Portal eKAI (11 października 2025) przedstawia rozmowę z „ks.” Tomaszem Kancelarczykiem, prezesem Fundacji „Małych Stópek”, wyróżnionej nagrodą TOTUS TUUS 2025. Działalność obejmuje domy „samotnej matki”, magazyn aprowizacyjny, akcje „Tak niewiele” i „Paczuszka dla Maluszka”, procesję z „relikwiami świętych” oraz edukację „pro-life” poprzez publikację „Genezis” z technologią rozszerzonej rzeczywistości. Wartość pomocy w ubiegłym roku przekroczyła 30 mln zł, przy finansowaniu wyłącznie z darowizn indywidualnych.
Teologiczne bankructwo posoborowej filantropii
Inspiracją dla fundacji podaje się encyklikę Evangelium vitae „św. Jana Pawła II” – dokument nieposiadający żadnej wartości doktrynalnej, będący owocem apostazji posoborowych uzurpatorów. Wiara katolicka nie potrzebuje modernistycznych manifestów – wystarczy niezmienne nauczanie Kościoła wyrażone w dekrecie Sanctissimus Dominus Noster Sykstusa V (1588) potępiającym aborcję jako zbrodnię podlegającą ekskomunice latae sententiae. Tymczasem fundacja, operując językiem „promocji godności człowieka”, wpisuje się w antropocentryczną narrację Vaticanum II, która de facto zastąpił kult Boga kultem człowieka.
„Wierzymy, że modlitwa w intencji nienarodzonych to duchowy fundament całej naszej działalności”
To zdanie demaskuje najgłębszy problem: redukcja nadprzyrodzonej skuteczności modlitwy do psychologicznego wsparcia. Prawdziwa oratio w intencji nienarodzonych wymagała by explicite ofiarowania Mszy Świętych w rycie trydenckim oraz publicznych ekspiacji za grzech dzieciobójstwa. Tymczasem „duchowa adopcja” propagowana przez fundację to jedynie kolejna posoborowa nowinka pozbawiona teologicznych fundamentów – nie wspominając o braku jakiegokolwiek odniesienia do konieczności sakramentalnego pojednania matek mających sumienia obciążone grzechem aborcji.
Kolonizacja katolickiej terminologii przez modernizm
Organizacja procesji z „relikwiami świętych” przy jednoczesnej współpracy z posoborowymi strukturami (Caritas, zgromadzenia zakonne po 1965 roku) to klasyczny przykład liturgicznego synkretyzmu. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 8 grudnia 1949: „Kult relikwii prawdziwych świętych dopuszczalny jest jedynie w kontekście nienaruszonej doktryny i dyscypliny kościelnej”. Tymczasem sama nazwa „Wigilia Wszystkich Świętych” sugeruje niebezpieczne zbliżenie do pogańskich obrzędów Halloween, co potępiał Pius XI w encyklice Quas Primas (1925): „Królestwo Chrystusa nie może istnieć tam, gdzie mieszają się święte z profanicznym”.
Publikacja „Genezis” z zastosowaniem technologii rozszerzonej rzeczywistości budzi szczególną odrazę. Materialistyczne przedstawienie życia prenatalnego przy pomocy świeckich narzędzi całkowicie pomija jego duchowy wymiar – dar życia jako udział w stwórczym akcie Boga. Św. Pius X w Lamentabili sane (1907) potępił podobne redukcjonizmy: „Wiara jako przyzwolenie umysłu nie może opierać się na prawdopodobieństwach zmysłowych dowodów” (propozycja 25). Tymczasem fundacja chwali się aprobatą Ministerstwa Edukacji – instytucji jawnie promującej gender i deprawację młodzieży.
Ukryta apoteoza świeckiego humanitaryzmu
Chociaż fundacja deklaruje niezależność od funduszy publicznych, jej działalność stanowi perfekcyjne dopełnienie socjalnej agendy neo-kościoła. Pomoc ograniczona wyłącznie do sfery materialnej („mega wyprawki”, domy wytchnieniowe) przy całkowitym zaniedbaniu obowiązku ewangelizacji to model potępiony przez Leona XIII w Rerum novarum (1891): „Nawet bowiem wśród trosk doczesnych pamiętać należy, że dusza ma wyższe przeznaczenie”. Gdzie są misje święte dla matek odwiedzających domy fundacji? Gdzie codzienna katechizacja w języku klarownych dogmatów? Gdzie napomnienia o grzechu przeciwko VI przykazaniu prowadzącym do aborcji?
Najjaskrawszym dowodem ideologicznego uwikłania jest milczenie wobec systemowych przyczyn aborcji: demoralizującej edukacji seksualnej, antykoncepcji hormonalnej (również „awaryjnej”) oraz rozwodów – które wszystkie są potępione w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 (kan. 1061, 2350). Tymczasem fundacja – podobnie jak całe posoborowie – woli „nie dzielić” i „nie oceniać”, godząc się z cywilizacją śmierci w imię fałszywie pojętego miłosierdzia.
Konkluzja: wiara bez uczynków, uczynki bez wiary
Choć wartość pomocy materialnej (30 mln zł) imponuje, działalność „Małych Stópek” przypomina świecką NGO przyklejoną katolicką etykietką. Brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności powrotu do Tradycji (Mszy trydenckiej, autentycznych sakramentów, dyscypliny pokutnej) czyni z niej kolejne narzędzie modernizacji Kościoła. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie błędów (1864): „Kościół powinien pojednać się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (błąd 80) – i właśnie ta zgubna logika przyświeca omawianej instytucji.
Prawdziwy katolicki heroizm wymagałby nie tylko rozdawania pieluch, ale przede wszystkim głoszenia – bez dyplomatycznych omówień – że poza Kościołem katolickim nie ma zbawienia, że aborcja wiedzie do piekła, a „duchowa adopcja” bez łaski uświęcającej jest mrówczą pracą. Dopóki jednak fundacja będzie czerpać inspirację z posoborowych heretyków, a nie z Ojców Kościoła i papieży przedsoborowych – jej działalność pozostanie jedynie humanitarnym płaszczykiem dla modernistycznej rewolucji.
