Ekumeniczna służalczość wobec schizmatyków w listach „biskupów”
Portal eKAI (25 października 2025) relacjonuje wymianę kurtuazyjnych listów między zwierzchnikiem Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego (UKGK) „arcybiskupem” Światosławem Szewczukiem a przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski „arcybiskupem” Tadeuszem Wojdą. „Arcybiskup” Szewczuk dziękuje polskim „biskupom” za wsparcie ukraińskich uchodźców i walkę z „ksenofobią”, co – według relacji – nastąpiło po spotkaniu podczas sesji Rady Konferencji Episkopatów Europy w Fatimie.
Schizma w sutannach: ukłony wobec heretyków
Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) – tę niezmienną zasadę wiary depczą sykofanci neo-kościoła, wymieniając się komplementami ze zwierzchnikiem struktur pozostających w jawnym schizmatyckim związku z antypapieżem. UKGK, uznający władzę fałszywych papieży od Jana XXIII począwszy, stanowi masoński twór służący relatywizacji prawdziwego Kościoła poprzez pozór „katolickości” w obrządku wschodnim. Pius XI w encyklice Quas primas przypominał:
„Wszyscy rozkazów Jego słuchać powinni i to pod groźbą zapowiedzianych kar, których uporni uniknąć nie mogą (…). Błądziłby zresztą bardzo, kto odmawiałby Chrystusowi, jako Człowiekowi, władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi”.
Tymczasem „abp” Szewczuk, zamiast napominać uchodźców do nawrócenia na katolicyzm, głosi bluźnierczą tezę o „wzajemnej wymianie kulturalnej” i „integracji” – czyli praktycznym zatarciu różnic między wiarą prawdziwą a schizmą.
Fałszywa fatimska scena i zdrada misji Kościoła
Spotkanie w Fatimie – miejscu masońskiej mistyfikacji opartej na symbolice dat (1917, 2017) i „cudzie słońca” jako zjawisku optycznym – stanowi idealną scenografię dla tej antykatolickiej komedii. Gdyby „biskupi” wierzyli w prawdziwe królowanie Chrystusa, ich list ograniczyłby się do jednego zdania: „Nawróćcie się na jedyną prawdziwą wiarę, a otrzymacie pomoc”. Zamiast tego, „arcybiskup” Wojda pozwala się pouczać schizmatykowi o „gościnności” oderwanej od nakazu ewangelizacji.
Ksenofobia” jako pałka na tradycję
Wykorzystanie uchodźców jako narzędzia do zwalczania oporu wobec modernizmu widać w nagminnym szafowaniu terminem „ksenofobia”. Według dokumentu Lamentabili sane exitu (1907):
„Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (propozycja potępiona nr 26).
Właśnie tę herezję realizuje neo-kościół, redukując wiarę do humanitarnego aktywizmu. Prawdziwy katolik wie, że pomoc materialna bez stawania warunku przyjęcia wiary jest współudziałem w zatraceniu dusz.
Strukturalna apostazja w akcie
Cała ta korespondencja ocieka duchem potępionej w Syllabusie błędów (1864) tezy, że:
„Protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej, w której formie można podobać się Bogu równie jak w Kościele Katolickim” (błąd 18).
Gdy „abp” Szewczuk mówi o „wspólnym stawianiu czoła wyzwaniom”, dokonuje się zdrada Ecclesia militans (Kościoła wojującego) na rzecz ekumenicznego klubu wzajemnej adoracji.
Zamiast epilogu: milczenie o jedynej konieczności
Najcięższym zarzutem wobec tej „deklaracji” jest całkowite pominięcie konieczności nawrócenia schizmatyków i heretyków. Pius XI w Quas primas nie pozostawił wątpliwości:
„Niechaj więc obowiązkiem i staraniem Waszym będzie (…) aby lud (…) życie urządził i ułożył, iżby ono odpowiadało życiu tych, którzy wiernie i gorliwie słuchają rozkazów Boskiego Króla”.
Tymczasem „biskupi” neo-kościoła, zamiast głosić Chrystusa Króla, stają się biurowymi urzędnikami globalnego azylu – kolejny dowód, że struktury posoborowe to masońska anty-cywilizacja w sutannach.
Za artykułem:
Zwierzchnik grekokatolików dziękuje polskim biskupom za pomoc ukraińskim uchodźcom (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
