Nadzieja bez Chrystusa Króla: modernistyczne złudzenia w Mosulu
Portal Vatican News (22 października 2025) relacjonuje ponowne poświęcenie kościoła Al-Tahira w Mosulu przez „kardynała” Louisa Raphaëla I Sako. Tekst pełen jest modernistycznych frazesów o „nadziei” i „świadectwie” odciętych od nadprzyrodzonego celu Kościoła – nawrócenia narodów ku Regnum Christi (Królestwu Chrystusa).
„Pomimo wszystkiego, co przeżyliśmy, wciąż wierzymy, że mamy powołanie, by dawać świadectwo naszej wierze w tym kraju, w którym większość stanowią muzułmanie” – powiedział patriarcha Louis Raphaël I Sako
Teologia porażki zamiast obowiązku nawracania
Sedno apostazji tkwi w tym, co zostało przemilczane. Żadnego wezwania do nawracania muzułmanów, żadnej wzmianki o extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), żadnego przypomnienia, że islam jako herezja podlega potępieniu według niezmiennego Magisterium (Pius XI, Quas Primas; św. Pius X, Lamentabili sane). „Patriarcha” redukuje katolicyzm do pustego „świadectwa”, podczas gdy Chrystus nakazał: „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19).
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Naturalistyczna „nadzieja” przeciw nadziei teologicznej
Gdy „kardynał” Sako twierdzi, że „wszystko opiera się na nadziei”, dokonuje zwykłej sofistyki. Nadzieja chrześcijańska – cnota teologalna – odnosi się wyłącznie do życia wiecznego (1 Kor 15,19), nie zaś do przetrwania wspólnoty etnicznej. Tymczasem tekst Vatican News promuje naturalistyczną psychologię przetrwania, całkowicie pomijając obowiązek męczeństwa za wiarę i walki o triumf Krzyża.
Co więcej, przywołana „liturgia Ducha” to jawny modernizm. Św. Pius X w Lamentabili sane potępił tezę, że „dogmaty są fałszywe albo wątpliwe z punktu widzenia historycznego” (propozycja 24). Tymczasem Sako podważa zachodnią pobożność krzyżową, narzucając orientalną estetykę jako rzekomo wyższą formę duchowości.
Fałszywa ekumenia z islamem
Opis uroczystości świeckiej z udziałem muzułmańskich oficjeli demaskuje zdradę doktrynalną: „Kościół Al-Tahira został oficjalnie otwarty 15 października podczas uroczystości świeckiej, w której uczestniczyło wielu lokalnych dziennikarzy, gubernator prowincji Niniwa oraz iracki minister kultury”. Jak pogodzić to z kanonem 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który zabrania „participatio in sacris cum acatholicis” (współudziału w obrzędach świętych z niekatolikami)?
Brak jakiegokolwiek odniesienia do bulli Cum ex Apostolatus Officio Piusa IV, która stanowi, że odstępcy od wiary (w tym współpracujący z heretykami) tracią automatycznie urzędy kościelne. Sako – uznający władzę antypapieży i dialogujący z islamem – wpisuje się w tę definicję.
Demografia jako wyrok
Przyznanie, że „w kraju pozostało dziś około 200 tysięcy chrześcijan” to milczące potwierdzenie klęski posoborowej polityki „dialogu”. Gdy Kościół głosił niezmienną doktrynę, chrześcijaństwo kwitło nawet pod islamskim jarzmem. Dziś – po soborowej kapitulacji – następuje exodus. Jak zauważył Pius XI w Quas Primas: „Państwa nie mogą się obejść bez Boga. Religią ich jest bezbożność”.
Ostatnie zdanie artykułu – „Jeśli Bóg zechce, będziemy mogli zostać” – to kapitulacja przed dżihadem. Gdzie wołanie o krucjatę? Gdzie przypomnienie, że „nie masz w żadnym innym zbawienia” (Dz 4,12)? Tekst Vatican News to epitafium dla Kościoła, który wybrał ugodę z duchem świata zamiast wierności Krzyżowi.
Za artykułem:
Nadzieja, że chrześcijanie mogą mieć znowu przyszłość w Iraku (vaticannews.va)
Data artykułu: 22.10.2025
