Portal eKAI (3 marca 2025) relacjonuje wystąpienie „abpa” Eugeniusza Popowicza podczas „Liturgii” w przemyskiej archikatedrze greckokatolickiej. Hierarcha sekty posoborowej wezwał do modlitwy o „sprawiedliwy pokój” dla Ukrainy i zachęcał do praktyk wielkopostnych, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar walki duchowej oraz obowiązek uznania społecznego panowania Chrystusa Króla. Jego słowa stanowią klasyczny przykład teologicznego bankructwa neo-kościoła, który zastąpił walkę o triumf Niepokalanego Serca Marji naturalistycznym pacifizmem.
Redukcja misji Kościoła do naturalistycznego humanitaryzmu
„Abp” Popowicz ogranicza rolę Kościoła do organizatora modlitewnych akcji o pokój, całkowicie ignorując dogmatyczną konieczność poddania narodów pod panowanie Chrystusa (Quas primas, Pius XI). Wzywając do „wygnania demonów siejących śmierć”, przemilcza fakt, iż:
„Pokój Chrystusowy jest owocem uznania Jego królewskiej godności przez społeczeństwa. Nie może zaistnieć tam, gdzie narody odrzucają prawo Boże, a władcy nie korzą się przed Najwyższym Prawodawcą” (Quas primas, §18).
Brak jakiegokolwiek odniesienia do obowiązku nawrócenia Rosji na katolicyzm (a nie ogólnikowego „wygnania demonów”) demaskuje heretycką koncepcję pokoju jako consensusu politycznego, a nie owadu poddania się Regnum Christi. To echo modernizmu potępionego w Lamentabili sane (§65): „Dogmaty […] są tylko interpretacją faktów religijnych”.
Wielkopostny rytualizm bez teologii Krzyża
Opis praktyk pokutnych w sekcie greckokatolickiej ukazuje głęboką sprzeczność z katolicką ascezą:
- Post jako technika samodoskonalenia: „Metropolita” przedstawia umartwienia jako środek do „odnalezienia siebie”, co jest jawnym przejawem pelagiańskiej herezji. „Post nie jest terapią duszy, lecz aktem zadośćuczynienia za grzechy i narzędziem walki z szatanem” (Św. Jan Chryzostom, Homilia VII o poście).
- Nieobecność modlitw ekspiacyjnych: Wezwanie do modlitw za Ukrainę pozbawione jest kluczowego elementu – wynagrodzenia za świętokradztwa, apostazję władz i profanacje świątyń. To potwierdza tezę, że neo-kościół odrzucił character impressorius Kapłaństwa Chrystusowego.
Synkretyzm liturgiczny jako narzędzie dezintegracji
Przyznanie, że „w wielu parafiach wykształciła się praktyka odprawiania Drogi Krzyżowej” wraz z rzymskokatolikami, dowodzi religijnego indifferentyzmu potępionego w Syllabusie błędów (pkt 15-18). Wspólne „nabożeństwa” z wyznawcami posoborowej sekty:
„Są zgorszeniem i podważają jedność wiary. Katolik może uczestniczyć jedynie w obrzędach prawowitych pasterzy, zachowujących niezmienną doktrynę” (Św. Pius X, Motu proprio Praestantia Scripturae).
Wspomnienie o „Świętym Roku Jubileuszowym” ogłoszonym przez „papieża” Franciszka (Leona XIV) to otwarte przyjęcie antyewangelicznej idei „rozwijającej się prawdy” (Lamentabili sane, §5).
Geopolityczna naiwność vs. doktryna o dwóch mieczach
Wezwanie do „całkowitego wyzwolenia naszego narodu spod moskiewskiego jarzma” ignoruje źródło problemu: odrzucenie przez Rosję prawdziwej wiary na rzecz schizmy. Pius IX w Syllabusie (pkt 42-44) potępił takich, co:
„Uważają, że władze świeckie mogą interweniować w sprawy religijne bez zgody Kościoła”.
Walka z „moskiewskim jarzmem” bez równoczesnego żądania nawrócenia Rosji na katolicyzm to czczy gest. Pokój nie nastanie, dopóki narody nie uznały prawa Chrystusa do rządzenia państwami (Quas primas, §11).
Nieważność „sakramentów” w sekcie greckokatolickiej
Wierni powinni pamiętać, że:
- Wszystkie święcenia po 1968 r. są nieważne z powodu zmian w formie i materii sakramentu (Św. Pius V, De Defectibus).
- „Liturgia” sprawowana przez „abpa” Popowicza jest co najwyżej bluźnierczą parodią Ofiary Chrystusa, gdyż nie posiada intentio faciendi quod facit Ecclesia.
Kanon 188 §4 Kodeksu z 1917 r. jasno stwierdza: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu […] jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”. Udział w posoborowej apostazji czyni wszystkich „hierarchów” zwykłymi uzurpatorami.
Zamiast wzywać do modlitw o polityczny kompromis, prawdziwi katolicy powinni błagać Boga o:
- Nawrócenie Rosji i Ukrainy do jednego owczarni i jednego Pasterza (J 10,16).
- Zniszczenie sekty posoborowej i powrót Rzymu do wiary Piotrowej.
- Intronizację Chrystusa Króla w każdej rodzinie i narodzie.
Tylko całkowite poddanie się Regnum Sociale Christi przyniesie prawdziwy pokój – nie zaś modernistyczne dialogi, które są jedynie „operacją psychologiczną masonerii” (Fałszywe objawienia fatimskie, §MASOŃSKA OPERACJA).
