkim narodom (Mt 28, 19), w tym żydom i muzułmanom. Zamiast nawoływać do nawrócenia, sankcjonuje bałwochwalczy status quo.
Teologiczne bankructwo posoborowego „judaizmu katolickiego”
Postać Neuhausa – żyda „ochrzczonego” w posoborowym rycie, który zachowuje talmudyczną tożsamość – jest idealnym symbolem apostazji Vaticanum II. Jego argumentacja całkowicie ignoruje:
1. Dogmat extra Ecclesiam nulla salus (łac. „poza Kościołem nie ma zbawienia”) potępiający religijny indifferentyzm (Syllabus błędów, pkt 16-17)
2. Nakaz misyjny wobec żydów (Rz 10, 1) i muzułmanów (Mk 16, 15)
3. Nauki papieży o masońskich korzeniach syjonizmu (Leon XIII, Pius X)
W świetle przedsoborowego prawa kanonicznego (kan. 2314 §1) Neuhaus podlega ekskomunice latae sententiae za propagowanie równouprawnienia fałszywych religii. Jego „analiza” to nie teologia, lecz polityczna agitacja w służbie novus ordo seclorum (łac. „nowego porządku wieków”) – światowego rządu antychrysta.
Za artykułem:
O. Neuhaus: Żydzi i Arabowie wykorzystują „Boga” dla swych celów (vaticannews.va)
Data artykułu: 20.10.2025
