Portal Opoka informuje o homilii wygłoszonej przez „ks.” Roberta Skrzypczaka 19 października 2025 w bazylice Świętego Krzyża w Warszawie, będącej apologią „świętego Jana Pawła II”. Autor kreuje Wojtyłę na ofiarę „nagonki” mediów i „duchownych”, gloryfikując jego rzekome zasługi: obalenie komunizmu, „nową ewangelizację”, promocję „teologii ciała” i masowe zgromadzenia młodzieży. Tekst utrzymany w tonie martyrologicznym pomija całkowicie doktrynalną ocenę posoborowego przewrotu, redukując krytykę do „walki cywilizacyjnej”.
Fałszywy kult antyświadka
„Pociągnąłeś wielu do Chrystusa […] obaliłeś Mur Berliński […] zaraziłeś nas ideą solidarności, nowej ewangelizacji i teologii ciała”
– te oskarżycielskie w swej wymowie słowa demaskują sedno problemu: kult Wojtyły opiera się na bałwochwalczym uwielbieniu dla człowieka i jego politycznych osiągnięć, nie zaś na wierności Chrystusowi Królowi. Już encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) stanowczo przypomina, że pokój i prawdziwa odnowa możliwe są jedynie poprzez uznanie sociale regnum Christi (społecznego panowania Chrystusa), nie zaś dzięki działaniom dyplomatycznym czy zgromadzeniom tłumów.
Homilia przemilcza fakt, że „Jan Paweł II” był architektem soborowej rewolucji, która:
- Zastąpiła doktrynę o wyłącznym zbawieniu w Kościele katolickim (bonum extra Ecclesiam nulla salus potwierdzone m.in. na Soborze Florenckim) fałszywym ekumenizmem i religijnym indifferentyzmem potępionym w Syllabusie Piusa IX (1864);
- Przekształcił Mszę św. w protestancko inspirowane zgromadzenie (co dokument Lamentabili sane exitu św. Piusa X z 1907 r. kwalifikuje jako herezję);
- Promował naturalistyczną „teologię ciała” sprzeczną z katolicką nauką o grzechu nieczystym i czystości małżeńskiej.
Modernistyczna destrukcja w języku i praktyce
Retoryka „ks.” Skrzypczaka odsłania typowo posoborową mentalność:
„Kościół Jana Pawła II był Kościołem, który stał się o wiele bardziej aktualny i znaczący we współczesnym społeczeństwie”
– to jawna kapitulacja przed duchem świata, gdyż jak nauczał św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis, modernistyczna „aktualizacja” prowadzi do wyniszczenia wiary przez dostosowanie jej do potrzeb epoki. Prawdziwy Kościół jest „znakiem sprzeciwu” (Łk 2,34), nie zaś instytucją zabiegającą o społeczne uznanie.
Błędem jest również twierdzenie, że Wojtyła „przywiązywał wagę do doktryny”. Jego poparcie dla:
- Asyskich spotkań międzyreligijnych (1986, 2002) – jawny akt synkretyzmu potępiony kanonem 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.;
- Kanonicznych „rozgrzeszeń” rozwodników żyjących w nowych związkach (co zaprzecza słowom Chrystusa: „Ktokolwiek oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo” Mk 10,11);
- Bezkrytycznej rehabilitacji Galileusza (1992) – co podważyło nieomylność Magisterium w kwestiach wiary i moralności
– dowodzi systematycznej erozji katolickiej ortodoksji.
Milczenie o grzechu i łasce – najcięższe oskarżenie
W całej homilii brakuje fundamentalnych pojęć katolickiej duchowości:
- Żadnej wzmianki o konieczności stanu łaski uświęcającej do zbawienia;
- Żadnego nawiązania do odprawiania Najświętszej Ofiary w rycie trydenckim (jedynym gwarancie czystości doktryny);
- Żadnego ostrzeżenia przed przyjmowaniem „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do protestanckiego „wieczerzy pamiątkowej”.
Zamiast tego autor serwuje obraz „Kościoła młodego i rozmodlonego” – co jest czystą utopią, skoro za pontyfikatu Wojtyły:
- Zamknięto 70% seminariów i klasztorów na Zachodzie;
- Upowszechniono praktykę dopuszczania do ołtarzy osób żyjących w jawnym grzechu;
- Doprowadzono do całkowitej dewastacji liturgii poprzez „udzicinnienie” obrzędów.
Narodowy marsz ku przepaści
Organizacja „Narodowych Marszów Papieskich” to klasyczny przykład bałwochwalczego kultu człowieka, który Pius XI w Quas Primas nazywał „świętokradzką kradzieżą praw należnych jedynie Chrystusowi Królowi”. Szczególnie oburzające jest zestawianie Wojtyły z Prymasem Wyszyńskim – który do końca życia odprawiał Mszę trydencką i ostrzegał przed soborową rewoltą – oraz z o. Maksymilianem Kolbe, męczennikiem wyświęconym w rycie przedsoborowym.
Fakt, że struktury posoborowe promują Wojtyłę jako „wzór świętości”, jest ostatecznym dowodem ich apostazji. Jak bowiem nauczał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „jawny heretyk nie może być Papieżem, gdyż nie należy już do Ciała Kościoła”. Tymczasem „kanonizacja” 2014 r. była aktem nieważnym ex defectu auctoritatis (z braku władzy), dokonanym przez uzurpatora Bergoglio i jego poprzedników pozbawionych jurysdykcji na mocy bulli Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV.
Dopóki naród nie odrzuci tego fałszywego kultu i nie powróci do niezmiennej doktryny katolickiej sprzed 1958 roku – wszystkie marsze i manifestacje pozostaną jedynie przejawem religijnego sentymentalizmu, prowadzącego ku duchowej zagładzie.
Za artykułem:
„Tego, co zrobiłeś dla Kościoła, nie wybaczą ci nigdy”. Ks. Skrzypczak o prawdziwych powodach ataku na JPII (opoka.org.pl)
Data artykułu: 21.10.2025
