Portal The B.C. Catholic (22 października 2025) informuje o raporcie Pierre’a Gilberta z Frontier Centre for Public Policy, ostrzegającym przed katastrofalnymi skutkami propozycji parlamentarnego komitetu finansowego zniesienia statusu charytatywnego dla organizacji religijnych. „Eliminacja kategorii 'krzewienia religii’ z kanadyjskiej ustawy podatkowej oznaczałaby koniec możliwości wystawiania odpisów podatkowych przez kościoły, a w wielu przypadkach – utratę zwolnienia z podatku dochodowego”. Autorzy powołują się na szacunki „16,5 miliarda dolarów rocznego wkładu religii w kanadyjską gospodarkę” oraz „efekt halo” dziesięciokrotnie przewyższający potencjalne wpływy podatkowe. W obliczu tej groźby hierarchowie posoborowej struktury w Kanadzie ograniczają się do biurokratycznego jęczenia o „znaczeniu sektorowym”, całkowicie przemilczając nadprzyrodzony charakter i boskie prawdziwego Kościoła Katolickiego.
Laicyzacja jako cel sam w sobie
Propozycja komitetu finansowego, inspirowana przez ateistyczną BC Humanist Association (paradoksalnie zachowującą status charytatywny!), odsłania prawdziwe oblicze współczesnych reżimów: „To element szerszego ruchu grup świeckich i humanistycznych dążących do eliminacji benefitów podatkowych dla instytucji religijnych”. Gilbert trafnie diagnozuje źródła tego zjawiska w „rosnącym sekularyzmie życia publicznego”, lecz pomija kluczowy fakt: współczesne państwa powstałe po 1789 roku z definicji zwalczają porządek nadprzyrodzony, czego dowodzi choćby rewolucyjna grabież dóbr kościelnych we Francji czy meksykańska Cristiada.
„Minister finansów François-Philippe Champagne powinien wyraźnie odrzucić ten pomysł” – apeluje diakon Andrew Bennett z posoborowej struktury Cardus, dodając, że „około 38% kanadyjskich organizacji charytatywnych zarejestrowanych jest w kategorii krzewienia religii”.
Ta asekurancka retoryka zdradza mentalność niewolników żebrzących o łaskę u świeckich władz. Ecclesia non sit subdita principibus saecularibus! (Kościół nie podlega władzom świeckim). Już Leon XIII w Immortale Dei nauczał, że „Kościół, jako doskonałe społeczeństwo, posiada niezbywalne prawo do samostanowienia w zakresie doktryny, kultu i dyscypliny”. Tymczasem współcześni „duchowni” zamiast ekskomunikować bluźnierców, prowadzą z nimi „dialog” o optymalizacji podatkowej.
Materialistyczna redukcja misji Kościoła
Najbardziej szokujące w całym raporcie jest całkowite przemilczenie nadprzyrodzonego celu Kościoła. Autorzy skupiają się wyłącznie na doczesnych „korzyściach społecznych” religii: „niższa izolacja społeczna, zmniejszona śmiertelność, poprawa jakości życia”. To jawna herezja modernizmu potępiona w Lamentabili sane exitu św. Piusa X (propozycja 22)! Kościół nie jest NGO zajmującym się poprawą wskaźników demograficznych, lecz „jedyną arką zbawienia” (Bonifacy VIII, Unam Sanctam).
Gilbert popełnia ten sam błąd, pisząc o „konkretnych korzyściach ekonomicznych” działalności religijnej. Jak gdyby zbawienie dusz dało się przeliczyć na PKB! Tymczasem prawdziwy Kościół nie potrzebuje legitymizacji przez „efekt halo”, gdyż jego misję ustanowił sam Chrystus Król: „Idźcie tedy i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19).
Milczenie o prawdziwym zagrożeniu
Największe zaniedbanie raportu to brak rozróżnienia między autentycznym Kościołem Katolickim a sektami posoborowymi. W Kanadzie mamy do czynienia z pseudo-kościołem, który od dziesięcioleci promuje herezje (ekumenizm, wolność religijną, kolegialność) potępione przez papieży od Piusa IX do Piusa XII. „Kardynałowie” jak Thomas Collins publicznie zaprzeczają nieomylności Magisterium, podczas gdy „arcybiskupi” jak Richard Gagnon organizują modły z szamanami.
Skoro posoborowe struktury same stały się agentami rewolucji, logiczne jest, że świeckie władze chcą je zlikwidować jako zbędny pośrednik. „Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie” (Łk 11,23). Prawdziwi katolicy w Kanadzie powinni wykorzystać tę sytuację, by oczyścić dom z Bożych i demonicznych bożków. Jak pisał Pius XI w Quas Primas, „pokój Chrystusa można osiągnąć tylko w Królestwie Chrystusa” – nie zaś w dialogu z ludobójcami nienarodzonych i sodomitami.
Tymczasem diakon Bennett bełkocze o „dobru wszystkich Kanadyjczyków”, całkowicie zapominając, że dobrem najwyższym jest oddanie czci prawdziwemu Bogu. Kościół nie jest stowarzyszeniem poprawy komfortu życia, lecz strażnikiem Prawdy Objawionej. Gdy kapłani przestają głosić „Depositum custodi!” (Strzeż depozytu!), stają się zbędni nawet dla świeckich inżynierów społecznych.
Duchowa pustka współczesnych struktur
Raport kończy się żałosnym wezwaniem: „Kościoły muszą przygotować się na potencjalne zmiany legislacyjne poprzez edukację członków, zaangażowanie w rzecznictwo i potwierdzenie swojej misji publicznej”. To symptomatyczne dla całej epoki posoborowej: zamiast „odważnego głoszenia prawdy” (św. Paweł do Tymoteusza 4,2) – lobbing i PR.
Gdzie jest nawoływanie do pokuty? Gdzie ekskomunika dla bluźnierców? Gdzie przypomnienie słów Piusa XI z Quas Primas, że „królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich ludzi i wszystkie narody”? Modernistyczna hydra pożarła już dusze tak zwanych pasterzy, pozostawiając jedynie biurokratyczne automaty żebrzące o podatkowe przetrwanie.
Kanadyjska propozycja to jedynie symptom głębszej choroby: globalnej apostazji zapowiedzianej w Apokalipsie. Jak pisał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice, heretyccy przywódcy sami ściągają na siebie klątwę: „Papież, który jest jawnym heretykiem, przestaje sam w sobie być Papieżem i głową”. W obliczu takich prześladowań jedyną odpowiedzią wiernych pozostaje nieugięta walka o przywrócenie społecznego panowania Chrystusa Króla.
Za artykułem:
Report warns revoking churches’ charitable status in Canada could devastate faith sector (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 22.10.2025
