Portal eKAI relacjonuje sytuację Andżeja Poczobuta — dziennikarza skazanego przez białoruski reżim na 8 lat kolonii karnej za „podżeganie do nienawiści” poprzez działalność w Związku Polaków na Białorusi i publikacje historyczne. Artykuł koncentruje się na „prawach człowieka”, „negocjacjach dyplomatycznych” i „politycznych gwarancjach”, całkowicie pomijając teologiczny wymiar prześladowań oraz obowiązek obrony katolickiej tożsamości narodów.
Naturalistyczne założenia versus katolicka nauka społeczna
Przedstawiona narracja operuje pojęciami całkowicie obcymi tradycyjnemu nauczaniu Kościoła. Dominium Christi Regis (panowanie Chrystusa Króla) zostało zastąpione świecką retoryką „praw człowieka”, która — jak potępił Pius IX w Syllabusie błędów — prowadzi do relatywizacji porządku nadprzyrodzonego. Encyklika Quas Primas Piusa XI stanowi niepodważalny dogmat: „Państwa i narody winny uznać publicznie panowanie Chrystusa, gdyż bez tego nie mogą zachować porządku”. Tymczasem zarówno reżim Łukaszenki (jawnie ateistyczny i totalitarny), jak i „władze polskie” (legitymizujące laicką koncepcję państwa) działają w sprzeczności z tym imperatywem.
Polskie władze domagają się jego uwolnienia. […] Między Mińskiem i Warszawą toczyły się negocjacje w sprawie uwolnienia Poczobuta.
Kluczowe pominięcie: żadna ze stron konfliktu nie odwołuje się do prawa Bożego jako fundamentu ładu międzynarodowego. „Negocjacje” prowadzone są w ramach hermeneutyki zerwania z katolicką koncepcją państwa, gdzie — jak nauczał św. Robert Bellarmin — „władza świecka ma obowiązek tępić herezje i bronić jedności wiary” (De Romano Pontifice).
Kult człowieka versus chwała Boża
Opisując Poczobuta jako „zakładnika reżimu”, autorzy utrwalają modernistyczną redukcję rzeczywistości do wymiaru czysto politycznego. Brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Statusu duchowego skazanego (czy jest katolikiem praktykującym? Czy ma dostęp do sakramentów?)
- Prześladowań religijnych na Białorusi (np. represji wobec katolików obrządku łacińskiego)
- Teologicznego wymiaru cierpienia (jako zadośćuczynienia za grzechy narodów)
Św. Pius X w Lamentabili sane potępił podobny naturalizm: „Dogmaty są tylko interpretacją faktów religijnych przez świadomość chrześcijańską” (propozycja potępiona nr 22). W sprawie Poczobuta widzimy tę samą błędną metodologię: redukcję sprawiedliwości do kategorii czysto ludzkich.
Fałszywa dychotomia: dyktatura versus liberalna demokracja
Artykuł przeciwstawia „represyjną Białoruś” i „demokratyczną Polskę”, podczas gdy oba systemy są owocem odrzucenia społecznego panowania Chrystusa. Reżim Łukaszenki jawnie prześladuje Kościół (np. likwidując struktury katolickie), ale także polskie „władze”:
- Promują aborcję i gender wbrew prawu naturalnemu
- Finansują antykatolickie organizacje
- Ignorują obowiązek ustanowienia religii katolickiej jako państwowej (kanon 1372 KPK 1917)
Jak słusznie zauważył Pius XI: „Nie ma pokoju Chrystusowego bez królowania Chrystusowego” (Ubi arcano Dei). Zamknięcie przejścia w Bobrownikach to akt czysto polityczny — nie zaś moralny obowiązek obrony wiary, do którego zobowiązani są wszyscy katoliccy władcy.
Historyczne zaniedbanie jako źródło współczesnego kryzysu
Wątek „badania losów Polaków” przez Poczobuta wymaga głębszej refleksji. Dlaczego polskość jest prześladowana? Ponieważ:
- Brakowało konsekwentnej ewangelizacji tych ziem po Unii Brzeskiej 1596 r.
- Polska szlachta zaniedbała obowiązek katolicyzacji ludności ruskiej (co potępił już synod zamojski 1720 r.)
- Współcześni „tradycjonaliści” ograniczają się do nostalgii, nie głosząc konieczności powrotu do jedynej prawdziwej wiary
Kardynał August Hlond w 1946 r. ostrzegał: „Katolicyzm albo zniknie z tych ziem, albo stanie się reliktem muzealnym”. Dziś widzimy realizację tej przepowiedni — zarówno na Białorusi, jak i w Polsce, gdzie kościoły pustoszeją, a „duchowieństwo” głosi herezje.
Jedyna słuszna droga: restitutio omnium in Christo
Rozwiązanie sytuacji Poczobuta — i milionów innych prześladowanych — nie leży w „negocjacjach” czy „dyplomacji”, lecz w całkowitym nawróceniu narodów. Jak nauczał Pius IX w Syllabusie, błędem jest mniemanie, że „papież może i powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (błąd nr 80). Dopóki:
- Polska nie ogłosi Chrystusa Królem (jak uczyniły to Ekwador w 1874 r. czy Kolumbia w 1902 r.)
- Białoruś nie odrzuci ateistycznego dziedzictwa ZSRR
- Dyplomacja nie uzna prymatu praw Bożych nad „interesem narodowym”
— dopóty każdy „kompromis” będzie kolejnym etapem apostazji. Non est enim alia ratio sub caelo in qua oporteat nos salvos fieri — „Nie ma pod słońcem innej drogi zbawienia” (Dz 4,12).
Za artykułem:
Andrzej Poczobut i gruzińska dziennikarka laureatami Nagrody im. Sacharowa Parlamentu Europejskiego (gosc.pl)
Data artykułu: 22.10.2025
