Portal Gość Niedzielny (28 października 2025) informuje o odkryciu „monumentalnej budowli” z okresu cywilizacji Uruk (3300-3100 r. p.n.e.) przez portugalskich archeologów w irackim Kani Shaie. Badacze interpretują znalezisko jako „urzędową” strukturę mającą wzmacniać wpływy miasta Uruk, powołując się na stożki ścienne i pieczęć cylindryczną. „Elementy te, szeroko udokumentowane w Uruk, potwierdzają, że budynek był strukturą publiczną lub ceremonialną” – stwierdzają naukowcy z Uniwersytetu w Coimbrze. Artykuł bezkrytycznie powiela naturalistyczną narrację, pomijając fundamentalny kontekst teologii historii.
Archeologia bez Boga: redukcja dziejów do materialnego determinizmu
Przedstawienie cywilizacji Uruk jako „pierwszej wielkiej metropolii w historii świata” całkowicie ignoruje biblijną chronologię i historię zbawienia. Koncepcja „początków osadnictwa w Mezopotamii” w IV tysiącleciu p.n.e. jest sprzeczna z Pismem Świętym, które dokładnie określa czas potopu (ok. 2350 r. p.n.e. według Septuaginty) i rozproszenia ludzkości po wieży Babel (Rdz 11). Jak zauważył papież Leon XIII: „Kościół katolicki […] jest najpewniejszym stróżem tradycji historycznych” (encyklika Satis cognitum). Materialistyczna archeologia celowo pomija te fakty, by utrwalić mit ewolucyjnego postępu.
„Portugalscy naukowcy określili budowlę jako »monumentalną«. Ich zdaniem dostarcza ona nowych danych na temat początków osadnictwa w Mezopotamii”
Św. Augustyn w Państwie Bożym (XVIII,2) przestrzegał przed pokładaniem nadziei w doczesnych imperiach: „Dwa państwa powstały z dwóch rodzajów miłości: ziemskie – z miłości własnej […] niebieskie – z miłości Boga”. Opisywane wykopaliska służą gloryfikacji państwa babilońskiego – protoplasty wszystkich antychrześcijańskich systemów władzy.
Pomijanie nadprzyrodzonego wymiaru dziejów
Artykuł całkowicie ignoruje fakt, że Mezopotamia była kolebką rebelii przeciwko Bogu – od zbrodni Kaina (Rdz 4:17) przez pychę Nimroda (Rdz 10:8-12) po bluźnierczą wieżę Babel (Rdz 11:1-9). Stożki ścienne i pieczęcie cylindryczne interpretowane jako „elementy dekoracyjne typowe dla architektury monumentalnej” są w rzeczywistości materialnymi świadectwami pogańskiego kultu władzy. Pius XI w Quas primas przypominał: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12).
Brakuje jakiejkolwiek refleksji, że odkrywane struktury administracyjne Mezopotamii stanowią archetyp wszystkich późniejszych systemów tyranii zwalczających Królestwo Chrystusowe. Jak pisał Bossuet w Rozmowach o wszechświecie: „Wszystkie imperia służą […] ukazaniu wyższości religii nad wszystkim, co jest tylko dziełem ludzkim”.
Język apostazji: eliminacja sacrum z dyskursu naukowego
Użycie określenia „naszą erą” zamiast „przed Chrystusem” (p.n.e.) świadczy o przyjęciu laickiej narracji czasowej. To nie jest neutralny zabieg, lecz świadome odcięcie historii od jej ośrodka – Wcielenia Syna Bożego. Już w 1864 r. Pius IX potępił w syllabusie błąd: „Wiara katolicka sprzeciwia się dobru i interesom społeczeństwa” (pkt 40). Redukcja dziejów do procesów społeczno-ekonomicznych realizuje właśnie tę modernistyczną tezę.
„Znalezisko zlokalizowane jest na stanowisku archeologicznym Kani Shaie koło miasta As-Sulajmanijja”
Nawet lokalizacja odkrycia – okolice As-Sulajmanijji – powinna skłonić do refleksji nad islamizacją tych terenów, gdzie niegdyś kwitło chrześcijaństwo nestoriańskie. Milczenie na ten temat ujawnia fałszywy ekumenizm autorów, którzy przedkładają „dialog” nad ewangelizację. Sobór Watykański II w Nostra aetate zalecał: „Kościół […] nie odrzuca niczego, co w religiach owych jest prawdziwe i święte” – herezję potępioną już przez Grzegorza XVI w Mirari vos.
Antropocentryczna wizja władzy
Interpretacja pieczęci cylindrycznej jako narzędzia „legitymizacji władzy” pomija jej religijny kontekst. W Mezopotamii władcy byli uważani za ziemskich reprezentantów bogów – co stanowi zapowiedź cesarzy rzymskich domagających się boskiej czci. Tymczasem Chrystus oświadczył Piłatowi: „Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18,36). Pius XI w Quas primas podkreślał: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”.
Archeolodzy z Coimbry bezwiednie dokumentują materialne pozostałości prefiguracji antychrystusowych reżimów – od Babilonu przez Rzym po współczesne globalistyczne struktury. Św. Jan w Apokalipsie (17-18) jednoznacznie identyfikuje Babilon jako symbol wszelkiej rebelii przeciw Bogu.
Podsumowanie: archeologia bez duszy
Przedstawione odkrycie – oderwane od nadprzyrodzonej perspektywy – staje się jedynie cegiełką w gmachu modernistycznej mitologii. Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili (pkt 64): „Nauka chrześcijańska była z początku żydowską, lecz na skutek stopniowego rozwoju stała się najpierw Pawłową, następnie Janową, aż wreszcie grecką i powszechną”. To potępienie bezpośrednio uderza w relatywizację zawartą w artykule, który traktuje wszystkie cywilizacje jako równorzędne etapy „postępu”.
Katolicka ocena tego znaleziska musi przypomnieć słowa św. Pawła: „Gdzie się rozmnożył grzech, tam się i łaska bardziej rozpanoszyła” (Rz 5,20). Mezopotamskie monumenty są kamiennymi świadectwami ludzkiej pychy, którą pokonał dopiero Chrystus przez Krzyż. Bez tej perspektywy archeologia staje się jedynie narzędziem dechrystianizacji – kolejnym gwoździem do trumny laickiego humanizmu.
Za artykułem:
Portugalscy archeolodzy natrafili na ruiny budowli z początków Mezopotamii (gosc.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
