Sport jako przejaw modernistycznej idolatrii: krytyka egalitarnego buntu w kolarstwie
Naturalizm zamiast nadprzyrodzoności: diagnoza choroby współczesnej kultury fizycznej
Portal „Więź.pl” (27 października 2025) relacjonuje kontrowersje wokół sylwetki Pauline Ferrand-Prévot, zwyciężczyni kobiecego Tour de France, która spotkała się z krytyką za rzekomo zbytnią szczupłość. Autorka tekstu, Anna Tkocz, piętnuje rzekomą dyskryminację w opisie kolarskich osiągnięć, twierdząc, że podczas gdy męskie ciała określa się jako „skoncentrowane, precyzyjne, skalkulowane”, kobiece nazywa się „wychudzone, blade, zmarnowane”. Artykuł stanowi manifest buntu przeciw naturalnemu porządkowi płci, podszyty modernistycznym kultem autonomii cielesnej.
Fałszywa dychotomia w służbie rewolucji antropologicznej
Sednem problemu jest próba narzucenia sztucznej równości tam, gdzie lex naturalis (prawo naturalne) wyraźnie wskazuje na różnice. Jak nauczał Pius XI w encyklice Casti Connubii: „Ani żona bez męża, ani mąż bez żony w Panu… Bóg zaś, który jest Stwórcą wszystkich rzeczy… chciał, aby kobieta, nawet po grzechu pierworodnym, była poddana mężowi” (nr 27-28). Sport wyczynowy, gloryfikujący androgyniczny model fizyczności, staje się narzędziem dekonstrukcji tej sakralnej różnicy.
Bo w tym świecie kobieta nie może być tylko funkcjonalna. Powinna być «w sam raz» – nie za silna, nie za szczupła, nie za skuteczna. Najlepiej, gdyby była wdzięczna, że w ogóle może
Ta wypowiedź demaskuje prawdziwy cel modernistycznej narracji: nie chodzi o rzekomą „sprawiedliwość”, lecz o zrównanie płci w walce przeciwko ich ontologicznej komplementarności. Jak zauważył św. Tomasz z Akwinu: „Kobieta została stworzona jako pomoc dla mężczyzny, ale wyłącznie w dziele rodzenia, bo w każdym innym mężczyzna może znaleźć lepszą pomoc u innego mężczyzny” (Summa Theologiae I, q.92, a.1). Współczesny kult kobiecych osiągnięć sportowych to bunt przeciw tej hierarchii bytów.
Biologiczny redukcjonizm jako przejaw apostazji kulturowej
Tekst całkowicie pomija duchowy wymiar ludzkiej cielesności. Ciało traktowane jest jako autonomiczne narzędzie samorealizacji, podczas gdy Rerum Novarum Leona XIII przypomina: „Człowiek nie powinien uważać swego ciała za coś własnego, gdyż jest ono dziełem Bożym i stworzone dla Boga” (nr 39). Redukcja dyskusji do parametrów wagowych i fizjologicznych to przejaw materialistycznej herezji potępionej w Syllabusie Piusa IX (punkty 1-7).
Brakuje tu fundamentalnej perspektywy: ciało jako świątynia Ducha Świętego (1 Kor 6:19). W katolickiej ascezie sport mógłby być drogą ćwiczenia cnoty umiarkowania, lecz wyścig o rekordy i medale prowadzi do hubris (pychy) – grzechu pierworodnego współczesności. Jak przestrzegał św. Hieronim: „Post i umartwienie to broń przeciw nieprzyjacielowi; kto zaniedbuje tę broń, ten pomaga wrogowi” (List 130). Współczesny sport stał się odwrotnością chrześcijańskiej ascezy – kultem sprawności cielesnej jako celu samego w sobie.
Modernistyczny indyferentyzm w języku i etyce
Autorka posługuje się typowo modernistycznym językiem relatywizacji: „W obu przypadkach ten sam wysiłek, starania i ambicja, te same liczby, ta sama biochemia”. To jawny przykład błędów potępionych w dekrecie Lamentabili św. Piusa X, który odrzuca tezę, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (punkt 58).
Krytyka „męskiej kontroli nad ciałem” jako rzekomo chwalebnej, podczas gdy kobieca ma być „obsesją”, stanowi odwrócenie porządku moralnego. Jak nauczał Pius XII: „Godność kobiety i jej misja wymagają innej struktury niż mężczyzny. Podczas gdy on jest powołany do życia publicznego, jej królestwem jest dom” (Przemówienie do nowożeńców, 21 października 1941). Sport wyczynowy kobiet to programowa destrukcja tego boskiego ładu.
Kult ciała jako nowa religia antropocentryzmu
Cała dyskusja skupiona na parametrach fizycznych dowodzi głębokiego kryzysu współczesnej kultury. Gdy Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla (Quas Primas), przypominał: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusa… pokój domowy zakwita wtedy, gdy jednostki i rodziny pozwolą się rządzić Chrystusowi”. Tymczasem tekst portalu „Więź.pl” pomija całkowicie transcendentalny wymiar ludzkiej egzystencji, redukując osobę do zbioru mięśni i kości.
Milczenie o nadprzyrodzonym przeznaczeniu człowieka jest najcięższym oskarżeniem wobec tej publikacji. W świecie, gdzie ciało stało się bożkiem, a sport – nową liturgią, potrzeba odważnego przypomnienia słów św. Pawła: „Ćwicz się w pobożności! Bo ćwiczenie cielesne nie na wiele się przyda; pobożność zaś do wszystkiego jest pożyteczna” (1 Tm 4:7-8). Dopóki kultura fizyczna nie zostanie podporządkowana chwale Bożej, będzie jedynie przejawem bałwochwalczego kultu człowieka – tego samego, który Pius XI potępił jako źródło „zniszczenia porządku publicznego” w encyklice Divini Redemptoris.
Za artykułem:
Kolarzy podziwiamy, kolarki pytamy o kilogramy (wiez.pl)
Data artykułu:
