Portal eKAI relacjonuje uroczystości w kościele pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika na Manhattanie, poświęcone kapelanom zamordowanym w Zbrodni Katyńskiej. W wydarzeniu z 28 września 2025 r. uczestniczyli m.in. „biskup polowy” Wiesław Lechowicz, „ks. prał.” Zbigniew Kępa oraz konsul generalny RP Mateusz Sakowicz. Centralnym punktem była inscenizacja posoborowej „Mszy” oraz odsłonięcie tablicy pamiątkowej sfinansowanej przez Instytut Pamięci Narodowej i rządowy program PROO. Artykuł z dumą informuje o rozpoczęciu „procesu beatyfikacyjnego” 29 duchownych przez modernistyczną strukturę warszawskiego ordynariatu. Całość stanowi klasyczny przykład instrumentalizacji martyrologii dla legitymizacji apostazji posoborowego establishmentu.
Fałszywa martyrologia w służbie rewolucji
„biskup polowy wszczął etap wstępny procesu beatyfikacyjnego 29 katolickich kapelanów katyńskich”
To zdanie demaskuje głębię teologicznego upadku struktury podszywającej się pod Kościół katolicki. Żaden urzędnik sekty posoborowej nie posiada władzy kanonizacyjnej, która w niezmiennej doktrycie katolickiej przysługuje wyłącznie następcom św. Piotra w łączności z depozytem wiary. Tymczasem „proces” prowadzi heretycki funkcjonariusz struktur bergogliańskich, których sama natura wyklucza możliwość rozpoznania autentycznego męczeństwa. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „heretycki biskup nie może być głową Kościoła… jawny heretyk nie może być biskupem” (De Romano Pontifice).
Kłamstwem jest twierdzenie, że zamordowani duchowni „nie nosili broni” – w rzeczywistości wielu z nich, jak ks. płk Stanisław Bień, służyło jako kapelani w jednostkach bojowych. Problem jednak leży głębiej: śmierć z rąk bolszewików nie stanowi automatycznie męczeństwa za wiarę. Jak podkreślał Pius XI w encyklice Quas Primas, prawdziwe męczeństwo wymaga śmierci „za świadectwo prawdy i za sprawiedliwość ewangeliczną”, podczas gdy większość ofiar Katynia zginęła jako jeńcy wojenni. Brak jakichkolwiek dowodów, że Sowieci mordowali kapelanów odium fidei (z nienawiści do wiary), co jest niezbędnym warunkiem uznania męczeństwa (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917, kan. 2100).
Posoborowa profanacja pamięci
Farsą jest już sama „eucharystia” sprawowana przez „o. Jana Kolmagę” – kapłana wyświęconego w nieważnych rytach posoborowych. Jak stwierdziło Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu: „zwyczaj udzielania chrztu dzieciom był owocem ewolucji dyscyplinarnej i przyczynił się do podziału jednego sakramentu na dwa” (propozycja 43 potępiona). Tym bardziej więc współczesne „święcenia” stanowią jedynie teatralne gesty pozbawione łaski.
Scenariusz uroczystości odzwierciedla wszystkie grzechy posoborowej herezji:
- Ekumeniczna zdrada: Wspominanie „duchownych różnych wyznań” łamie zasadę extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), potwierdzoną przez Piusa IX w Syllabusie błędów (punkt 17).
- Państwowa ingerencja w sacrum: Zaangażowanie IPN i rządowego programu PROO realizuje masoncką zasadę podporządkowania Kościoła państwu, potępioną w Syllabusie (punkty 39-55).
- Polityzacja liturgii: Połączenie „mszy” z prezentacją Parady Pułaskiego redukuje Najświętszą Ofiarę do narodowo-politycznego widowiska.
Milczenie o prawdziwym męczeństwie
Najbardziej wymowne jest to, czego artykuł nie wspomina. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Katolickich kapłanach mordowanych współcześnie za wierność Tradycji (np. o. Tomasz Szkopek, prześladowany za odprawianie Mszy trydenckiej)
- Rzeczywistych męczennikach antykomunistycznych, jak sługa Boży kard. Mindszenty
- Obowiązku modlitwy o nawrócenie Rosji – jedynej skutecznej odpowiedzi na zbrodnie systemu, który wymordował kapelanów
Zamiast tego mamy pustawe frazesy o „niezłomnej postawie duchownych” i rozdawanie medali przez uzurpatora w mundurze. Jak trafnie zauważył św. Pius X w liście apostolskim Notre charge apostolique: „prawdziwi przyjaciele ludu to nie rewolucjoniści, ale tradycjonaliści”.
Narodowy modernizm w akcji
Scena w nowojorskim „kościele” stanowi modelowy przykład realizacji modernistycznej taktyki opisaną w encyklice Pascendi:
„Ewangelie w wielu opowiadaniach podawali nie to, co rzeczywiście miało miejsce, ale to, co uważali, że przyniesie większą korzyść odbiorcom”
Ta potępiona przez św. Piusa X zasada (propozycja 14 Lamentabili) doskonale opisuje instrumentalne wykorzystanie tragedii narodowej dla budowania fałszywej jedności wokół apostackiej struktury.
W świetle niezmiennej doktryły katolickiej:
- „Medale Ordynariatu Polowego” rozdawane przez uzurpatora są bezwartościowymi blaszkami
- „Błogosławieństwo” udzielone przez nieważnego „ks. prałata” Kępę nie posiada żadnej mocy
- Cała uroczystość stanowi grę pozorów zmierzającą do zastąpienia Królestwa Chrystusowego nacjonalistycznym bałwochwalstwem
Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Kościół, udzielając bez ustanku pokarmu duchowego ludziom, rodzi i wychowuje coraz to nowe zastępy świętych mężów i niewiast, a Chrystus tych, którzy Mu byli w Królestwie ziemskim wiernymi i posłusznymi poddanymi, nie przestaje powoływać do szczęścia w Królestwie niebieskim”. Prawdziwa pamięć o zamordowanych wymagałaby głoszenia konieczności powrotu Polski pod panowanie Chrystusa Króla – czego „biskupi” posoborowi boją się jak ognia.
