Portal Tygodnik Powszechny (21 października 2025) relacjonuje działania tzw. „Papieskiej Komisji ds. Ochrony Małoletnich”, która prowadzi badania nad sytuacją dzieci „księży” katolickich. Autorka Marta Glanc, określająca się jako „córka księdza”, domaga się oficjalnych przeprosin od Kościoła za rzekome „złamane życie” tych osób i sugeruje zniesienie celibatu jako remedium. Artykuł pomija całkowicie nadprzyrodzony wymiar kapłaństwa, sprowadzając kryzys do psychologicznych i socjologicznych uwarunkowań.
Naturalistyczne fałszowanie istoty kapłaństwa
„Instytucja, której przepisy i zwyczaje pomagają uniknąć mężczyznom odpowiedzialności za potomstwo, powinna zdobyć się przynajmniej na słowo ‘przepraszam’” – oto centralna teza artykułu, demaskująca całkowite niezrozumienie natury kapłaństwa i celibatu. Autorce umyka fundamentalna prawda wyrażona przez Piusa XI w Ad Catholici Sacerdotii (1935): „Kapłaństwo nie jest zwykłym urzędzeniem powierzonym przez społeczność, lecz uczestnictwem w samym kapłaństwie Chrystusa”.
„Mój ojciec, do którego musiałam mówić ‘wujku’, nadal jest proboszczem niewielkiej parafii w Wielkopolsce. Jego przełożony – abp Wojciech Polak – nie chciał ze mną rozmawiać”
Ten emocjonalny przekaz służy zastąpieniu obiektywnej prawdy moralnej subiektywnym poczuciem krzywdy. Kanon 132 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku jednoznacznie stanowi: „Klerycy są zobowiązani do zachowania celibatu, który jest szczególnym darem Bożym, przez który duchowni mogą łatwiej niepodzielnym sercem przylgnąć do Boga”. Każde naruszenie tego ślubu stanowi sacrilegium</i (świętokradztwo), a nie zwykły „błąd ludzki” wymagający terapii czy instytucjonalnych przeprosin.
Celibat atakowany jako ofiara modernizmu
Postulat zniesienia celibatu („Tli się we mnie naiwna nadzieja, że Kościół zauważy, iż ‘podatność dzieci księży na skrzywdzenie’ mogłaby zniknąć wraz z celibatem”) odsłania programowy antyklerykalizm inspirowany duchem rewolucji luterańskiej. Sobór Trydencki w sesji XXIV (1563) dogmatycznie określił: „Jeśli ktoś twierdzi, że stan małżeński powinien być przedkładany nad stan dziewictwa lub czystości, i że nie jest lepsze i błogosławionejsze pozostawać w dziewictwie lub czystości, niż być złączonym węzłem małżeńskim – niech będzie wyklęty” (kanon 10).
Watykańska „komisja” badająca „podatność dzieci księży na skrzywdzenie” działa w sprzeczności z odwieczną dyscypliną Kościoła, która nie przewiduje żadnych „kompromisów” z grzechem. Św. Alfons Liguori w Theologia Moralis podkreślał: „Kapłan który zhańbił swoje święcenia, winien być usunięty ze stanu duchownego i poddany pokucie, a nie otaczany pseudopastoralną troską”.
Milczenie o grzechu i odpowiedzialności osobistej
Artykuł konsekwentnie unika języka teologii moralnej, zastępując pojęcie grzechu ciężkiego psychologizującymi określeniami typu „złamane życie” czy „podwójne życie”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o konieczności sakramentalnej spowiedzi, zadośćuczynienia czy ekskomuniki za naruszenie ślubów kapłańskich ukazuje całkowite zerwanie z katolickim rozumieniem konsekwencji grzechu.
Kanon 2359 §2 KPK 1917 przewidywał: „Kleryk żyjący w konkubinacie lub dopuszczający się innych występków przeciwko czystości winien być zawieszony, a w przypadku uporczywości – degradowany”. Tymczasem współczesne struktury posoborowe traktują podobne przypadki jako „problem socjologiczny”, nie zaś jako crimen pessimum (najcięższą zbrodnię) wobec Boga i Kościoła.
Fałszywa empatia jako narzędzie dechrystianizacji
Narracja Marty Glanc („Przyjście na świat z piętnem dziecka, którego nie powinno być, obciąża i utrudnia normalne życie”) odwraca porządek odpowiedzialności: to nie Kościół lub celibat „obciążają” życie, lecz grzech ojca i matki. Św. Augustyn w De bono coniugali przypomina: „Dzieci z nieprawego łoża noszą konsekwencje nieprawości rodziców, nie zaś prawa Bożego”.
Wzywanie do „przeprosin instytucji” zamiast wezwania do osobistej pokuty grzeszników stanowi przejaw modernizmu potępionego w dekrecie Lamentabili św. Piusa X, który w punkcie 58 odrzucał tezę, że „cała doskonałość moralna polega na gromadzeniu bogactw i zaspokajaniu przyjemności”.
Kryzys hierarchii jako owoc apostazji posoborowej
Reakcja abp. Wojciecha Polaka („episkopat nie zajmuje się recenzowaniem książek”) demaskuje całkowitą bezsilność pseudo-hierarchii w obliczu grzechu. Prawowity biskup katolicki, działając w imieniu Chrystusa Króla, miałby moralny obowiązek:
1. Natychmiastowego zawieszenia w funkcjach kapłańskich winnego duchownego
2. Nałożenia ekskomuniki latae sententiae za złamanie ślubu czystości
3. Wezwania matki i dziecka do pełnej współpracy w procesie kanonicznym
4. Zapewnienia materialnego wsparcia dziecku z funduszy diecezjalnych – jako formy zadośćuczynienia
Tymczasem struktury okupujące Watykan tworzą kolejne „komisje”, które legitymizują grzech poprzez jego biurokratyczne uprawomocnienie. Jak trafnie zauważył św. Robert Bellarmin: „Gdy pasterze milczą wobec nieprawości, owce uczą się podążać ku przepaści” (De Romano Pontifice).
Podsumowanie: kryzys kapłaństwa jako owoc soborowej rewolucji
Opisywany artykuł stanowi klasyczny przykład zastosowania modernistycznej metody potępionej w encyklice Pascendi św. Piusa X:
1. Redukcja nadprzyrodzoności do psychologii – kapłaństwo jako „zawód” zamiast character indelebilis (niezmywalnego znamienia)
2. Relatywizacja prawa Bożego – celibat jako „dyscyplina” podlegająca negocjacjom
3. Fałszywa empatia zastępująca sprawiedliwość – „przeprosiny” zamiast pokuty i naprawy
W obliczu tego kryzysu jedynym rozwiązaniem pozostaje powrót do integralnej doktryny katolickiej: przywrócenia świętej dyscypliny, usunięcie z urzędów wszystkich „duchownych” żyjących w grzechu ciężkim i odrzucenie zgubnych reform posoborowych. Jak przypomina papież Pius XI w Ad Catholici Sacerdotii: „Kapłan nie należy do siebie, lecz jest własnością Boga. Kto nie potrafi znieść tego jarzma, niech nie wkłada sutanny”.
Za artykułem:
Watykan zaprasza do rozmowy dzieci księży. Czy to przełom? (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 21.10.2025
