Portal Opoka (21 października 2025) relacjonuje zaangażowanie władz Krakowa w promocję akcji „Tęczowy Piątek” w szkołach. Pełnomocniczka prezydenta ds. „równości” Ewelina Pytel rozesłała do dyrektorów placówek oświatowych pismo zachęcające do organizowania wydarzeń LGBT+, załączając propagandowe materiały finansowane z publicznych środków. Radny Michał Drewnicki ujawnił dokumenty, na co urzędniczka odpowiedziała ironicznym stwierdzeniem o „różnicy między informacją a nakazem”. W tle przedsięwzięcia pojawia się organizacja Pro Humanum kierowana przez Jolantę Gontarczyk – współpracowniczkę SB o pseudonimie „Panna”, powiązaną z niewyjaśnioną śmiercią ks. Franciszka Blachnickiego. **Demokracja liberalna po raz kolejny ujawnia swe oblicze: państwo jako mechanizm systematycznej deprawacji młodych dusz pod pozorem troski o „dobrostan”.**
Państwowa promocja grzechu wołającego o pomstę do nieba
Instrukcja rozesłana przez krakowski magistrat nie pozostawia wątpliwości co do celu akcji: „Czy jesteście osobami LGBT+, czy wspierającymi, możecie zorganizować w swojej szkole akcję z okazji Tęczowego Piątku”. Lex naturalis (prawo naturalne) oraz Lex divina (prawo Boże) jednoznacznie potępiają homoseksualizm jako zboczenie przeciwko celowi prokreacyjnemu aktu małżeńskiego, co Pius XI w encyklice Casti Connubii określił jako „haniebne plagi”. Tymczasem urzędnicy, powołując się na rzekomą „politykę równościową”, organizują systemowe wtłaczanie dzieci w ideologię negującą podstawy porządku moralnego.
Artykuł 2 Ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz.U. 1989 Nr 20 poz. 104) stanowi, że „stowarzyszenie nie może głosić praktyk sprzecznych z prawem”. Tymczasem działalność środowisk LGBT+ jawnie narusza:
– Art. 201 k.k. (propagowanie czynów lubieżnych wobec małoletnich)
– Art. 53 Konstytucji RP (ochrona wolności sumienia przed przymusem ideologicznym)
– Kanon 1374 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. (zakaz współpracy z organizacjami wrogimi Kościołowi)
Urzędnicza hipokryzja i demontaż autorytetu rodzicielskiego
Odpowiadając na ujawnienie dokumentów, Pytel próbuje bagatelizować wagę pisma: „Dziękuję, że publikując moje pismo […] nie muszę nikomu tłumaczyć różnicy między informacją, zaproszeniem i nakazem”. Tymczasem auctoritas (autorytet) urzędu prezydenta miasta – zwierzchnika dyrektorów szkół – nadaje temu apelowi charakter rozkazu w białych rękawiczkach. To klasyczna taktyka rewolucji kulturowej: najpierw „zaproszenie”, potem „rekomendacja”, w końcu sankcje za niewdrożenie „standardów równościowych”.
Wbrew deklaracjom o „dobrostanie młodzieży LGBT+”, akcja celowo pomija fundamentalną zasadę katolicką: patria potestas (władza ojcowska). Pius XI w encyklice Divini Illius Magistri podkreślał: „Pierwszym i bezpośrednim podmiotem wychowania nie jest jednostka, ani państwo, lecz Kościół i rodzina”. Tymczasem formularz sprzeciwu opracowany przez Instytut Ordo Iuris to jedynie gaszenie pożaru, który władze same rozniecają. Gdzie są oficjalne komunikaty kuratoriów ostrzegające przed deprawacją? Gdzie reakcja „biskupów” okupujących struktury diecezjalne? Ich milczenie jest współudziałem.
Masoneria i bezpieka – korzenie „równościowych” edukatorów
Szczególnie wymowne jest zaangażowanie organizacji Pro Humanum kierowanej przez Jolantę Gontarczyk. Ta współpracowniczka SB o pseudonimie „Panna” – ostatni świadek śmierci ks. Blachnickiego – dziś szkoląca urzędników od „równości”, to żywy dowód na ciągłość działań antykościelnych od czasów komunizmu po współczesną rewolucję kulturową. Nie przypadkiem akcja „Tęczowy Piątek” sięga po metody opisywane już w Syllabiusie Piusa IX (1864): „Państwo jako źródło wszelkich praw” (błąd 39) oraz „Kościół nie ma prawa używać siły” (błąd 24).
Ks. Franciszek Blachnicki – przedstawiany w posoborowej hagiografii jako „wzór reformatora” – w świetle dokumentów IPN to postać co najmniej dwuznaczna. Jego ruch „Światło-Życie” wprowadzał do Kościoła:
– Demokratyzację struktur (negacja potestas regiminis – władzy rządzenia biskupów)
– Psychologizację życia duchowego (zastąpienie łaski uświęcającej „doświadczeniem wspólnoty”)
– Synkretyzm z ideologiami socjalistycznymi (tzw. „trzeźwość narodu” jako świecki projekt społeczny)
Konsekwencje teologiczne: od grzechu publicznego do apostazji narodów
Propagowanie „tęczowego piątku” nie jest zwykłym wykroczeniem przeciwko prawu oświatowemu. To grzech publiczny wołający o pomstę do nieba, który Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 2359) kwalifikował jako przestępstwo podlegające ekskomunice. Leon XIII w encyklice Humanum Genus (1884) ostrzegał przed masonerią promującą „równość” będącą w istocie równaniem w dół – zniesieniem różnic między prawdą a kłamstwem, cnotą a występkiem.
Sobór Watykański II i jego „duch” otworzyły furtkę tej destrukcji poprzez:
– Deklarację Dignitatis Humanae (fałszywa wolność religijna)
– Konstytucję Gaudium et Spes (laicyzacja misji Kościoła)
– Sprzeniewierzenie się przykazaniu „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną” (Wj 20,3)
Duchowa samoobrona: od formularzy po krucjaty różańcowe
W tej sytuacji katolicy nie mogą poprzestać na składaniu sprzeciwów poprzez formularze. Potrzebny jest:
1. Bojkot urzędników promujących deprawację (Pius X, Lamentabili, pkt 65: „Sakrament małżeństwa tylko dodatkiem do kontraktu cywilnego”)
2. Masowe zgłaszanie przestępstw z art. 201 k.k. do prokuratur
3. Organizacja rodzicielskich patroli szkolnych monitorujących „tęczowe” akcje
4. Publiczne różańce ekspiacyjne przed placówkami uczestniczącymi w akcji
Jak pisał św. Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści nie są reformatorami, ale wrogami Kościoła”. Krakowski „Tęczowy Piątek” to nie „działanie równościowe”, lecz element globalnej wojny o duszę młodego pokolenia. Walki, gdzie strona katolicka – pozbawiona autentycznych pasterzy – skazana jest na heroiczne samoorganizowanie się wiernych resztek.
Za artykułem:
„Tęczowy piątek” za publiczne pieniądze. Dyrektorzy mają informować o nim uczniów (opoka.org.pl)
Data artykułu: 21.10.2025
