Portal Konferencji Episkopatu Polski informuje o zatwierdzeniu nowej „Podstawy programowej nauczania religii rzymskokatolickiej” podczas posiedzenia Komisji Wychowania Katolickiego w Łowiczu (21 października 2025 r.). Przewodniczący „biskup” Wojciech Osial przedstawił dokument przygotowany pod kierownictwem „ks. prof.” Pawła Mąkosy i świeckiej specjalistki Anny Zellmy, zatwierdzony wcześniej na zebraniu „plenarnym” struktury okupującej Watykan. Głównym celem deklarowanym przez autorów jest „przekaz wiedzy religijnej”, „kształtowanie postaw moralnych” oraz „zrozumienie własnej tradycji jako części globalnego dziedzictwa duchowego”. W tle pozostaje problem redukcji godzin lekcyjnych religii przez świeckie władze.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
Prezentowana „podstawa programowa” odsłania całkowite zerwanie z nadprzyrodzonym charakterem katolickiej edukacji. Gdy Quas Primas Piusa XI jednoznacznie nauczała, że „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…) tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”, dokument posoborowych urzędników sprowadza religię do „części globalnego dziedzictwa duchowego” – co jest jawnym zaprzeczeniem wyłączności prawdy katolickiej. Taka formuła otwiera drzwi relatywizmowi religijnemu potępionemu w Syllabus errorum (1864), który w punkcie 15 stanowczo odrzuca tezę, jakoby „każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą pod wpływem światła rozumu”.
„Lekcje religii mają zadania ewangelizacyjno-katechetyczne w celu zaproszenia uczniów do formacji wiary w środowisku parafii. Służą one także zrozumieniu własnej tradycji religijnej jako części globalnego dziedzictwa duchowego i kulturowego”.
W tym zdaniu zawiera się cała teologiczna zgnilizna posoborowia: ewangelizacja sprowadzona do „zaproszenia”, wiara do „formacji”, a Objawienie do jednej z wielu tradycji w globalnym supermarkecie duchowości. Brak jakiegokolwiek odniesienia do obowiązku nawrócenia, unikalności zbawienia w Kościele Katolickim („Extra Ecclesiam nulla salus”) czy konieczności łaski uświęcającej. To czysty modernizm potępiony w dekrecie Lamentabili (1907), który w punkcie 21 stanowczo odrzucał twierdzenie, że „Objawienie (…) nie zakończyło się wraz z Apostołami”.
Kapitulacja przed laicką tyranią
Przyznanie się do bezsilności wobec decyzji Ministerstwa Edukacji o redukcji godzin religii demaskuje faktyczną pozycję sekty posoborowej w polskim systemie prawnym. Gdy Pius IX w Quanta cura potępiał „błąd tych, którzy nie wahają się twierdzić, że «wola ludu (…) stanowi najwyższe prawo»”, „biskupi” ograniczają się do zbierania „rozgoryczonych” głosów i radzą „nauczycielom religii domagać się na piśmie podstawy prawnej” utraty godzin. Żadnego odwołania do praw Chrystusa Króla nad narodami, żadnego przypomnienia encykliki Divini illius Magistri Piusa XI o prymacie Kościoła w edukacji – tylko biurokratyczne zalecenia godne związku zawodowego, nie pasterzy dusz.
Proponowane „wzmocnienie katechezy parafialnej” jako odpowiedź na laicyzację szkoły to klasyczny przykład duchowego rozbójnictwa. Jak zauważył św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Haereticus manifestus nec Papa esse potest” („Jawny heretyk nie może być papieżem”). Skoro zaś ci, którzy powinni strzec depozytu wiary, sami głoszą błędy, jaką wartość ma ich „posługa Słowa Bożego”? Katecheza prowadzona przez struktury uznające wolność religijną i ekumenizm jest zarażona tymi samymi błędami co szkolne „podstawy programowe”.
Destrukcja katolickiej tożsamości
W całym dokumencie uderza całkowite pominięcie kluczowych elementów doktryny:
- Brak jasnego wezwania do walki z grzechem i konieczności łaski sakramentalnej (zwłaszcza spowiedzi i Eucharystii)
- Milczenie na temat obowiązku katolickiego państwa i podporządkowania prawa cywilnego prawu Bożemu
- Zaniechanie nauczania o sądzie ostatecznym, piekle i obowiązku stanowczej walki z błędami współczesności
To nie jest „nowa podstawa programowa”, ale manifest kapitulacji przed duchem świata. Jak przestrzegał Pius X w Pascendi dominici gregis: „Moderniści (…) usiłują zniszczyć wszystkie siły nadprzyrodzone, ponieważ te nie mieszczą się w żadną z kategorii naukowych”. Właśnie to dzieje się w polskiej „katechezie” posoborowej: redukcja wiary do etycznego humanizmu, Chrystusa do nauczyciela duchowości, a Kościoła do instytucji kulturowej.
Jedyną właściwą odpowiedzią wiernych pozostaje non possumus – odrzucenie tej modernistycznej mistyfikacji i trwanie przy niezmiennej doktrynie katolickiej głoszonej przez prawowitych kapłanów w łączności z wiecznym Magisterium Kościoła.
Za artykułem:
Komunikat po posiedzeniu Komisji Wychowania Katolickiego KEP (episkopat.pl)
Data artykułu: 23.10.2025
