Portal Vatican News (20 października 2025) informuje o śmierci „kardynała” Edoardo Menichellego, emerytowanego „arcybiskupa” Ancony-Osimo, wyniesionego do tej godności przez Bergoglia w 2015 roku. Artykuł przedstawia życiorys duchownego posoborowego jako wzór „posługi”, pomijając całkowicie jego współpracę z rewolucyjnymi strukturami okupującymi Watykan.
Nieważność święceń i nielegalność „posługi”
Rzekome święcenia kapłańskie z 1965 roku oraz sakrę biskupią z 1994 roku należy poddać radykalnej weryfikacji. Jan XXIII i jego następcy – jako jawni heretycy propagujący wolność religijną (potępioną w Quanta cura Piusa IX) i ekumenizm (sprzeczny z Mortalium animos Piusa XI) – utracili jurysdykcję ipso facto zgodnie z kanonem 188.4 KPK 1917. Św. Robert Bellarmin precyzuje: „Jawny heretyk nie może być Papieżem. Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru, skoro jest on niezacieralny, nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu” (De Romano Pontifice).
„Posługa” Menichellego w Kongregacji Kościołów Wschodnich pod kierownictwem masona Achille Silvestriniego (członka B’nai B’rith) oraz uczestnictwo w synodach bergogliańskich demolujących sakramentalną naturę małżeństwa to zdrada depozytu wiary. Jak przypomina Pius X w Lamentabili: „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (propozycja 26 potępiona).
Ideologiczne motto i kult człowieka
Przyjęcie przez Menichellego dewizy „Sub lumine Matris” („W świetle Matki”) zamiast chrystocentrycznych formuł (Omnia ad maiorem Dei gloriam, In hoc signo vinces) zdradza mariolatrię typową dla posoborowej deformacji. Tymczasem Pius XI w Quas Primas stanowczo przypomina: „Im więcej najsłodsze Imię naszego Odkupiciela niegodziwym milczeniem się pomija na międzynarodowych zebraniach i w parlamentach, tym głośniej wyznawać Je należy”.
Opisywane spotkanie z Benedyktem XVI i robotnikami pod egidą Caritas to czysta socjaldemokratyczna agitacja sprzeczna z zasadą „Non praevalebunt”. Tradycyjna doktryna katolicka nakazuje wspierać ubogich w kontekście zasług dla życia wiecznego, a nie jako cel sam w sobie – co potwierdza bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Jeśli kiedykolwiek w jakimkolwiek czasie okaże się, że jakikolwiek Biskup […] odstąpił od Wiary Katolickiej lub popadł w jakąś herezję: promocja […] będą nieważne”.
Synodalny udział w destrukcji rodziny
Udział Menichellego w heretyckich synodach o rodzinie (2014-2015) stanowi akt apostazji. Bergoglio wykorzystał te zgromadzenia do przeforsowania doktryny o „stopniowalności prawa naturalnego” i komunii dla rozwodników – co Pius XI potępił w Casti connubii jako „zbrodnicze próby rozluźnienia nierozerwalnej więzi małżeńskiej”. Tymczasem Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku jednoznacznie stwierdza w kanonie 1120: „Małżeństwo ochrzczonych jest nierozerwalne z mocy samego prawa Bożego”.
Posoborowa hagiografia jako narzędzie dezinformacji
Stworzenie przez Vatican News laurki dla modernistycznego hierarchy służy legitymizacji antykościoła. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Wierności niezmiennym dogmatom (zwłaszcza Extra Ecclesiam nulla salus)
- Sprzeciwie wobec rewolucji liturgicznej (mszału Montiniego jako „Novus Ordo Missae”)
- Obrończym stanowisku wobec katolickiej doktryny państwowej (potępienie wolności religijnej w Mirari vos Grzegorza XVI)
dowodzi całkowitego zerwania z katolicką tożsamością. Jak trafnie zauważa św. Pius X w Pascendi: „Moderniści usiłują zniszczyć wszelkie dogmaty, podważając samą naturę wiary”.
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych – gdzie „msza” została zredukowana do stołu zgromadzenia (zgodnie z protestancką teologią „uczty”) – jest świętokradztwem. Pius XII w Mediator Dei przypomina: „Ofiara eucharystyczna polega na niekrwawym ponowieniu ofiary krzyżowej, a nie na jakimkolwiewspomnieniu lub uczcie”.
Epitafium dla neo-kościoła
Śmierć Menichellego symbolizuje agonię całej posoborowej struktury. Jego „kariera” – od współpracy z modernistami w Kurii po synodalne knowania – doskonale ilustruje zasadę corruptio optimi pessima (zepsucie najlepszych jest najgorsze). Jedyna modlitwa dopuszczalna za takich „duchownych” to De profundis w intencji ich nawrócenia przed Sądem Ostatecznym – czego życzyć należy wszystkim uwikłanym w tę antykatolicką rewoltę.
Za artykułem:
Zmarł kard. Edoardo Menichelli, arcybiskup senior Ancony-Osimo (vaticannews.va)
Data artykułu: 20.10.2025
