Ekwadorska pseudomisja: synkretyzm pod płaszczykiem „bogactwa różnorodności”
Portal Polskifr.fr (26 października 2024) relacjonuje doświadczenia ks. Michała Maciołeka z diecezji zamojsko-lubaczowskiej, który od roku pracuje w Ekwadorze w strukturach posoborowych. Artykuł przedstawia jego adaptację do lokalnych warunków, podkreślając rzekome „bogactwo różnorodności” w ramach tego samego „Kościoła”.
Naturalistyczna redukcja misji katolickiej
Ks. Maciołek opisuje swoją posługę w kategoriach czysto socjologicznych: „Trzeba odwiedzić każdą z tych wspólnot, wyspowiadać ludzi, odprawić Eucharystię, trochę z nimi pobyć, przekazać im orędzie ewangeliczne”. Brak tu jakiegokolwiek odniesienia do nadprzyrodzonego celu misji – zbawienia dusz przez włączenie w Mistyczne Ciało Chrystusa.
Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Chrystusowi jako Odkupicielowi nabyty jest Krwią Swoją Kościół […] ma królować, ażby przy końcu świata położył wszystkie nieprzyjacioły pod nogi Boga i Ojca”. Tymczasem relacja ogranicza się do technicznych aspektów duszpasterstwa: remontów kaplic, problemów z osami czy „kulturowego szoku”.
Akceptacja stanów grzesznych i nieładu sakramentalnego
Przyznaje się do masowego występowania sytuacji sprzecznych z prawem Bożym: „Dużym wyzwaniem dla misjonarzy są liczne w Ekwadorze tak zwane «wolne związki», czyli małżeństwa bez sakramentu i bez ślubu cywilnego”. Brak jednak stanowczego potępienia tego zgorszenia.
Kongregacja Świętego Oficjum w Lamentabili sane exitu potępiła podobną pobłażliwość: „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (propozycja 26). Prawdziwy misjonarz katolicki nie może „zachęcać” do przyjęcia sakramentu małżeństwa, lecz nakazywać jego zawarcie pod groźbą odmowy rozgrzeszenia i Komunii św.
Modernistyczne rozumienie Kościoła
Szczególnie niepokojąca jest deklaracja: „Trzeba budować wspólnotę, dawać dużo więcej miejsca wiernym świeckim, bardziej ich angażować, bardziej ich słuchać, żeby Kościół nie był tylko Kościołem księży czy biskupów”. To czysty modernizm potępiony w Pascendi Dominici gregis św. Piusa X, który przestrzegał przed redukcją Kościoła do „świadomości zbiorowej wiernych”.
„Ja tutaj nie czuję się zupełnie wyrwany z mojej «dotychczasowej rzeczywistości». To jest ten sam Kościół, ale ma trochę inne cechy i to jest też coś pięknego”
To stwierdzenie demaskuje całkowite zerwanie z katolicką koncepcją misji. Św. Robert Bellarmin w De Controversiis podkreślał: „Głównym zadaniem misjonarza jest nieść światło wiary tam, gdzie panuje ciemność błędu”. Tymczasem ks. Maciołek uznaje posoborową „różnorodność” za wartość samą w sobie, co prowadzi do relatywizmu doktrynalnego.
Religijność emocjonalna zamiast wiary rozumowej
Przyznanie, że „wiara dużej części społeczeństwa jest jeszcze dosyć zewnętrzna, zbudowana na emocjach. Brakuje racjonalizacji i pogłębienia”, powinno skłonić do katechezy opartej na Katechizmie Rzymskim i dokumentach Magisterium. Zamiast tego proponuje się akomodację do tej powierzchowności, co stanowi zdradę misyjnego powołania.
Kard. Alfredo Ottaviani w Il baluardo przestrzegał: „Adaptacja do lokalnych zwyczajów nigdy nie może naruszać czystości doktryny i dyscypliny kościelnej”. Tymczasem w relacji brak jakichkolwiek wzmianek o zwalczaniu synkretyzmu czy pogańskich naleciałości w ekwadorskiej religijności.
Fałszywy ekumenizm w praktyce duszpasterskiej
Milczenie na temat masowego braku ważnych sakramentów („Brakuje dokumentacji i niskiej świadomości religijnej”) oraz akceptacja „różnorodności” jako wartości nadrzędnej, wskazują na przyjęcie zasad soborowej deklaracji Nostra aetate. To zaprzeczenie misyjnego nakazu Chrystusa: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19).
Św. Pius X w Lamentabili sane exitu potępił podobne tendencje: „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (propozycja 26). Prawdziwy misjonarz musi żądać całkowitego zerwania z grzechem i błędem, a nie „dialogować” z lokalnymi aberracjami.
Kryzys autorytetu kapłańskiego
Opisana sytuacja: „Bardzo szanują księdza, widzą w nim duży autorytet, przewodnika, ojca duchowego” – w kontekście akceptacji „wolnych związków” i emocjonalnej religijności – ujawnia czysto naturalne pojmowanie kapłaństwa.
Prawowity papież Pius XII w encyklice Mediator Dei nauczał: „Kapłan jest alter Christus, który składa Ofiarę przebłagalną za grzechy świata”. Tymczasem w relacji kapłan sprowadzony został do roli animatora wspólnoty i zarządcy remontów kaplic.
Posoborowa deformacja pojęcia misji
Ostrzegał już Pius XI w Quas primas: „Kościół Boży, udzielając bez ustanku pokarmu duchowego ludziom, rodzi i wychowuje coraz to nowe zastępy świętych mężów i niewiast”. Tymczasem współczesne „misje” stały się przedsięwzięciem socjologicznym, pozbawionym nadprzyrodzonej perspektywy walki ze złymi duchami i nawracania pogan.
Brak jakiejkolwiek wzmianki o konwersjach, nawróceniach czy walce z herezją demaskuje prawdziwy charakter tej działalności. To nie misja katolicka, lecz projekt „inkulturacji” w posoborowym rozumieniu – czyli synkretyzmu religijnego.
Zdrada tradycji misyjnej Kościoła
Prawdziwi misjonarze – jak św. Franciszek Ksawery czy o. Maksymilian Kolbe – szli na krańce świata, by głosić nieomylne prawdy wiary, a nie „budować wspólnoty”. Św. Pius X w Pascendi demaskował takich „reformatorów”: „Moderniści starają się pogodzić wiarę z nauką, co prowadzi do zniszczenia samej istoty religii”.
Opisywana działalność ks. Maciołeka to klasyczny przykład apostazji milczenia, gdzie w imię fałszywie pojętej miłości i dialogu, porzuca się obowiązek napominania grzeszników i głoszenia całej prawdy objawionej.
Podsumowanie: misja bez Krzyża
Relacja z Ekwadoru ukazuje dramatyczną rzeczywistość posoborowej „ewangelizacji”: redukcja wiary do emocjonalnych przeżyć, akceptacja grzechu jako „wyzwania”, zastąpienie nadprzyrodzonej gorliwości o zbawienie dusz naturalistycznym aktywizmem społecznym.
Jak prorokował św. Pius X: „Po usunięciu Jezusa Chrystusa i Jego najświętszego prawa z obyczajów i życia publicznego, świat pogrążył się w otchłani nieszczęść” (Quas primas). Dopóki „misjonarze” nie wrócą do głoszenia Chrystusa Króla w całej Jego władzy i majestacie, ich działalność pozostanie jedynie parodią prawdziwej misji katolickiej.
