Portal Więź.pl (23 października 2025) przedstawia list tzw. biskupów polskich do niemieckich z 1965 roku jako „kamień milowy pojednania” i „przełomowy gest w soborowym duchu dialogu”. Artykuł gloryfikuje postawę abp. Kupnego przeciwko bp. Meringowi, przedstawiając ją jako kontynuację „ducha pojednania”. Autorka, Urszula Pękala, postuluje rozszerzenie teologicznej kategorii pojednania na relacje między narodami, domagając się nowego listu „biskupów” w duchu „Ga 3,28”, gdzie „nie ma już Niemca ani Polaka”. Całość stanowi apologię modernistycznej rewolucji soborowej, gdzie zbawienie dusz zastąpiono politycznym dialogiem, a dogmat wiary – relatywistyczną „troską o jedność”.
Podwójna herezja: polityzacja łaski i fałszywy ekumenizm
„Pojednanie jest jedną z centralnych kategorii chrześcijaństwa. […] dokonuje się rozszerzenie tej kategorii na całe społeczeństwa” – głosi autorka, uzasadniając działania „biskupów”.
To twierdzenie zawiera podwójne contradictio in adiecto (sprzeczność w określeniu). Po pierwsze, poenitentia (pokuta) w teologii katolickiej dotyczy wyłącznie nawrócenia heretyków i grzeszników do jedynego Kościoła Chrystusowego, a nie „pojednania między narodami” jako cel sam w sobie. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Państwa nie mogą żyć normalnym życiem, jeżeli nie pokłonią się przed majestatem Chrystusa”. Pojednanie z Niemcami możliwe byłoby jedynie po ich publicznej abiurze protestantyzmu i powrocie pod władzę Piotra.
Po drugie, sam gest „biskupów” z 1965 roku stanowił jawne pogwałcenie kanonu 1258 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, zakazującego communicatio in sacris (współuczestnictwa w obrzędach) z heretykami. Kardynał Kominek nie miał żadnego mandatu do występowania w imieniu Kościoła, gdyż – jak przypomina bulla Piusa IV Cum ex Apostolatus Officio – jawni heretycy automatycznie tracą jurysdykcję kościelną. Niemieccy „biskupi” wyznający luteranizm lub modernizm nie byli kapłanami, lecz jedynie uzurpatorami.
Kłamliwy mandat: w imieniu kogo przemawiali „biskupi”?
Artykuł powtarza modernistyczną tezę, jakoby „biskupi przemawiali jako przedstawiciele społeczności katolickiej w Narodzie polskim”. To suppressio veri (przemilczenie prawdy) wobec faktu, że sygnatariusze listu:
- Uznali niemieckich protestantów za „braci w Chrystusie”, co stanowi herezję potępioną w Syllabusie Piusa IX (punkty 17-18)
- Wystąpili przeciwko nauce Piusa XII z Mystici Corporis Christi, gdzie czytamy: „Tylko ci są rzeczywiście włączeni w Kościół […] którzy przyjęli chrzest i wyznają prawdziwą wiarę”
- Złamali zakaz Piusa XII z 1949 roku zabraniający współpracy z komunistami, konsultując treść listu z agentem SB, ks. Bronisławem Dembowskim
„W obu przypadkach biskupi wykraczają poza ściśle religijny kontekst pojednania w duchu ewangelicznym i dotykają sfery polityki” – przyznaje Pękala, nie zauważając, że to właśnie stanowi zdradę misji Kościoła.
Kościół nie jest NGO zajmującym się „normalizacją stosunków międzynarodowych”. Jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei: „Zadaniem Kościoła jest […] kierować nie tylko prywatnymi, ale i publicznymi sprawami narodów według przykazań świętej wiary i praw boskich”. Gest „biskupów” z 1965 roku odwrócił tę hierarchię – zamiast domagać się nawrócenia Niemców na katolicyzm i zadośćuczynienia za wojenne zbrodnie (w tym mordy na duchownych), zaproponowano „dialog” oparty na równości wyznań. To dokładne wcielenie potępionej w Syllabusie tezy 55: „Kościół powinien być oddzielony od państwa”.
„Kapitał pojednania” czy bankructwo wiary? Współczesne skutki
Autorka ubolewa, że „Kościół utracił z czasem swoją pionierską rolę w procesie pojednania”, nie rozumiejąc, że to konsekwencja przyjęcia soborowej herezji. Gdy w 2017 roku polscy „biskupi” publikowali kolejny apel o „ochronę kapitału pojednania”, jednocześnie:
- Udostępniali świątynie dla protestanckich „nabożeństw ekumenicznych” (co stanowi świętokradztwo)
- Promowali kult fałszywej „świętej” Faustyny Kowalskiej, której pisma trafiły na Indeks Ksiąg Zakazanych
- Współorganizowali z niemieckimi modernystami konferencje podważające nieomylność papieską
Propozycja nowego listu „w duchu Ga 3,28” to jedynie kontynuacja tej apostazji. Gdy Pękala pisze: „Chciałabym dziś usłyszeć od polskich biskupów, że nie ma Niemca, Polaka ani Ukraińca […] wszyscy jesteśmy kimś jednym w Chrystusie” – propaguje potępiony w Lamentabili sane exitu modernizm (teza 65). Jedność w Chrystusie możliwa jest wyłącznie w Kościele Katolickim, a nie w jakimś „chrześcijaństwie bezdogmatycznym”. Jak przypomina św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Nie może być zbawiony ten, kto nie jest członkiem Kościoła katolickiego”.
Restitutio in integrum: jedyna droga pojednania
Prawdziwe pojednanie polsko-niemieckie wymagałoby:
- Publicznej abiuracji herezji przez niemieckich protestantów i modernystów
- Uznania przez rząd Niemiec doktryny o społecznej królewskiej władzy Chrystusa (Quas Primas)
- Przywrócenia katolickich świątyń zagrabionych przez protestantów
- Zadośćuczynienia materialnego i moralnego za prześladowania Kościoła w czasie Kulturkampfu i III Rzeszy
Dopóki „duch Soboru” zastępuje Credo, a dialog – nawrócenie, wszelkie gesty „pojednania” będą jedynie politycznym teatrem. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi Dominici gregis: „Moderniści usiłują zniszczyć cały porządek nadprzyrodzony, zastępując go bezbożnym naturalizmem”. List z 1965 roku nie był przełomem, lecz kolejnym etapem tej destrukcji.
Za artykułem:
„Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Kto się pojednał w 1965 roku? (wiez.pl)
Data artykułu:
