Portal eKAI (21 października 2025) relacjonuje wystąpienie „arcybiskupa” Sydney Anthony’ego Fishera OP, który podczas konferencji „Katolickiego” Stowarzyszenia Medycznego Australii ostrzegał przed pogłębianiem się „kultury śmierci” w Australii. Jako przykład podał trwającą w parlamencie stanu Wiktoria debatę nad rozszerzeniem dostępu do eutanazji, wskazując na stopniowe znoszenie „zabezpieczeń” wprowadzonych w ustawie z 2017 roku. Fisher powołał się przy tym na encyklikę Evangelium vitae Jana Pawła II, określając jej diagnozę jako „proroczą”. Całość wystąpienia stanowi klasyczny przykład modernistycznej dialektyki – potępiania skutków przy jednoczesnym milczeniu o przyczynach, które tkwią w doktrynalnej apostazji samej sekty posoborowej.
Teatr pozorów: potępiać skutki, chronić źródła zła
„Arcybiskup” Fisher z oburzeniem wskazuje, że „kryteria dotyczące wspomaganego samobójstwa okazały się elastyczne” i że „samobójstwo i eutanazja stają się normalnymi sposobami umierania”. Pomija jednak fundamentalny fakt: legalizacja zbrodni eutanazji była możliwa wyłącznie dzięki dekady długiemu procesowi dechrystianizacji społeczeństwa, który struktury posoborowe nie tylko nie powstrzymały, ale aktywnie wspierały poprzez:
relatywizację prawdy objawionej (sobór „watykański II”, konstytucja Gaudium et spes),
propagowanie fałszywego ekumenizmu (deklaracja Nostra aetate),
milczenie na temat obowiązku społecznego panowania Chrystusa Króla (odrzucenie encykliki Quas primas Piusa XI).
Katolicka zasada ex fructibus eorum cognoscetis eos (po owocach ich poznacie) demaskuje hipokryzję tego wystąpienia. Jak może „bronić życia” hierarcha, który:
- należy do struktury uznającej wolność religijną – potępioną expressis verbis przez Piusa IX w Syllabus errorum (propozycja 77);
- milczy o herezjach Jana Pawła II, którego cytuje jako autorytet, mimo iż ten głosił m.in. bałwochwalczy kult człowieka w Asyżu 1986;
- uczestniczy w pseudosakramentach Nowego Porządku Mszy, który przez usunięcie modlitw ofiarnych i zmianę słów konsekracji stał się narzędziem niszczenia wiary w Ofiarę przebłagalną.
Świętokradztwo cytowania Jana Pawła II w obronie życia
Szczytem ideologicznego zwiedzenia jest powoływanie się na encyklikę Evangelium vitae (1995) jako rzekomo „prorocze” źródło. Dokument ten – podobnie jak całe „magisterium” Jana Pawła II – stanowi klasyczny przykład modernistycznej gry pozorów:
- Z jednej strony potępia aborcję i eutanazję, lecz z drugiej wprowadza rewolucyjną koncepcję „ekologii ludzkiej” i „cywilizacji miłości”, zastępującą klasyczną doktrynę o Regnum Christi (Królestwie Chrystusa).
- Całkowicie pomija dogmatyczne nauczanie Piusa XII, który w przemówieniu do lekarzy z 24 lutego 1957 r. określił eutanazję jako „zbrodnię przeciwko prawu naturalnemu i zamach na majestat Stwórcy” (Discorso ai membri dell’Unione Cattolica Italiana Ostetriche).
- Mimo pozorów obrony życia akceptuje podstawowy błąd modernizmu: rozdzielenie sfery prywatnej (gdzie dopuszcza się „wartości ewangeliczne”) od publicznej (zdominowanej przez „pluralizm” i „wolność sumienia”).
Jak zauważył św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis, modernista „uwielbia wieloznaczne sformułowania, za pomocą których ukrywa swe błędy”. Właśnie dlatego Fisher może cytować fragmenty Evangelium vitae o „kulturze śmierci”, jednocześnie pomijając fakt, że sam Jan Paweł II w 1992 roku zalegalizował w Australii episkopat pełny heretyków i apostatów, otwierając drogę do obecnego prawnego barbarzyństwa.
„Lekarstwo” gorsze od choroby: posoborowe bioetyczne bankructwo
Najjaskrawszą oznaką doktrynalnej degrengolady jest sam organizator konferencji – „Katolickie” Stowarzyszenie Medyczne Australii. Jak można mówić o „prawdzie i integralności w medycynie”, gdy:
uczestnicy uznają ważność sakramentów w strukturach posoborowych, gdzie kapłani są wyświęcani w wadliwej formie rytu Pawła VI;
brakuje wezwania do powrotu do katolickiego państwa, które jedyne może skutecznie zwalczać zbrodnie przeciw życiu;
promuje się „dialog” zamiast potępienia heretyków i apostatów zgodnie z kanonem 2314 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.
Prawdziwe stanowisko Kościoła wyrażają nie encykliki antypapieży, lecz niezmienne orzeczenia Magisterium:
- Sobór Laterański V (1513): „Zabójstwo niewinnego człowieka jest zawsze aktem sprzecznym z prawem naturalnym i wiecznym” (sesja 8).
- Leon XIII w Libertas praestantissimum: „Prawo do życia jest nienaruszalne, a każda władcza decyzja wbrew temu prawu jest nielegalna i nieważna”.
- Pius XII w przemówieniu z 13 maja 1956 r.: „Żadna władza ludzka nie ma prawa zezwalać na bezpośrednie niszczenie niewinnego życia”.
Dopóki „hierarchowie” tacy jak Fisher nie odrzucą całkowicie soborowej rewolucji i nie wrócą do integralnej doktryny katolickiej, ich „protesty” pozostaną jedynie cynicznym teatrem dla naiwnych.
Za artykułem:
Arcybiskup Sydney: Australia uległa kulturze śmierci (vaticannews.va)
Data artykułu: 21.10.2025
