Portal eKAI (12 października 2025) prezentuje rozmowę z ks. Dariuszem Kowalczykiem, przewodniczącym Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, która pod hasłem „Św. Jan Paweł II. Prorok nadziei” przygotowuje XXV Dzień Papieski. Tekst kreśli obraz „chrześcijańskiej nadziei” oderwanej od nadprzyrodzonego celu człowieka, sprowadzonej do psychologicznego optymizmu i społecznego aktywizmu. Brak tu jakiegokolwiek odniesienia do konieczności nawrócenia, stanu łaski czy obowiązku społecznego panowania Chrystusa Króla.
Naturalistyczna redukcja nadziei chrześcijańskiej
Ks. Kowalczyk przeciwstawia „nadzieję chrześcijańską” jedynie „optymizmowi, satysfakcji, dobrostanowi” czy „pozytywnemu myśleniu„, by zaraz zrównać ją z terapeutycznym remedium na „deficyt nadziei w świecie” i „rozpad więzi rodzinnych„. Gdy mówi, że „nadzieja chrześcijańska «wypływa z warstw dużo głębszych […] i daje dużo więcej»„, celowo pomija explicite jej nadprzyrodzony charakter jako cnoty teologalnej, której przedmiotem jest vita aeterna.
„Widzę, jak ważna jest formacja – rekolekcje, wspólna różnorodna modlitwa, obozy, «kwadranse ze św. Janem Pawłem II» – które dają młodym punkt odniesienia i wsparcie duchowe”.
To „wsparcie duchowe” okazuje się pozbawione konkretów doktrynalnych. Brak wzmianki o konieczności stanu łaski uświęcającej, o sakramencie pokuty jako bramie życia nadprzyrodzonego, o Najświętszej Ofierze jako źródle wszelkiej łaski. W zamian mamy psychologizującą „sieć wsparcia” i „trwałe przyjaźnie” jako cel sam w sobie.
Cultus novus: Jan XXIII jako idol „nowej ewangelizacji”
Cała narracja opiera się na bałwochwalczym kulcie Jana XXIII, którego tekst określa „świętym” bez żadnego teologicznego uzasadnienia. Jego rzekome „pojawienie się na galerii bazyliki św. Piotra” w 1978 r. przedstawiane jest jako „wielki powiew nadziei„, choć w rzeczywistości zapoczątkowało ono systematyczną destrukcję doktryny katolickiej poprzez:
- Synod o rodzinie (2014-2015) otwierający drogę do komunii dla rozwodników
- Podpisanie Document on Human Fraternity (2019) z wielkim imamem Al-Azhar, co stanowiło akt apostazji
- Promocję panteistycznej encykliki Laudato si’ (2015)
Dzieło Nowego Tysiąclecia funkcjonuje jako narzędzie indoktrynacji w duchu soborowej „nowej ewangelizacji„, która – jak trafnie zauważył abp Marcel Lefebvre – „jest ewangelizacją nowej religii, humanistycznej i naturalistycznej„. Przytoczona liczba „30 stypendystów przyjęło święcenia kapłańskie” budzi grozę, gdyż formacja w posoborowych seminariach produkuje jedynie funkcjonariuszy kultu neokościoła.
Statolatria w działaniu: państwo jako zbawca
Fundacja jawi się jako instytucja całkowicie wpisana w paradygmat saeculum (świeckości), gdzie:
„inwestycja w stypendia i budowanie wspólnoty to podstawa – to nie tylko pomoc materialna, to inwestycja w ludzkie losy i przyszłość naszej wspólnoty”.
To czysta statolatria! Brak tu najmniejszej wzmianki, że jakakolwiek wspólnota ludzka może istnieć poza Mystycznym Ciałem Chrystusa. Pomoc materialna oderwana od nienegocjowalnego warunku – extra Ecclesiam nulla salus – staje się narzędziem budowania utopijnego „państwa opiekuńczego” potępionego przez Piusa XI w Quadragesimo anno.
Demonstracyjne milczenie o grzechu i łasce
Najbardziej wymowne jest całkowite przemilczenie kwestii grzechu pierworodnego, konieczności sakramentalnego rozgrzeszenia i stanu łaski uświęcającej jako fundamentów prawdziwej nadziei. Gdy ks. Kowalczyk mówi o „rozterkach duchowych” młodzieży, redukuje je do „wyborów moralnych” i „formowania sumienia„, jakby sumienie było autonomicznym głosem „wewnętrznego światła„, a nie narzędziem poznania prawa naturalnego.
Taką postawę już w 1907 r. potępiło Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili, odrzucając tezę, że „wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw” (propozycja 25). Tymczasem Fundacja promuje właśnie taki probabilizm, gdzie „różnorodna modlitwa” zastępuje lex orandi, a „kwadranse z Janem Pawłem II” – katechizm.
Wirus ekumenizmu: „świadectwo” bez nawrócenia
Najgroźniejszym aspektem jest promocja działałności „we wszystkich wspólnotach, ruchach, stowarzyszeniach, jakie są w Kościele„, co w praktyce oznacza indyferentyzm religijny potępiony w Syllabus errorum Piusa IX (punkty 15-18). Gdy czytamy o „absolwentach dających świadectwo„, nie padają pytania: Cui testimonium dant? (Komu dają świadectwo?) – bo przecież według Nowego Kodeksu „święci” posoborowi obejmują Lutra i „bł.” Ratzingera.
Podsumowanie: antyewangelia w działaniu
Dzieło Nowego Tysiąclecia to modelowe narzędzie realizacji modernistycznej agendy opisanej już w 1907 r. przez św. Piusa X w Pascendi:
„Moderniści starają się być i uchodzić za katolików, podczas gdy w duszy i w sercu opanowani są duchem protestanckim i racjonalistycznym”.
Fundacja ta:
1. Promuje kult apostaty (Jan XXIII) jako „świętego”
2. Redukuje nadprzyrodzoną nadzieję do psychospołecznego wsparcia
3. Wspiera finansowo formację przyszłych kadr neokościoła
4. Propaguje ekumeniczny model „świadectwa” pozbawionego wymogu nawrócenia
5. Utrwala mit „otwartego Kościoła” przeciwnego królewskiemu panowaniu Chrystusa
Jak ostrzegał Pius XI w Quas primas: „Nie będzie pokoju, póki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego„. Nadzieja bez Chrystusa Króla – to zwykły opiumowy miraż.
