Portal eKAI (27 września 2025) relacjonuje uroczystość przysięgi wojskowej w Wojskowej Akademii Technicznej, podczas której „biskup polowy” Wiesław Lechowicz udzielił błogosławieństwa wraz z przedstawicielami sekt schizmatyckich. W wydarzeniu uczestniczył również antynuncjusz Antonio Guido Filipazzi, reprezentujący modernistyczne struktury okupujące Watykan.
Synkretyzm religijny pod sztandarami wojska
Centralnym punktem krytyki jest jawny akt apostazji dokonany przez „biskupa” Lechowicza, który „pobłogosławił” żołnierzy wspólnie z duchownymi prawosławnymi i protestanckimi. Pius XI w encyklice Mortalium animos (1928) stanowczo potępił takie praktyki: „Kościół katolicki niczego nie pragnie goręcej, jak aby odszczepieńcy wrócili do niego, jako do domu Ojca (…). Lecz mimo to nie może bynajmniej przyzwolić na uczestniczenie w zjazdach niekatolickich” (pkt 10).
Podchorążych pobłogosławili bp Wiesław Lechowicz, a także przedstawiciele duszpasterstw prawosławnego i ewangelickiego.
Ta ekumeniczna profanacja stanowi złamanie kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który surowo zabrania katolikom „aktywnego uczestnictwa w obrzędach niekatolickich”. Jak zauważył św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Heretycy są wilkami, a nie pasterzami; dlatego należy ich unikać, a nie z nimi współpracować”.
Wojsko jako narzędzie laicyzacji
Gen. bryg. Przemysław Wachulak w swoim przemówieniu całkowicie pominął nadprzyrodzony wymiar służby, redukując ją do „wartości” takich jak „miłość do Ojczyzny” i „odpowiedzialność za naród”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o Chrystusie Królu czy obowiązku obrony Wiary katolickiej stanowi jawne odrzucenie nauczania Piusa XI z encykliki Quas Primas (1925): „Jeżeli ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój” (pkt 19).
Obecność antynuncjusza Filipazziego nadaje tej antychrześcijańskiej ceremonii pozór „katolickości”, podczas gdy w rzeczywistości stanowi strategię infiltracji modernistycznej w armii. Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907): „Moderniści usiłują wprowadzić swoje błędy nawet do instytucji państwowych i wojskowych, aby tym skuteczniej niszczyć porządek chrześcijański” (pkt 39).
Teologia zdrady hierarchicznej
Udział „biskupa” Lechowicza w tym bluźnierczym akcie nie jest przypadkowy, lecz wynika z samej natury posoborowej pseudohierarchii. Kardynał Louis Billot w De Ecclesia Christi nauczał: „Biskup, który jawnie głosi herezję, traci jurysdykcję biskupią i moc ekskomunikowania”. Kanon 188 §4 KPK z 1917 roku stanowi zaś: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu (…) jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”.
Brak reakcji ze strony rzymskich struktur jedynie potwierdza tezę sedewakantystyczną o całkowitym opanowaniu instytucji kościelnych przez modernistów. Jak wskazywał św. Pius X w Lamentabili sane exitu (1907): „Moderniści fałszują naturę Kościoła, przedstawiając go jako zwykłą organizację społeczną podlegającą ewolucji” (pkt 53).
Pułapka patriotyzmu bez Boga
W całym artykule nie ma ani jednego odniesienia do obowiązku podporządkowania służby wojskowej prawom Bożym. Tymczasem Leon XIII w encyklice Immortale Dei (1885) nauczał: „Państwa nie mogą bez zbrodni zachowywać się tak, jakby Bóg wcale nie istniał, albo odrzucać religię jako obcą i niepotrzebną” (pkt 6).
Przedstawiona relacja jest symptomatyczna dla strategii zastępowania religii katolickiej kultem państwa, co Pius IX potępił w Syllabusie błędów (1864): „Błąd 39: Państwo, jako źródło wszystkich praw, posiada władzę nieograniczoną”. W obliczu tak jawnej apostazji jedyną właściwą reakcją wiernego katolika jest całkowite odcięcie się od tych struktur i powrót do niezmiennej Tradycji.
