Portal Vatican Media relacjonuje ceremonię dziękczynną za kanonizację José Gregoria Hernándeza Cisnerosa i Maríi Carmen Rendiles Martínez, przeprowadzoną przez „papieża” Leona XIV 19 października 2025 r. Kard. Pietro Parolin, podczas Mszy w bazylice św. Piotra, określił ich jako „świętych dla wszystkich”, apelując jednocześnie o budowę pokoju opartego na „prawach człowieka” i „demokratycznym współistnieniu”.
Teologiczne bankructwo posoborowej hagiografii
„Widzimy człowieka, który z troską przemierza ulice miasta, niosąc światło medycyny, ale także balsam pocieszenia”
– tak kard. Parolin charakteryzuje „świętego” Hernándeza, redukując istotę świętości do naturalistycznej kategorii społecznego aktywizmu. Wbrew nauczaniu Benedykta XIV w dziele De Servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione (O beatyfikacji sług Bożych i kanonizacji błogosławionych), gdzie heroiczność cnót teologicznych stanowi conditio sine qua non (warunek niezbędny), posoborowa sekta zastąpiła nadprzyrodzone kryteria świeckim kultem „dobroci”.
„Święta” Rendiles Martínez została z kolei przedstawiona jako ikona „kobiecego geniuszu” – neomarksistowskiego pojęcia obcego katolickiej teologii płci. Brak jakiejkolwiek wzmianki o jej walce z grzechem, umartwieniach czy modlitwie wynagradzającej ukazuje całkowite zerwanie z klasycznym modelem świętości przedstawionym w „Żywotach świętych” ks. Piotra Skargi.
Polityczna instrumentalia pod płaszczem liturgii
Wezwanie do „poszanowania praw człowieka” i „demokratycznego współistnienia” podczas rzekomej liturgii demaskuje czysto świecką agendę całego spektaklu. Jak trafnie zauważył Pius XI w encyklice Quas Primas: „Pokój Chrystusa można znaleźć jedynie w królestwie Chrystusa”. Tymczasem posoborowcy, łamiąc kanon 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który zabrania uczestnictwa w akcjach ekumenicznych, wykorzystują sakralną przestrzeń do promocji rewolucyjnych idei potępionych w Syllabusie błędów (1864).
„Tworząc przestrzenie spotkania i demokratycznego współistnienia, dając pierwszeństwo temu, co łączy, a nie temu, co dzieli”
– ten fragment homilii Parolina stanowi dosłowną parafrazę masońskich zasad z konstytucji Wielkiego Wschodu Francji. W świetle potępienia modernizmu w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) takie pomieszanie porządku nadprzyrodzonego z politycznym utylitaryzmem kwalifikuje się jako heresy in fide (błąd w wierze).
Kulturowe przywłaszczenie jako metoda
Wykorzystanie Chóru Simón Bolívar – instytucji finansowanej przez kolejne socjalistyczne rządy Wenezueli – ujawnia strategię synkretyzmu kulturowo-politycznego. „Święci” zostali przekształceni w narzędzie legitymizacji reżimu, podobnie jak robiono to z „błogosławionymi” męczennikami komunizmu w krajach satelickich ZSRR.
Milczenie na temat rzeczywistego kryzysu wiary w Wenezueli, gdzie według danych niezależnych instytutów katolickich jedynie 3% praktykuje niedzielną Mszę, potwierdza czysto propagandowy charakter całego przedsięwzięcia. Jak przypomina bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV, żaden akt prawny wydany przez heretyckich uzurpatorów nie ma mocy wiążącej dla katolików.
Teologia wyzwolenia w nowym przebraniu
Retoryka „dzielenia chleba z głodnym” i „przyjmowania bezdomnych” to recykling teologii wyzwolenia potępionej przez Święte Oficjum w 1984 r. Brak odniesienia do konieczności stanu łaski uświęcającej przy dziełach miłosierdzia ujawnia przyjęcie pelagiańskiej herezji. Św. Robert Bellarmin w De Controversiis jednoznacznie nauczał: „Bez łaski możemy jedynie grzeszyć”.
Nawiązanie do „własnego dobrobytu” jako przeciwieństwa miłości bliźniego stanowi przejaw kalwińskiej mentalności, gdzie bogactwo traktuje się jako znak potępienia. Katolicka doktryna społeczna od Leona XIII po Piusa XII zawsze broniła prawa własności prywatnej jako naturalnego i nienaruszalnego.
Kairos – heretycka koncepcja czasu
Najcięższym błędem teologicznym homilii jest użycie pojęcia kairos w kontekście budowy „demokratycznego współistnienia”. W tradycji patrystycznej termin ten odnosi się wyłącznie do tempus acceptabile (czasu łaski) zbawczego działania Boga w Chrystusie. Nadanie mu znaczenia politycznej transformacji to bezczelna profanacja języka sakralnego.
Sobór Trydencki w dekrecie o usprawiedliwieniu (sesja VI, kanon 14) wyraźnie potępia tych, którzy „mówią, że człowiek może być usprawiedliwiony przed Bogiem przez własne uczynki”. Tymczasem Parolin proponuje dokładnie taki model „zbawienia przez demokrację”, co stawia go poza nawiasem Kościoła Katolickiego.
Epilog: Święci bez aureoli, Kościół bez głowy
Cała ceremonia stanowi mistrzowski przykład posoborowej inżynierii społecznej. Jak zauważył abp Marcel Lefebvre w „Listach do przyjaciół”: „Nowi święci służą nowej religii”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o potrzebie nawrócenia, ofierze Mszy św. czy łasce uświęcającej dowodzi, że mamy do czynienia z czysto świecką ceremonią wręczenia orderów „dobroci”.
Wierni katolicy muszą pamiętać słowa św. Pawła: „Albowiem takich pseudapostołów, pracowników podstępnych, przebiera się za apostołów Chrystusowych. I nic dziwnego; albowiem i szatan przebiera się za anioła światłości. Nic więc wielkiego, iżby słudzy jego przebierali się za sług sprawiedliwości” (2 Kor 11,13-15). Prawdziwi święci – tacy jak św. Pius X czy św. Robert Bellarmin – płaczą dziś nad kolejnym aktem apostazji w miejscu, które niegdyś było Stolicą Piotrową.
Za artykułem:
Kard. Parolin: Pierwsi święci Wenezueli, to święci dla wszystkich (vaticannews.va)
Data artykułu: 20.10.2025
