Portal „Życie Zakonne” relacjonuje obrady 155. Zebrania Plenarnego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce (KWPZM) odbywającego się w Licheniu w dniach 21-22 października 2025 r. Uczestnicy skupili się na wyborach nowych władz struktury oraz uczestniczyli w „Eucharystiach” pod przewodnictwem przedstawicieli posoborowej hierarchii. Całe wydarzenie stanowi jawną demonstrację zerwania z katolicką koncepcją życia konsekrowanego, sprowadzonego do poziomu korporacyjnej gry o wpływy.
Demokratyczna farsa zamiast zakonnego posłuszeństwa
Opisywane wybory do władz KWPZM przypominają świecką kampanię wyborczą bardziej niż realizację rad ewangelicznych. Consilium perfectionis (droga doskonałości) została zastąpiona mechanizmami rodem z liberalnej demokracji:
„wybory władz KWPZM – przewodniczącego, wiceprzewodniczącego, członków Konsulty oraz Komisji Rewizyjnej”
Papież Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis demaskował takie praktyki jako przejaw modernistycznej infiltracji: „Moderniści (…) wprowadzają do Kościoła zasadę demokracji, którą bezwzględnie potępiamy”. Tymczasem ojcowie Soboru Watykańskiego II w dekrecie Perfectae caritatis otworzyli furtkę dla takiej degeneracji, kwestionując konieczność zachowania niezmiennej reguły zakonnej.
Fałszywa sukcesja apostolska w działaniu
Współprzewodnictwo „abp” Filipazziego – przedstawiciela antypapieża Franciszka – oraz „bp” Kicińskiego CMF nadaje pozory legalności całemu przedsięwzięciu. Tymczasem żaden z nich nie posiada ważnej sukcesji apostolskiej:
„abp” Antonio Guido Filipazzi – wyświęcony w 1991 roku przez modernistycznych uzurpatorów, uczestnik masońskiego „Światowego Spotkania Rodzin” w Dublinie (2018)
„bp” Jacek Kiciński CMF – konsekrowany w 2016 roku przez „abp” Gądeckiego, który sam otrzymał święcenia od „kardynała” Gulbinowicza o wątpliwych powiązaniach z SB
Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice przypomina: „Heretyk nie może być członkiem Kościoła, a tym bardziej pełnić jakichkolwiek funkcji w jego hierarchii”. Uczestnictwo w ich „liturgiach” stanowi więc akt współudziału w świętokradztwie.
Korporacyjna degeneracja życia konsekrowanego
Powołanie „Komisji Rewizyjnej” i prezentacja raportów ekonomicznych dowodzi całkowitego zeświecczenia zgromadzeń zakonnych. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku (kan. 488 § 7) wyraźnie zastrzegał, że zarządzanie dobrami materialnymi musi być podporządkowane celom nadprzyrodzonym. Tymczasem KWPZM przekształciła się w:
1. Biurokratyczną nadbudowę wzorowaną na świeckich korporacjach
2. Platformę wzajemnej legitymizacji modernistycznych przełożonych
3. Narzędzie niszczenia resztek życia kontemplacyjnego
Św. Alfons Liguori w Uniformità alla Volontà di Dio przestrzegał: „Gdy zakonnicy zaczynają bardziej zajmować się administracją niż modlitwą, to znak zbliżającej się zagłady zgromadzenia”.
Milczenie o kryzysie powołań i apostazji
W całej relacji zabrakło jakiejkolwiek wzmianki o rzeczywistym stanie polskich „zgromadzeń zakonnych”:
– 80% domów zakonnych w Polsce jest zagrożonych likwidacją z powodu braku nowicjuszy (dane za 2024 rok)
– Coraz liczniejsze przypadki jawnych apostazji i porzuceń habitu
– Systemowa destrukcja klauzury i życia modlitewnego
Taką rzeczywistość potwierdza Lamentabili sane exitu św. Piusa X: „Gdy Kościół zostaje pozbawiony swej nadprzyrodzonej misji, staje się zwykłą ludzką instytucją skazaną na rozpad”.
Licheń jako symbol posoborowej deformacji
Wybór Lichenia na miejsce obrad nie jest przypadkowy. To właśnie tu:
– Kwitnie kult „Matki Bożej” Licheńskiej” – prywatne objawienia nigdy niezatwierdzone przez prawowity Magisterium
– „Bazylika” wzniesiona w latach 1994-2004 stanowi architektoniczny wyraz posoborowego zepsucia
– Masowe „pielgrzymki” są pozbawione jakichkolwiek znamion prawdziwej pobożności
Kardynał Pie w liście pasterskim z 1873 roku pisał: „Miejsce prawdziwego kultu musi być wolne od podejrzanych nowinek i zgodne z tradycją potwierdzoną przez wieki”.
Teologiczne konsekwencje uczestnictwa w posoborowych strukturach
Każdy zakonnik biorący udział w tego typu zgromadzeniach naraża się na:
1. Utratę stanu duchownego – zgodnie z kanonem 188 §4 Kodeksu z 1917 r. publiczne współdziałanie z heretykami powoduje automatyczne opuszczenie urzędu
2. Ekskomunikę latae sententiae za udział w niekatolickich obrzędach (kanon 2314)
3. Grzech świętokradztwa przez uczestnictwo w nieważnych „sakramentach”
Św. Pius V w bulli Quo primum tempore nakazywał: „Zakazujemy wszystkim wiernym jakiegokolwiek odstępstwa od naszego rytuału pod karą ekskomuniki”. Tym bardziej dotyczy to życia konsekrowanego.
Zgromadzenie w Licheniu potwierdza jedynie głębię kryzysu, jaki dotknął struktury pozorujące katolicyzm po rewolucji soborowej. Jedyną drogą ocalenia dla prawdziwych zakonników pozostaje zerwanie wszelkiej współpracy z tymi nielegalnymi strukturami i powrót do reguł zatwierdzonych przed 1958 rokiem.
Za artykułem:
155. Zebranie Plenarne Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce – wybory (episkopat.pl)
Data artykułu: 22.10.2025
