Portal Opoka.org.pl informuje o II Rabczańskim Marszu Wszystkich Świętych, który odbył się 27 października 2025 roku w Rabce pod patronatem parafii św. Marii Magdaleny. Wydarzenie, przedstawiane jako „radośni uczestnicy przypomnieli o drodze do nieba”, w rzeczywistości stanowi groteskową parodię katolickiego kultu świętych, pełną modernistycznych wypaczeń i teologicznych nieścisłości.
Profanacja relikwii i świętych postaci
Podczas marszu dzieci przebrane za świętych nieśli relikwie osób, których kult jest sprzeczny z tradycją katolicką. Wśród nich znalazły się rzekome relikwie „św. Faustyny” – postaci otoczonej kultem przez struktury posoborowe, pomimo że jej pisma zostały wpisane na Indeks Ksiąg Zakazanych przez Święte Oficjum w 1959 roku. Jak zauważył teolog ks. Michał Poradowski: „Pseudo-mistyka Faustyny Kowalskiej to mieszanina spirytyzmu i sentymentalizmu obca duchowości katolickiej”.
Równie problematyczne jest promowanie „bł. ks. Jerzego Popiełuszki”, którego beatyfikacja w 2010 roku stanowiła element budowania mitu „pojednania” z komunizmem. Pius XI w encyklice Divini Redemptoris (1937) jednoznacznie potępił wszelkie formy współpracy z tym zbrodniczym systemem.
„Niektóre dzieci były przebrane za świętych i błogosławionych, wtedy same w dłoniach trzymały relikwie osoby, którą przedstawiały” – podaje portal.
Ta praktyka stanowi jawną profanację – zgodnie z kanonem 1282 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, relikwie pierwszej klasy wymagają specjalnego szacunku i nie mogą być traktowane jak rekwizyty teatralne. Św. Karol Boromeusz w Instructiones Fabricae Ecclesiasticae (1577) podkreślał, że relikwie powinny być przechowywane w godnych miejscach, a nie wykorzystywane do inscenizacji.
Naturalistyczna redukcja świętości
Wypowiedź ks. Piotra Iwanka, „proboszcza” parafii, odsłania modernistyczne podejście do świętości:
„Są różne rady na świętość. Jedna z nich mówi, by żyć tak każdego dnia, aby nikt przez nas nie płakał”
. To stwierdzenie całkowicie pomija nadprzyrodzony charakter łaski uświęcającej, sprowadzając świętość do poziomu humanitarnego altruizmu. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 81) nauczał, że świętość polega przede wszystkim na oddaniu czci Bogu (latria), a dopiero wtórnie na miłości bliźniego.
Marsz całkowicie zignorował eschatologiczny wymiar święta Wszystkich Świętych, o którym Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) pisał: „Doroczny obchód tej uroczystości napomni także i państwa, że nie tylko osoby prywatne, ale i władcy i rządy mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”.
Synkretyzm i liturgiczna samowola
Organizatorzy pozwolili, by „św. Franciszek” (postać przebrana) uczestniczył w procesji obok relikwii katolickich świętych. To jawne naruszenie zasady communicatio in sacris (kanon 1258 KPK 1917), zakazującej udziału w praktykach mogących prowadzić do indyferentyzmu religijnego.
Całe wydarzenie przypomina protestanckie „festiwale świętych”, całkowicie obce katolickiej tradycji. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907): „Kościół jest wrogiem postępu nauk przyrodniczych i teologicznych” (propozycja 57 potępiona), co w praktyce oznacza odrzucenie wszelkich nowinek liturgicznych.
Manipulacja świadomością wiernych
Wypowiedź Małgorzaty Jachimowskiej-Filar o „zdecydowaniu się na św. Gemmę Galgani po zagłębieniu w jej życiorys” odsłania subiektywistyczne podejście do kultu świętych. W tradycyjnej pobożności katolickiej to Kościół poprzez kanonizację wskazuje wzorce do naśladowania, a nie indywidualny „wybór” wiernych.
Brakuje jakiegokolwiek odniesienia do wymogów kanonicznych dotyczących czci relikwii. Kanon 1283 KPK 1917 wyraźnie stanowił, że publiczny kult relikwii wymagał potwierdzenia autentyczności przez biskupa. Tymczasem relikwiarze w Rabce traktowane są jak atrybuty kostiumowe.
Konsekwencje doktrynalne
Opisywane wydarzenie stanowi modelowy przykład modernistycznej strategii:
1. Relatywizacja pojęcia świętości poprzez promowanie wątpliwych postaci
2. Profanacja świętych przedmiotów poprzez ich instrumentalne wykorzystanie
3. Pomieszanie porządków przez łączenie autentycznych elementów wiary z niekatolickimi praktykami
4. Zanik wymiaru transcendentnego na rzecz emocjonalnego spektaklu
Jak przestrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907): „Moderniści […] religię pojmują jako pewien rodzaj świadomości, która wypływa z tajemniczej głębi podświadomości pod naciskiem serca i woli”. Rabczański marsz doskonale wpisuje się w tę definicję, zastępując obiektywną prawdę wiary subiektywnymi przeżyciami uczestników.
Parodia świętości w Rabce odsłania głęboki kryzys struktur posoborowych, które – pozbawione nadprzyrodzonej łaski – redukują religię do poziomu świeckiej zabawy. W miejsce Drogi Krzyżowej oferują korowód przebierańców, zamiast adoracji Najświętszego Sakramentu – teatralne przedstawienia. Jak przypomina bulla Piusa IV In Coena Domini: „Kościół nie jest zwykłą ludzką instytucją, lecz mistycznym Ciałem Chrystusa”. Dopóki struktury okupujące Watykan nie powrócą do tej fundamentalnej prawdy, podobne wydarzenia będą jedynie smutnym świadectwem apostazji.
Za artykułem:
Święci na ulicach Rabki. Radośni uczestnicy marszu przypomnieli o drodze do nieba (opoka.org.pl)
Data artykułu: 27.10.2025
