Portal ACI Prensa (23 października 2025) relacjonuje list „biskupa” Philippe’a Christory’ego z Chartres do senatorów departamentu Eure-et-Loir, w którym sprzeciwia się legalizacji „pomocy w umieraniu”. Hierarcha posoborowej struktury nazywa proceder „sprzecznym z odwiecznym prawem: Nie zabijaj”, pomijając kluczowe elementy doktryny katolickiej i legitymizując apostackie władze.
Prawda przykazania Bożego wobec relatywizacji języka
Christory słusznie wskazuje na nienaruszalność piątego przykazania, jednak jego retoryka zdradza modernistyczną mentalność. Stwierdzenie, że eutanazja „sprzeciwia się odwiecznemu prawu” zamiast jednoznacznego potępienia jako śmiertelnego grzechu wołającego o pomstę do nieba, odbiera tezie moc dogmatyczną.
„Eseńcja zaawansowanej cywilizacji polega na promowaniu życia i wspieraniu cierpiących”
To zdanie demaskuje naturalistyczne przesunięcie akcentów. Cywilizacja katolicka opiera się nie na abstrakcyjnym „wspieraniu”, lecz na adoracji Boga w Trójcy Jedynego i wypełnianiu Jego praw (Pius XI, Quas primas). Brak odniesienia do konieczności cierpienia zjednoczonego z Ofiarą Kalwarii oraz zbawienia duszy jako celu ostatecznego, stanowi zdradę misji kapłańskiej.
Legitymizacja antykościelnego prawodawstwa
List adresowany do senatorów republikańskiej Francji – państwa oficjalnie apostackiego od 1905 roku – wprowadza w błąd co do kompetencji władz cywilnych. Chrystus Król nakazuje władzom państwowym:
„Stosunki w państwie powinny układać się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich tak w wydawaniu praw i w wymiarze sprawiedliwości”
(Pius XI, Quas primas).
Tymczasem Christory ogranicza się do wezwania o „promowanie planu życia”, nie domagając się prawnego zakazu bluźnierczych praktyk ani nie nawołując do przywrócenia katolickiego porządku społecznego. To milczenie wobec ludobójczego projektu stanowi współudział w zbrodni.
Fałszywa troska o sumienia lekarzy
Hierarcha wspomina o „prawie do sprzeciwu sumienia” lekarzy, jednak w rzeczywistości posoborowa sekta od dziesięcioleci systematycznie niszczy katolicką tożsamość zawodów medycznych. Gdyby naprawdę chciał bronić sumień, domagałby się:
1. Ekskomuniki latae sententiae dla wszystkich uczestniczących w morderstwach eutanazyjnych (kanon 2350 KPK 1917)
2. Przywrócenia zakazu współpracy z instytucjami aborcyjnymi i eutanazyjnymi (Syllabus błędów, pkt 64)
3. Publicznego potępienia francuskiego episkopatu za kolaborację z reżimem antykatolickim
Teologiczne bankructwo „opcji dla życia”
Cała argumentacja Christory’ego osadzona jest w paradygmacie posoborowego humanitaryzmu. Brakuje:
– Wezwania do pokuty za legalizację dzieciobójstwa prenatalnego (6 milionów ofiar od 1975 roku)
– Ostrzeżenia przed karą wieczną dla uczestników eutanazji
– Nawiązania do obowiązku państwa do karania morderców (Katechizm Soboru Trydenckiego, V przykazanie)
– Potępienia masonerii jako głównego sprawcy rewolucji kultury śmierci
Jak trafnie zauważył św. Pius X w Lamentabili sane:
„Moderniści redukują wiarę do subiektywnego doświadczenia, odcinając ją od obiektywnych prawd nadprzyrodzonych”
Właśnie tę redukcję widać w liście „biskupa” z Chartres – traktującego wiarę jako zbiór „wartości” do negocjacji z cywilizacją śmierci, a nie jako niezmienny depozyt objawiony.
Za artykułem:
French bishop denounces euthanasia as contradicting ‘immemorial law’: ‘You shall not kill’ (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 23.10.2025
