Portal Nasz Dziennik (22 października 2025) publikuje artykuł ks. Sławomira Kostrzewy ostrzegający przed praktykami okultystycznymi jako naruszeniem pierwszego przykazania. Autor powołuje się na biblijne zakazy z Pwt 18,10-12, Kpł 19,31 i Iz 8,19, przytacza przykład Saula oraz scenę wypędzenia ducha wróżby z Dziejów Apostolskich, by wykazać demoniczny charakter tych praktyk. Konkluduje wezwaniem do zerwania z okultyzmem, spowiedzi i zaufania Bożej Opatrzności, przestrzegając przed moralną nieobojętnością nawet „niewinnych” wróżb andrzejkowych czy halloweenowych.
Teologiczny minimalizm wobec szatańskiej inwazji
Kompromisywny ton artykułu zdradza duchową ślepotę właściwą całej strukturze posoborowej. Ks. Kostrzewa ogranicza się do powierzchownej egzegezy, całkowicie pomijając nieprzedawnione nauczanie Magisterium potępiające okultyzm jako crimen exceptum – zbrodnię wyjątkową wymagającą szczególnych sankcji. Podczas gdy Święte Oficjum w dekrecie z 1864 roku nakazywało kapłanom odmawiać pogrzebu „publicznym czarownikom, wróżbitom i spirytystom”, współczesny „duchowny” redukuje problem do indywidualnej spowiedzi, milcząc o konieczności publicznej pokuty i ekskomuniki grożącej praktykującym czary (Kanon 2322 Kodeksu 1917).
Fałszywe przeciwwagi w czasach apostazji
Wezwanie do „zawierzenia Bożej Opatrzności” brzmi szczególnie cynicznie w kontekście systematycznego niszczenia przez posoborowie środków łaski. Gdy autor cytuje Mt 6,34 („Nie troszczcie się więc o jutro”), przemilcza fakt, że:
wszystkie „sakramenty” sprawowane w strukturach neo-kościoła po 1968 roku są co najmniej wątpliwe z powodu nieważnej formy święceń i heretyckiej intencji sprawujących
Proponowane „rozeznawanie” w modlitwie i Słowie Bożym traci sens, gdy sama Biblia została zrelatywizowana przez modernistyczną krytykę (potępioną przez Piusa X w Lamentabili), a liturgia – źródło prawdziwej modlitwy – zamieniona w protestancko-masońskie zgromadzenie.
Andrzejki jako symptom Wielkiego Odstępstwa
Ostrzeżenie przed „niewinnymi” wróżbami andrzejkowymi odsłania kolejną sprzeczność. Podczas gdy autor potępia ludowe zabobony, całkowicie milczy o znacznie cięższych przestępstwach dokonywanych przez hierarchię posoborową:
- Kult człowieka w postaci „beatyfikacji” i „kanonizacji” apostatów („Jan Paweł II”, „Matka Teresa”)
- Bałwochwalczy ekumenizm wyrażony w modlitwach międzyreligijnych w Asyżu
- Promocja „duchowości” New Age przez watykańskie dykasteria
Dopóki „księża” w sutannach uczestniczą w tym systemowym bałwochwalstwie, ich potępianie ludowych zabobonów przypomina faryzeuszowskie „przecedzanie komara”.
Egzorcyzmy bez ex opere operato
Przytoczenie doświadczeń „egzorcystów” to szczególnie niebezpieczny sofizmat. Kanon 1151 Kodeksu 1917 stanowił jasno:
Egzorcyzmy solenne mogą być wykonywane tylko przez prezbiterów upoważnionych przez Ordynariusza
Tymczasem w posoborowiu:
- Święcenia kapłańskie stały się nieważne przez zmianę formy sakramentalnej („Tradycja Apostolska” Pawła VI)
- Nowy ryt egzorcyzmów z 1999 roku usunął modlitwy bezpośrednio walczące z szatanem
- Większość „egzorcystów” to duchowni wyświęceni już w nieważnych obrzędach
„Proces uwalniania” prowadzony przez takich „egzorcystów” to więc najczęściej niebezpieczna farsa, która nie tylko nie uwalnia, ale pogłębia duchowe zniewolenie.
Dekalog bez Króla
Największym oszustwem artykułu jest oderwanie pierwszego przykazania od sprawowania królewskiej władzy Chrystusa nad narodami. Autor pisze o „grzechu przeciw pierwszemu przykazaniu”, ale nie wspomina, że:
Wszelki okultyzm kwitnie tylko tam, gdzie społeczeństwa odrzucają społeczne panowanie Chrystusa Króla
Gdy Pius XI w Quas Primas nauczał, że „państwa nie mogą odmawiać publicznej czci Chrystusowi”, współcześni „biskupi” pozwalają na:
– Budowę meczetów i świątyń pogańskich
– Promocję jogi i medytacji wschodnich w „ośrodkach duchowości”
– Legalizację aborcji i sodomii w krajach tradycyjnie katolickich
Bez powrotu do doktryny o Chrystusie Królu i obowiązku państw katolickich do zwalczania fałszywych kultów (Pius IX, Syllabus errorum p. 77-80), wszelkie potępienia okultyzmu pozostają czczą retoryką.
Duchowa dezercja w godzinie próby
Końcowe wezwanie do spowiedzi w strukturach posoborowych to duchowe oszustwo. Jak można żądać „wyznania grzechu” u „księży”, którzy:
– Sprawują nieważne Msze
– Głoszą herezje z ambon
– Uczestniczą w ekumenicznych profanacjach
– Sami praktykują okultyzm (np. „modlitwy” z szamanami)
Kanony soborów laterańskiego IV i trydenckiego jasno określały, że szafarz sakramentu musi mieć prawowitą misję kanoniczną i być wolny od ekskomuniki. W sytuacji, gdy cała hierarchia posoborowa podlega ekskomunice latae sententiae za herezje (Kanon 2314 Kodeksu 1917), ich „rozgrzeszenia” są nieważne.
Zamiast zakończenia: ostrzeżenie prorockie
Artykuł ks. Kostrzewy to klasyczny przykład neo-modernistycznej taktyki:
1. Użycie tradycyjnej terminologii dla pozoru ortodoksji
2. Selektywne cytowanie Pisma Świętego bez odniesienia do pełni Tradycji
3. Redukcja walki duchowej do indywidualnych „wyborów moralnych”
4. Całkowite przemilczenie apostazji hierarchii i nieważności sakramentów
5. Fałszywe budowanie autorytetu na funkcji „księdza” w niekatolickiej sekcie
Prawdziwa odpowiedź na plagę okultyzmu wymaga radykalnego zerwania z posoborowiem i powrotu do:
– Ważnych sakramentów
– Autentycznej liturgii
– Nieprzedawnionych ekskomunik dla czarowników i ich popleczników
– Publicznego wyznawania Chrystusa Króla przez narody
Jak ostrzegał św. Robert Bellarmin: „Gdy papież jawnie popada w herezję, automatycznie traci urząd” (De Romano Pontifice). Dopóki „duchowni” nie odrzucą antypapieży i soborowych herezji, ich walka z okultyzmem przypomina gaszenie pożaru benzyną.
Za artykułem:
„Ja jestem Pan, Bóg wasz” – na czym polega grzechy wróżb i okultyzmu? (opoka.org.pl)
Data artykułu: 22.10.2025
