Portal Więź.pl (22 października 2025) relacjonuje analizę Gilesa Merritta dotyczącą tzw. „srebrnego uścisku” – nierówności majątkowych między pokoleniami w Europie. Autor wskazuje, że osoby powyżej 60 roku życia posiadają 75% aktywów, podczas gdy młodsi (35 lat i poniżej) – jedynie 5%. Problem ten ma według niego wymiar „gospodarczy i polityczny”, prowadząc do konieczności podniesienia wieku emerytalnego do 70-80 lat oraz zwiększenia podatków. Tekst całkowicie pomija nadprzyrodzoną perspektywę człowieka i moralne zobowiązania wynikające z katolickiej nauki społecznej.
Ekonomiczny redukcjonizm jako wyraz laickiej herezji
„Osoby starsze, które zapracowały na komfortową emeryturę, w zrozumiały sposób bronią swoich oszczędności za wszelką cenę. Robią to jednak kosztem mniej uprzywilejowanych młodszych pokoleń”
– pisze Merritt. To stwierdzenie demaskuje materialistyczne założenie, że wartość człowieka sprowadza się do jego udziału w rynku pracy i akumulacji dóbr. Rerum novarum (1891) Piusa XI stanowczo potępia taką redukcję: „Pracownik nie jest niewolnikiem, lecz osobą ludzką, godną czci odpowiadającej jego godności” (RN 31). Brak jakiejkolwiek wzmianki o sprawiedliwości rozdzielczej czy obowiązkach bogatych wobec ubogich (Łk 12:33) ukazuje sekularną deformację myślenia.
Milczenie o rodzinie jako podstawowej komórce cywilizacji
Artykuł przemilcza kluczowy fakt: kryzys demograficzny Europy jest bezpośrednim owocem odrzucenia katolickiego modelu rodziny. Już w 1930 r. Pius XI w Casti connubii przestrzegał: „Państwo istnieje nie po to, aby pozbawić obywatela jego autonomii, lecz przeciwnie, aby ją zabezpieczyć” (CC 94). Tymczasem Merritt proponuje jako „rozwiązanie” „bardziej dynamiczną, wielorasową Europę” poprzez masową imigrację – czyli dokładnie tę samą utylitarystyczną inżynierię społeczną, którą potępiało Magisterium od Quanta cura (1864) po Mit brennender Sorge (1937).
Fałszywa koncepcja „sprawiedliwości międzypokoleniowej”
Proponowana przez autora „sprawiedliwość międzypokoleniowa” to w rzeczywistości socjalistyczny projekt redystrybucji bogactwa, sprzeczny z katolicką zasadą pomocniczości (Quadragesimo anno, 1931). Gdy Merritt pisze, że „rządy mogą nakładać nowe zasady i warunki tylko w ograniczonym zakresie”, odwraca porządek moralny: to nie państwo ma „zarządzać” własnością, lecz „własność prywatna jest prawem naturalnym” (QA 45) – jak nauczał Leon XIII. Podatek dochodowy powyżej 10% został wyraźnie potępiony przez Piusa XI jako „rabunek” (Divini Redemptoris, 1937).
Apoteoza gospodarczego samobóstwa
Największą herezją tekstu jest postawienie ekonomii ponad teologią. Gdy autor zastanawia się, czy Europa wybierze „bardziej dynamiczną, wielorasową Europę” czy „«Stary Kontynent», wierny swoim korzeniom kulturowym”, pomija trzecią – jedynie słuszną – opcję: powrót do cywilizacji chrześcijańskiej. Pius XI w Quas primas (1925) uczył: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym. Żadna władza ludzka nie jest w stanie go osiągnąć, ponieważ jest on darem Chrystusa”. Propozycje Merritta wpisują się w modernistyczną herezję potępioną w Lamentabili sane exitu (1907), gdzie Święte Oficjum ostrzegało przed „religią naturalną bez dogmatów” (propozycja 65).
Zatrute źródło: liberalny personalizm „Więzi”
Nieprzypadkowo artykuł ukazał się w portalu określającym się jako „personalistyczne spojrzenie”. To ewidentna próba przemycenia fałszywej koncepcji osoby ludzkiej oderwanej od jej nadprzyrodzonego celu. Personalizm Maritaina – czołowego inspiratora soborowej deklaracji Dignitatis humanae – został potępiony już w 1926 r. przez Święte Oficjum jako „przejaw modernizmu”. Katolicka nauka głosi: „Człowiek jest dla Boga, a Bóg jest celem człowieka” (Katecizm św. Piusa X). Tymczasem tekst Więzi przedstawia człowieka jako homo economicus, którego problemy rozwiązuje się przez manipulacje fiskalne i demograficzne.
Przedstawiona analiza dowodzi całkowitego bankructwa intelektualnego środowisk podszywających się pod katolicyzm. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi dominici gregis (1907): „Moderniści starają się być i uchodzić za ludzi postępowych, podczas gdy w rzeczywistości pracują nad zniszczeniem Kościoła”. Prawdziwym rozwiązaniem europejskiego kryzysu nie jest redystrybucja bogactwa, lecz publiczne uznanie kryształowych zasad encykliki Quas primas – społecznego panowania Chrystusa Króla.
Za artykułem:
„Srebrny uścisk” sednem nierówności międzypokoleniowej (wiez.pl)
Data artykułu:
