Relatywizacja grzechu i opętania w nauczaniu „abp” Popowicza
Portal eKAI (14 lipca 2025) relacjonuje wystąpienie Eugeniusza Popowicza (zawsze bez tytułu „arcybiskupa”) podczas liturgii w przemyskiej archikatedrze greckokatolickiej. W homilii stwierdził on, że „każdy człowiek jest zaproszony do uczestnictwa i życia w Królestwie Bożym, nawet ci, którzy z jakiegoś powodu żyją w więzach złego ducha”, powołując się na ewangeliczną scenę uwolnienia opętanych w krainie Gadareńczyków. Jako remedium na opętanie wskazał sakrament pokuty, gdzie „mocą Bożej miłości będzie mógł otrzymać całkowite wyzwolenie od zła”. W drugiej części przemówienia Popowicz odniósł się do synodu „Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego” w Rzymie, gdzie dominowały wątki polityczne związane z wojną rosyjsko-ukraińską, oraz zaapelował o modlitwę za nowo mianowanego „biskupa pomocniczego” Mariusza Dmyterka.
Uniwersalistyczne zaproszenie jako relatywizacja konieczności nawrócenia
Centralna teza wystąpienia Popowicza stanowi jawną sprzeczność z katolicką eschatologią. Twierdzenie, że „żyjący w więzach złego ducha” mają równy dostęp do Królestwa Bożego, podważa dogmat o konieczności łaski uświęcającej dla zbawienia. Św. Paweł wyraźnie naucza: „Alboż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy… ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego” (1 Kor 6,9-10). Pius XII w encyklice Mystici Corporis Christi potwierdza: „Tylko ci są rzeczywiście włączeni w to Ciało, którzy posiadają chrzest i wyznają prawdziwą wiarę” (n. 22).
Popowiczowski model „powszechnego zaproszenia” bez warunku zerwania z grzechem ciężkim stanowi dokładne odwrócenie nauczania Chrystusa: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13,3). Brak jakiegokolwiek nawiązania do stanu łaski uświęcającej jako koniecznego warunku uczestnictwa w Królestwie Bożym demaskuje naturalistyczną antropologię mówcy. Sobór Trydencki w dekrecie o usprawiedliwieniu (sesja VI, rozdz. 7) definitywnie stwierdza: „Nikt nie może być usprawiedliwiony bez zasługującej na życie wieczne łaski, przez którą z nieprzyjaciela staje się przyjacielem”.
Demonologia bez teologii: redukcja opętania do problemu psychologicznego
Również dziś podobne wyzwolenie człowieka od zła może mieć miejsce, gdy opętany człowiek przychodzi do Jezusa w świętej tajemnicy pokuty, gdzie mocą Bożej miłości będzie mógł otrzymać całkowite wyzwolenie od zła
To stwierdzenie ujawnia całkowite pomieszanie pojęć w zakresie katolickiej demonologii. Popowicz utożsamia sakrament pokuty (skierowany do osób zdolnych do rozeznania moralnego) z egzorcyzmem (stosowanym w przypadku opętania, gdzie wola człowieka jest zniewolona). Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1151) wyraźnie rozróżnia: „Egzorcyzmów uroczystych nad opętanymi może udzielać tylko kapłan otrzymawszy specjalne pozwolenie od ordynariusza miejsca”. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 90, a. 2) precyzuje: „Egzorcyzm należy do duchów nieczystych, które nie mogą być przedmiotem sakramentu pokuty”.
Homilia całkowicie pomija realność mysterium iniquitatis, sprowadzając działanie szatana do metafory „złych uczynków”. Tymczasem Leon XIII w encyklice Humanum genus ostrzega: „Szatan, książę tego świata, którego zadziwiającą i straszną skuteczność w szerzeniu zła i wciąganiu ludzi na zgubne drogi zbyt dobrze znamy”. Milczenie o konieczności walki z herezją jako głównym przejawem działania złego ducha (por. 1 Tm 4,1) stanowi symptomatyczną kapitulację przed modernizmem.
Polityzacja liturgii: Kościół jako agent geopolityki
Druga część wystąpienia demaskuje prawdziwe oblicze struktury greckokatolickiej jako narzędzia politycznego. Popowicz otwarcie przyznaje, że synod zdominowały kwestie „życia kościelnego i narodowego w kontekście wojny Rosji z Ukrainą”, kończąc frazesem: „musimy walczyć do końca z siłami zła imperium moskiewskiego”. To jawne pogwałcenie zasady «Non est potestas nisi a Deo» (Nie ma władzy, która by nie pochodziła od Boga – Rz 13,1) oraz nauczania Piusa XII z encykliki Summi Pontificatus: „Kościół nie pozwala, by w jego działania i jego świętą dyscyplinę wdzierały się tendencje partyjne i narodowościowe” (n. 44).
Wspomnienie o spotkaniu z „papieżem” Leonem XIV (Jorge Bergoglio) potwierdza pełną integrację struktury greckokatolickiej z modernistycznym establishmentem. Jak przypomina św. Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści usiłują zniszczyć wszelkie powiązania między człowiekiem a Bogiem, aby wprowadzić religię czysto humanitarną” (n. 39). Polityczna retoryka podczas liturgii stanowi profanację sacrum i redukcję Kościoła do roli agencji społecznej.
Sakramentalna fikcja w służbie ekumenizmu
Na szczególne potępienie zasługuje zachęta do modlitwy za „biskupa” Mariusza Dmyterka. Należy przypomnieć, że po 1968 r. święcenia kapłańskie i biskupie w strukturach posoborowych są nieważne z powodu zmiany formuły sakramentalnej. Pius XII w konstytucji apostolskiej Sacramentum Ordinis wyraźnie określił: „Materią święceń kapłańskich jest wyłącznie nałożenie rąk, zaś formą słowa: «Przyjmij władzę ofiarowania Bogu Ofiary i odprawiania Mszy zarówno za żywych, jak i za umarłych, w imię Pańskie»”. Posoborowa formuła: „Napełnij swego sługę godnością prezbiteratu” stanowi heretyckie novum.
Dodatkowo, struktura greckokatolicka od 1946 r. pozostaje w pełnej komunii z modernistycznym Rzymem, co definitywnie wyklucza jej przynależność do prawdziwego Kościoła Katolickiego. Jak uczy św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Ci, którzy jawnie odpadają od wiary, nie mogą być członkami Kościoła, nawet jeśli zdają się być w nim cieleśnie” (ks. III, rozdz. 10).
Krytyczna konkluzja: triumf modernizmu w strukturach schizmatyckich
Wystąpienie Eugeniusza Popowicza stanowi syntezę wszystkich błędów modernistycznych potępionych w dekrecie Lamentabili sane exitu Świętego Oficjum z 1907 r.:
- Redukcja Królestwa Bożego do kategorii socjologicznej (propozycja potępiona nr 58)
- Relatywizacja konieczności łaski uświęcającej (propozycja 25)
- Pomieszanie porządku naturalnego i nadprzyrodzonego (propozycja 21)
Całość demaskuje prawdziwy charakter struktury greckokatolickiej jako instrumentu rewolucji antykatolickiej, gdzie pod płaszczykiem „duchowości wschodniej” propaguje się naturalizm i ekumeniczny synkretyzm. Jedyną odpowiedzią wiernych pozostaje całkowite odcięcie się od tej neokościelnej struktur i powrót do niezmiennej doktryny katolickiej sprzed 1958 roku.
