Portal National Catholic Register (21 października 2025) relacjonuje spektakularną kradzież klejnotów koronnych z Galerii Apollina w paryskim Luwrze, w tym broszki-relikwiarza cesarzowej Eugenii. Czterech zamaskowanych sprawców, wykorzystując podnośnik do mebli, włamało się przez okno na pierwszym piętrze, dokonując kradzieży w biały dzień. Wśród skradzionych przedmiotów znalazła się diamentowa broszka projektu Paula Alfreda Bapsta z 1855 roku, zawierająca trzy historyczne kamienie z kolekcji kardynała Mazarina i dworu Ludwika XIV. Artykuł podkreśla katolicką pobożność cesarzowej Eugenii, wspominając o przyznanej jej przez Piusa IX Złotej Róży oraz jej zaangażowaniu w otwarcie sanktuarium w Lourdes.
Redukcja sacrum do dziedzictwa kulturowego
Relacjonując kradzież klejnotów o „inestimable heritage value” („nieoszacowanej wartości dziedzictwa”), autorzy bezwiednie demaskują całkowitą redukcję nadprzyrodzonej wiary do poziomu zabytku muzealnego. Cesarzowa Eugenia, której „reliquary brooch” („broszka-relikwiarz”) stała się głównym bohaterem wydarzenia, przedstawiana jest jako postać historyczna, której dewocja stanowi jedynie ciekawostkę biograficzną – jak modne dodatki do cesarskich strojów. Tymczasem sama koncepcja relikwiarza-broszki (nawet jeśli nie zawierał fizycznej relikwii) wskazuje na mentalité catholique (mentalność katolicką) właściwą dla okresu przed apostazją Vaticanum II – gdzie wszelkie sfery życia, łącznie z jubilerstwem, podporządkowane były służbie Bożej.
Historyk Éric Anceau określa stratę jako „katastrofę” dla „dziedzictwa kultywowanego przez trzy stulecia”, podczas gdy stowarzyszenie Sites et Monuments ubolewa, że klejnoty zostaną „prawdopodobnie rozebrane i przetopione dla ułatwienia odsprzedaży”. W tym lamentie nad materialną stratą zabytków brak najmniejszej refleksji nad duchowym znaczeniem tej kradzieży jako symbolu Francji odrzucającej swe powołanie jako Najstarszej Córki Kościoła. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Państwa nie mogą odmawiać publicznej czci Chrystusowi Królowi, jeśli chcą utrzymać swój autorytet i przyczynić się do pomnożenia szczęścia swej ojczyzny”.
Milczenie o apostazji narodowej
Artykuł przemilcza fundamentalny fakt: kradzież dokonana w sercu Paryża – dawnej stolicy Regnum Christianissimum (Królestwa Najchrześcijańskiego) – stanowi jedynie konsekwencję systematycznej desakralizacji przestrzeni publicznej. Galeria Apollina, gdzie przechowywano klejnoty koronne, nie jest dziś miejscem kultu, lecz świeckim muzeum zarządzanym przez Republikę Francuską – państwo oficjalnie odrzucające publiczne panowanie Chrystusa. Przemiana relikwiarzy w eksponaty muzealne to logiczny finał rewolucji, która w 1905 roku skonfiskowała własność Kościoła, ogłaszając tzw. laïcité.
Opisywane w tekście „usługi oddane Kościołowi” cesarzowej Eugenii – jej wsparcie dla zgromadzeń zakonnych, fundowanie szpitali czy osobiste nawiedzanie chorych podczas epidemii cholery – stanowią zaprzeczenie współczesnego modelu „państwa opiekuńczego”. Jak przypominał św. Pius X w Notre charge apostolique: „Katolickie miłosierdzie nie ma nic wspólnego z humanitaryzmem, który ogranicza się do doczesności i odrzuca zbawienie wieczne”. Tymczasem autorzy portalu, opisując cesarzową jako „pionierkę współczesnego luksusu”, dokonują typowo modernistycznej redukcji – zamiany cnót teologalnych w zalety społeczne.
Fałszywa nostalgia bez nawrócenia
W całym tekście pobrzmiewa ton nostalgii za „złotym wiekiem” francuskiej monarchii, lecz całkowicie pozbawiony duchowego wymiaru. Wspomnienie o Złotej Róży przyznanej Eugenii przez Piusa IX oraz jej roli w otwarciu sanktuarium w Lourdes służy jedynie podkreśleniu historycznej wartości przedmiotów, nie zaś ukazaniu depozytu wiary, który legitymizował władzę cesarską. Broszka-relikwiarz staje się tu symbolem rozdziału między polityką a religią – klejnotem pozbawionym swego nadprzyrodzonego przeznaczenia, jak współczesna Francja pozbawiona swej katolickiej tożsamości.
Nieprzypadkowo najcenniejszym elementem broszki były diamenty należące niegdyś do Ludwika XIV – króla, który ogłosił „Państwo to ja”, ale równocześnie ustanowił święto Chrystusa Króla w całej Francji na podziękowanie za zwycięstwo pod Fleurus (1690). Kontrast między postawą Króla Słońce a współczesnych francuskich urzędników ścigających złodziei klejnotów jest wymowny: tamten widział źródło władzy w Bogu, ci zaś – w kodeksie karnym i policyjnych śledztwach.
Duchowa pustka współczesnych zabezpieczeń
Opis policyjnego śledztwa – z 60 śledczymi, śladami DNA i poszukiwaniami podnośnika – przypomina raczej scenariusz filmowy niż poważną analizę. W świecie, gdzie „władza naszej Stolicy postanowiła, że biskup, duchowny lub chrześcijanin […] który został złożony z urzędu lub ekskomunikowany przez […] heretyka […] nie będzie uważany za złożonego z urzędu” (List papieża Celestyna I w sprawie Nestoriusza), materialne zabezpieczenia bez odwołania do praw Bożych są równie skuteczne jak strażnicy pilnujący Grobu Pańskiego w Wielką Sobotę.
Francja, która usunęła Chrystusa z przestrzeni publicznej, nie może liczyć na ochronę swych sakralnych symboli. Jak pisał św. Augustyn: „Gdzie zabraknie sprawiedliwości, czym są królestwa jeśli nie wielkimi bandami rozbójników?” (De Civitate Dei, IV, 4). Kradzież w Luwrze stanowi jedynie materialny odpowiednik duchowej grabieży, jakiej dokonano przez ostatnie stulecie na duszy francuskiego narodu – od masońskiej rewolucji 1789 roku po laickie ustawy o separacji Kościoła od państwa.
Artykuł National Catholic Register, choć formalnie poprawny, nie sięga do sedna problemu: Francja potrzebuje nie odzyskania klejnotów, lecz publicznego pokajania się i uznania Chrystusa Króla. Dopóki w Pałacu Elizejskim zamiast krucyfiksów wiszą laickie deklaracje praw człowieka, a w katedrze Notre-Dame odprawia się pogańskie spektakle, żadna policyjna brygada nie zapewni bezpieczeństwa dziedzictwu zbudowanemu na fundamencie wiary.
Za artykułem:
Louvre heist robs France of Empress Eugénie’s devout Catholic legacy (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 21.10.2025
