Portal eKAI (27 października 2025) relacjonuje międzynarodowe spotkanie kobiet „Stworzona na taki czas jak ten” w Bydgoszczy. Organizatorzy z „diecezji bydgoskiej” i ruchu Odnowy w „Duchu Świętym” przedstawili wydarzenie jako przestrzeń „odkrywania powołania” poprzez modlitwę, warsztaty i „ewangelizację”. Cytowana „s. Michalina Maria” z zgromadzenia Uczennic Jezusa podkreślała potrzebę „dzielenia się miłością Boga”, zaś świecka koordynatorka Grażyna Kotkowicz mówiła o „podejmowaniu ryzyka w realizacji marzeń”. Kolejna posoborowa próba zastąpienia teologii katolickiej terapeutycznym emocjonalizmem.
Pseudoduchowość zamiast hierarchii łaski
W relacji uderza całkowity brak odniesień do sakramentalnego życia Kościoła. „Ks. dr Dawid Perlik” – jak nazywa go portal – redukuje rolę kobiet w Kościele do funkcji psychospołecznych:
„żona, matka, ta, która potrafi dotrzeć do bardzo wielu miejsc ze słowem Bożym”.
Pomija przy tym status gratiae (stan łaski) jako fundamentu prawdziwej apostolskiej skuteczności. Już Pius XI w Quas primas przestrzegał: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”. Bez podporządkowania Chrystusowi Królowi żadna „misja” nie przyniesie owoców.
Naturalistyczna wizja powołania
Fraza „odkrywanie swojej tożsamości” powtarza się w artykule jak mantra. Alicia Antoine twierdzi:
„wiele kobiet ma z tym problem, bo szukają szczęścia we wszystkim, co oferuje ten świat”.
Tymczasem katolicka doktryna wyraźnie naucza, że vocatio (powołanie) to nie samorealizacja, lecz odpowiedź na konkretne rozkazy Pana Boga w ramach ustalonego porządku łaski. Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu potępiło tezę, że „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (propozycja 20). Tutaj zaś mamy do czynienia z psychologizacją powołania, gdzie łaska zostaje zastąpiona subiektywnymi odczuciami.
Synodalna herezja w praktyce
Portal chwali wydarzenie jako przykład
„pełnego radości oraz synodalnego Kościoła, otwartego na wieloaspektową ewangelizację”
. To jawna promocja bergogliańskiej rewolucji zmierzającej do ecclesia demoncratica (Kościół demokratyczny). Pius IX w Syllabusie potępił twierdzenie, że „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (propozycja 80). Tymczasem „warsztaty” i „dzielenie się doświadczeniami” zastępują tu hierarchiczną strukturę Kościoła, gdzie nauczanie płynie od upoważnionych pasterzy, nie zaś z grupowych dyskusji.
Neoprotestancka duchowość uczuć
Wypowiedź „s. Michaliny Marii” odsłania kolejną niebezpieczną tendencję:
„światło pochodzące od Jezusa jest bardzo wyraźne. Kiedy przychodzisz do miejsca pełnego kobiet (…) widzisz, że są one powołane do tego, by kochać”.
To czysty enthusiasmus (entuzjazm) potępiony przez papieży od Klemensa XI po Piusa XII. Prawdziwa duchowość katolicka opiera się na virtutes theologicae (cnotach teologicznych), nie zaś na emocjonalnych uniesieniach. Św. Pius X w Pascendi dominici gregis demaskował modernistów, którzy „uczucia religijne biorą za samą wiarę”.
Fałszywy ekumenizm i negacja martyrium
Alicia Antoine opowiada o rzekomych prześladowaniach w Azji:
„mocno trzymają się Jezusa”, podczas gdy w Polsce „wiarę można głośno wypowiadać”.
Brak jednak jakiegokolwiek odniesienia do jedynej prawdziwej religio vera (religii prawdziwej) – katolicyzmu. Wręcz przeciwnie: sugeruje się, że komfort materialny utrudnia autentyczność wiary. Tymczasem Syllabus błędów wyraźnie potępia pogląd, jakoby „dobra nadzieja może być pokładana w wiecznym zbawieniu wszystkich tych, którzy wcale nie są w prawdziwym Kościele Chrystusa” (propozycja 17).
Kobieta bez Matki Bożej
Najbardziej wymowne jest milczenie o Najświętszej Marji Pannie – wzorcu katolickiej kobiecości. Żadnej wzmianki o Niepokalanym Poczęciu, duchowym macierzyństwie czy naśladowaniu cnót Matki Kościoła. Zamiast tego mamy „s. Michalinę Marię” z Teksasu i „Alicię Antoine” z Azji – żywe symbole posoborowego synkretyzmu. Pius XI w Quas primas przypominał: „Panowanie Chrystusa obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem tutaj Chrystus Król został zdetronizowany na rzecz terapii grupowej.
Współczesny gniew Boży
Organizatorzy chełpią się, że Polska jest „nadzieją dla Europy”. Tymczasem to właśnie na naszej ziemi odbywa się konferencja głosząca doctrinam novam (nową naukę) sprzeczną z odwiecznym Magisterium. Św. Pius X w Lamentabili potępił tezę, że „dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (propozycja 26). Gdy zaś wiara staje się narzędziem samorealizacji, a nie adoracji Boga w Trójcy Jedynego – stajemy się świadkami jawniej apostazji.
