Portal Opoka (25 października 2025) przedstawia biografię George’a Pella jako „lwa Kościoła”, który rzekomo walczył o „przetrwanie chrześcijaństwa na Zachodzie”. Wychwalany za opór wobec „kultury woke” i rzekome męczeństwo w związku z niesłusznymi oskarżeniami o nadużycia, Pell ukazany został jako wzór kapłańskiej prawości. Jego sekretarz, ks. Joseph Hamilton, określa go wręcz jako „przyjaciela Jezusa”, podkreślając codzienną pobożność eucharystyczną i „pokorne” znoszenie więzienia.
Mit „obrońcy wiary” w obliczu apostazji strukturalnej
George Pell, jako jeden z czołowych hierarchów posoborowej sekty, przez całą karierę służył strukturom jawnie sprzeniewierzającym się Depozytowi Wiary (1 Tm 6:20). Jego rzekomy „opór” wobec neomarksizmu to jedynie teatralna gestykulacja, gdyż prawdziwy katolik nie może „walczyć o przetrwanie chrześcijaństwa” – Krzyż Chrystusowy jest niezniszczalny (Mt 16:18), a jedynie zdrajcy potrzebują „strategii przetrwania”.
Jak czytamy w encyklice Quas Primas Piusa XI:
Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] nie tylko same narody katolickie […] lecz także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa
Tymczasem Pell, akceptując hermeneutykę ciągłości i uczestnicząc w „reformach” Vaticanum II, stał się współarchitektem systemu, który zastąpił Królestwo Chrystusowe dialogiem z heretykami i ateistami. Jego walka z „kulturą woke” to walka z symptomami, podczas gdy sam był częścią rakotwórczej struktury, która od 1958 roku systematycznie niszczyła cywilizację katolicką.
Propagandowy mechanizm tworzenia „męczenników” neo-Kościoła
Narracja o „niesłusznych oskarżeniach” i „pokornym cierpieniu” to klasyczny zabieg hagiografii posoborowej, mający maskować doktrynalną pustkę. W prawdziwym Kościele katolickim żaden kapłan nie potrzebuje medialnych laurów „niewinności”, gdyż jego świętość mierzona jest wiernością dogmatom, a nie opinii tłumu.
Warto przypomnieć słowa św. Roberta Bellarmina z De Romano Pontifice:
Papież, który jest jawnym heretykiem, przestaje sam w sobie być Papieżem i głową, tak jak przestaje sam w sobie być chrześcijaninem i członkiem ciała Kościoła
Pell, jako aktywny uczestnik synodów i struktur uzurpatorskich „papieży” od Jana XXIII do Franciszka, przez sam fakt współpracy z tymi, którzy publicznie głoszą herezje (np. ekumenizm, wolność religijną), podlegał ekskomunice latae sententiae na mocy kanonu 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku:
Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu […] jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej
Eucharystyczna mistyfikacja w służbie antyliturgii
Wychwalanie Pellowego przywiązania do „codziennej Mszy” to szczególnie obrzydliwy przejaw duchowej schizofrenii neo-Kościoła. Jaką Mszę sprawował „kardynał”? Novus Ordo Pauli VI – instrumentalizację pamiątki Ostatniej Wieczerzy, pozbawioną charakteru ofiary przebłagalnej, zredukowaną do protestanckiego zgromadzenia.
Bulla Quo Primum św. Piusa V wyraźnie potępia wszelkie zmiany w rycie trydenckim:
Gdyby zaś jakiś kapłan […] odważył się dodawać, ujmować lub zmieniać cokolwiek w tym Mszale […] pogrąży się w gniewie Boga Wszechmogącego
Tymczasem Pell nie tylko celebrował tę antyliturgię, ale i promował „reformę reformy”, czyli kolejne etapy dewastacji Kultu. Jego rzekoma „adoracja w bazylice św. Celsusa i Juliana” to akt współuczestnictwa w bałwochwalstwie, skoro miejsce to pozostaje pod kontrolą apostatów.
Posoborowa hagiografia jako narzędzie inżynierii społecznej
Książka Tess Livingstone to część szerszego projektu tworzenia pantheonu „świętych” neo-Kościoła – od „matki” Teresy z Kalkuty po „papieża” Jana Pawła II. Celem jest zastąpienie prawdziwych świętych (jak św. Pius X czy św. Robert Bellarmin) posoborowymi funkcjonariuszami, by legitymizować apostazję.
Wystarczy porównać żywot Pella z nauczaniem św. Piusa X z encykliki Pascendi Dominici gregis o modernistach:
Ci wrogowie krzyża Chrystusowego […] starają się zniszczyć wszelki porządek nadprzyrodzony
Podczas gdy Pell „rozmawiał” z heretykami i uczestniczył w ekumenicznych show, prawdziwi katolicy – jak abp Marcel Lefebvre (mimo swoich ograniczeń) – byli wykluczani za obronę Depozytu Wiary.
Zaniechania demaskujące prawdziwy kult
Artykuł przemilcza kluczowe fakty:
- Pell jako prefekt Sekretariatu Gospodarczego wspierał finansowo struktury Bergoglia, w tym synod o Amazonii promujący pogańskie rytuały
- Jego „Memorandum o reformie Kurii” z 2025 roku postulował dalszą centralizację władzy w rękach antypapieża
- Brał udział w „kanonizacji” Pawła VI i „Ojca Świętego” Jana Pawła II – jawnych heretyków
W świetle Syllabus Errorum Piusa IX (pkt. 18) każda próba przedstawienia protestantyzmu jako „innej formy prawdziwej religii” jest potępiona, a Pell właśnie to czynił, uczestnicząc w ekumenicznych zgromadzeniach z anglikanami.
Duchowa pułapka „cierpienia niewinnie”
Narracja o „oczarowaniu” w więzieniu to parodia prawdziwego męczeństwa. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q.124 a.5) precyzuje:
Męczeństwo jest świadectwem dawanym prawdzie wiary przez znoszenie śmierci
Tymczasem Pell „cierpiał” za przestępstwa kryminalne, nie za wyznanie katolickiej wiary. Jego rzekome „wstawiennictwo” po śmierci to klasyczny element budowania kultu „świętych” na wzór sekciarski, znany z praktyk fałszywych mistyków jak „święta” Faustyna Kowalska.
Podsumowując: George Pell to ikona neo-Kościoła Antychrysta – funkcjonariusz systemu, który zamienił Ofiarę Kalwarii na dialog, dogmat na opinię publiczną, a królowanie Chrystusa na „włączającą wspólnotę”. Jego biografia to podręcznikowy przykład jak posoborowa sekta produkuje własnych „świętych”, by zastąpić prawdziwych męczenników wiary.
Za artykułem:
Ukazała się biografia kard. Pella. Lew Kościoła, walczył o przetrwanie chrześcijaństwa na Zachodzie (opoka.org.pl)
Data artykułu: 25.10.2025
