Portal CNA (21 października 2025) relacjonuje powstanie portretu rzekomego „świętego” Piotra To Rota, papuaskiego katechisty zmarłego w 1945 r., którego antypapież Leon XIV „kanonizował” 19 października wraz z sześciorgiem innych modernistycznych „błogosławionych”. Hiszpański malarz Raúl Berzosa, znany z współpracy z okupującymi Watykan strukturami, podkreśla rzekome „przesłanie nadziei” oraz „świętość w codzienności” mającą emanować z wizerunku. Oficjalny portret zawisł na fasadzie bazyliki św. Piotra – miejscu dawniej zarezerwowanym dla autentycznych świadków wiary, dziś zhańbionym przez synkretyzm i propagandę posoborowej sekty.
Mit „męczeństwa” bez odium fidei
Kluczowym fałszem całej narracji jest nadanie To Rotowi tytułu „męczennika”. Jak uczy prawo kanoniczne z 1917 r. (kan. 2100), męczeństwo wymaga odium fidei – nienawiści do wiary ze strony prześladowcy oraz świadomego przyjęcia śmierci za prawdy katolickie przez ofiarę. Tymczasem śmierć papuaskiego katechisty z rąk japońskich okupantów podczas II wojny światowej była konsekwencją konfliktu geopolitycznego, nie zaś prześladowania religijnego. „Kanonizacja” To Rota to klasyczny przykład posoborowego zawłaszczania pojęć teologicznych dla celów politycznej poprawności – podkreśla się „heroizm” wobec kolonialnych oprawców, przemilczając całkowicie kwestię wiary katolickiej jako motywu prześladowań.
„Peter To Rot był jedynym katechetą, który nadal dumnie nosił biały krzyż identyfikujący go jako katechetę” – twierdzi Berzosa.
To stwierdzenie obnaża ignorancję autorów wobec katolickiej nauki o męczeństwie. Noszenie krzyża w sytuacji represji – samo w sobie akt odwagi – nie spełnia warunków męczeństwa, jeśli nie wynika z supernaturalis fidei professio (nadprzyrodzonego wyznania wiary) wobec prześladowcy. Brak jakichkolwiek dowodów, by japońscy żołnierze żądali od To Rota wyrzeczenia się Chrystusa – co jest conditio sine qua non męczeństwa.
Synkretyzm ikonograficzny jako narzędzie dechrystianizacji
Portret Berzosy stanowi modelowy przykład posoborowej estetyki, gdzie katolicka symbolika zostaje zredukowana do etnicznego folkloru. Tradycyjny strój papuaski, „ciepła kolorystyka” i pejzaż w tle służą relatywizacji wiary do poziomu lokalnej tradycji kulturowej. Brakuje natomiast emblematów jednoznacznie wskazujących na nadprzyrodzony charakter świętości: aureoli, atrybutów męczeństwa (gałązki palmowej), czy choćby różańca – zastąpionego przez „dwa pierścienie” mające symbolizować „obronę małżeństwa”.
Szczególnie wymowne jest ukazanie Biblii w ręku „świętego” – co w kontekście posoborowego nacisku na „sola Scriptura” stanowi niebezpieczne zbliżenie do protestanckiej teologii. Prawdziwy święty katolicki trzymałby w dłoni różaniec, katechizm lub monstrancję – znaki Tradycji i kultu, które posoborowie systematycznie ruguje.
Fałszywy paradygmat „świętości codzienności”
Centralnym punktem artykułu jest powtarzana jak mantra teza o „świętości przeżywanej w zwyczajności”, która – jak podkreśla Berzosa – ma „przemawiać do współczesnych”. To klasyczny przykład modernizmu potępionego przez św. Piusa X w encyklice Pascendi, gdzie wiara zostaje zredukowana do „przeżycia emocjonalnego” oderwanego od obiektywnych prawd objawionych. „Sanctitas in quotidianitate” – głosi hasło posoborowe, podczas gdy Kościół zawsze nauczał, że świętość to heroiczne praktykowanie cnót teologalnych wbrew naturze, a nie „zwyczajne życie” pozbawione wyrzeczeń (por. Mt 16,24).
„Nadzieję” i „pokój” próbuję przekazać przez światło bijące z twarzy – mówi artysta.
To stwierdzenie demaskuje czysto naturalistyczne podejście do świętości. W teologii katolickiej światło świętych (tzw. lumen gloriae) jest nadprzyrodzonym darem Bożym, nie zaś efektem malarskiego chiaroscuro. Redukcja łaski do techniki artystycznej to blasphemia w wykonaniu neo-kościelnej sekty.
Jan Paweł II jako fałszywy punkt odniesienia
Artykuł powołuje się na słowa antypapieża Wojtyły z 1995 r., który nazwał To Rota „latarnią morską”. To jawna próba legitymizacji współczesnej herezji poprzez odwołanie do innego apostaty. Warto przypomnieć, że sam Wojtyła w czasie „mszy” w Papua Nowej Gwinei tolerował pogańskie obrzędy plemienne, co dokumentują zdjęcia z tańcami w maskach demonicznych przed „ołtarzem”. „Kanonizacja” To Rota wpisuje się w ten sam synkretyczny schemat – budowanie pseudo-kościoła łączącego chrześcijaństwo z animizmem.
Kult człowieka zamiast chwały Bożej
Cała ceremonia „kanonizacji” służy wyłącznie promocji antykościelnej agendy. Jak zauważył Pius XI w Quas Primas, prawdziwy kult świętych zawsze wskazuje na Chrystusa Króla, podczas gdy posoborowe „święte” to narzędzia propagandy multikulturowego humanitaryzmu. Wystawienie portretu na fasadzie bazyliki św. Piotra to akt zwycięstwa modernizmu – świątynia będąca niegdyś symbolem Triumfu Krzyża dziś stała się reklamówką etnicznej dywersji.
Niech ten teatr będzie przestrogą dla wiernych: jedyną odpowiedzią na apostazję posoborowia jest wierność depozytowi wiary, odrzucenie fałszywych „świętych” i modlitwa o rychły powrót prawowitego papieża. Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat!
Za artykułem:
How to convey the serenity of a martyr? The challenge of painting Peter To Rot’s portrait (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 21.10.2025
