Portal „Tygodnik Powszechny” (20 października 2025) przedstawia analizę relacji Władimira Putina z Donaldem Trumpem w kontekście wojny w Ukrainie, ukazując dyplomatyczne manipulacje Kremla i pozorną naiwność amerykańskiego przywódcy. Tekst pomija jednak fundamentalną perspektywę: konflikt ten stanowi jedynie symptom głębszego kryzysu – odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla przez współczesne narody.
Naturalistyczne założenia współczesnej geopolityki
Artykuł koncentruje się wyłącznie na realpolitik, całkowicie ignorując nadprzyrodzony wymiar historii.
„Rosyjski dyktator wiedział, co robi”
– pisze autor, redukując rzeczywistość do gry sił materialnych. Tymczasem Pius XI w encyklice „Quas primas” (1925) nauczał: „Państwa nie tylko nie mogą się obejść bez Boga, ale religią ich ma być – bezbożność i wzgarda dla Boga”. Opisane zabiegi dyplomatyczne stanowią jedynie przejaw tego zbiorowego apostazji, gdzie władcy „wyrzekli się słodkiego i zbawiennego panowania Chrystusa Króla” (tamże).
Milczenie o moralnej ocenie wojny
Analiza pomija kluczowy aspekt teologiczny: ocenę sprawiedliwości wojny według kryteriów katolickich. Podczas gdy Rosja prowadzi wojnę napastniczą (co samo w sobie stanowi crimen laesae maiestatis divinae), tekst nie wspomina o obowiązku potępienia agresji wynikającym z prawa naturalnego. Św. Robert Bellarmin w „De laicis” przypomina: „Władcy, którzy wszczynają niesprawiedliwe wojny, są mordercami i zasługują na wieczne potępienie”. Brak takiego jednoznacznego osądu w tekście świadczy o przyjęciu modernistycznej relatywizacji dobra i zła.
Kult człowieka zamiast czci dla Króla Wieków
Retoryka artykułu utrwala kult jednostki właściwy dla rewolucyjnych ideologii:
„Putin rozumie, że bez załatwienia «problemu ukraińskiego» nie może myśleć o osiągnięciu swego kluczowego celu”
. Tymczasem Pius IX w „Syllabusie błędów” (1864) potępił tezę, jakoby „władcy byli wolni od obowiązku posłuszeństwa Bogu” (pkt 39). Prawdziwym „problemem” współczesności nie jest układ sił geopolitycznych, lecz odrzucenie zasady Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat.
Fałszywy pacyfizm versus pokój Chrystusowy
Proponowane w artykule rozwiązania („szczyt w Budapeszcie”, „współpraca biznesowa”) wpisują się w utopijną wizję pokoju bez Chrystusa. Quas primas demaskuje tę iluzję: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Dyplomatyczne zabiegi, które nie uwzględniają konieczności publicznego uznania praw Bożych, stanowią jedynie „maskaradę pokoju” (Pius XII), prowadzącą do dalszej eskalacji zła.
Teologiczne konsekwencje milczenia
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest całkowite pominięcie katolickiej doktryny o społecznym panowaniu Chrystusa. Gdy autor pisze o „rewizji systemu bezpieczeństwa w Europie”, nie dostrzega, że jedynym prawowitym fundamentem ładu międzynarodowego jest uznanie Krzyża jako sztandaru królewskiego (Quas primas). Św. Pius X w „Lamentabili” (1907) potępił błąd, jakoby „Kościół nie był prawdziwym i doskonałym społeczeństwem” (pkt 19), co właśnie ilustruje ta świecka analiza, traktująca narody jak sieroty pozbawione nadprzyrodzonego przewodnictwa.
Duchowa ruina współczesnych elit
Opisana w artykule „zadziwiająca skłonność Trumpa do przyjmowania słów Putina za dobrą monetę” stanowi jedynie powierzchowny przejaw głębszej choroby: utraty sensus catholicus przez współczesne elity. Jak nauczał Leon XIII w „Humanum genus” (1884), władcy odrzucający światło wiary stają się bezbronni wobec szatańskich manipulacji. Brak w tekście choćby śladu refleksji nad duchowymi korzeniami konfliktu potwierdza diagnozę Piusa XI: „Człowiek współczesny bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje Kościoła – ale Kościoła prawdziwego, nie jego modernistycznej karykatury”.
Za artykułem:
Naiwność Trumpa i upór Putina. Co może przynieść ich spotkanie w Budapeszcie? (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 20.10.2025
