Portal posoborowy relacjonuje homilię wygłoszoną przez Leona XIV (właśc. Robert Prevost) w bazylice św. Piotra podczas Mszy dla wspólnot uniwersytetów „papieskich”. W tekście dominuje retoryka „drogi” i „nawrócenia” pozbawiona nadprzyrodzonej treści, sprowadzająca życie duchowe do psychologicznego procesu samodoskonalenia. „Życie jest naprawdę żywe tylko wtedy, gdy jest w drodze, gdy potrafi dokonywać «przejść»” – głosi uzurpator, całkowicie pomijając konieczność metanoia (zmiany myślenia) w świetle objawionej prawdy (Mt 4:17).
Redukcja misji Kościoła do terapeutycznego humanizmu
Centralną osią homilii jest historia „kobiety pochylonej” (Łk 13:10-17), zredukowana do metafory intelektualnego otwarcia: „Kiedy człowiek nie jest w stanie przekroczyć granic własnego doświadczenia (…) pozostaje uwięziony, a nawet zniewolony, niezdolny do dojrzałego osądu„. Brakuje tu całkowicie teologicznego wymiaru chorób jako skutku grzechu pierworodnego oraz konieczności łaski uświęcającej dla prawdziwego uzdrowienia. Jak zauważył Pius XI w Quas primas: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4:12).
Podobnie jak w przypadku kobiety z Ewangelii, zawsze istnieje ryzyko, że pozostaniemy więźniami spojrzenia skupionego na sobie samych.
To zdanie demaskuje antropocentryczną esencję neo-kościoła: grzech zostaje sprowadzony do błędów poznawczych, a nie buntu przeciw Bogu. Brak jakiegokolwiek nawiązania do dogmatu o grzechu śmiertelnym czy konieczności sakramentu pokuty. W myśl Syllabusu Piusa IX (pkt 15), taki relatywizm prowadzi do zgubnego przekonania, że „człowiek może w obserwowaniu jakiejkolwiek religii znaleźć drogę wiecznego zbawienia„.
Fałszywa duchowość bez dogmatycznej kotwicy
Leon XIV nawołuje do „szerokiego spojrzenia, które potrafi sięgać daleko, które nie upraszcza spraw„, co w praktyce oznacza akceptację modernistycznej zasady ewolucji dogmatów. Gdy mówi: „doświadczenie chrześcijańskie natomiast chce nas nauczyć patrzenia na życie i rzeczywistość spojrzeniem jednoczącym, zdolnym ogarnąć wszystko„, przemilcza fakt, że jedność ta może istnieć wyłącznie w prawdzie objawionej. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej – to herezja potępiona jako błąd nr 54„.
Wymienienie św. Augustyna i Tomasza z Akwinu wśród „mężczyzn i kobiet, którzy potrafili zintegrować badania naukowe ze swoim życiem” to bezczelne zawłaszczanie doktorów Kościoła dla celów modernizmu. Akwinata w Summie contra gentiles (II, 4) wyraźnie stwierdza: „Prawda wiary chrześcijańskiej przekracza możliwości rozumu ludzkiego„, podczas gdy homilia sugeruje równorzędność „różnych dyscyplin” w poszukiwaniu prawdy.
Edukacja jako narzędzie indoktrynacji
Szczególnie niebezpieczny jest fragment o zadaniu wychowawczym: „Wychowywanie przypomina cud (…) ponieważ zadaniem wychowawcy jest podniesienie drugiego człowieka (…) pomagając temuż człowiekowi być sobą„. To czysty Rousseauizm, sprzeczny z katolicką koncepcją wychowania jako prowadzenia dusz do świętości przez poznanie prawdy. Pius XI w Divini illius Magistri (1929) podkreślał: „Wychowanie polega zasadniczo na przygotowaniu człowieka do tego, czego wymaga jego cel ostateczny„.
Współczesne uniwersytety powinny kontynuować ten gest Jezusa.
To jawne nadużycie Pisma Świętego. Chrystus uzdrawiał, by objawić swoją boską moc i wezwać do pokuty (Łk 5:24), a nie by promować „otwartość akademicką”. Brakuje tu fundamentalnego ostrzeżenia św. Pawła: „Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofią i próżnym oszustwem opartym na podaniach ludzkich” (Kol 2:8).
Milczenie o królewskiej godności Chrystusa
W całej homilii ani razu nie pada imię Jezusa Chrystusa jako Króla wszechświata, co stanowi zdradę misji Kościoła. Pius XI w encyklice Quas primas ogłaszał: „Jeżeli ludy i państwa uznałyby publicznie panowanie Chrystusowe, wtedy spłynęłyby na całe społeczeństwo niewypowiedziane dobrodziejstwa„. Tymczasem Leon XIV mówi o „radzie i pociesze Ewangelii” – eufemizm oznaczający pozbawioną krzyża „dobrą nowinę” dostosowaną do świata.
Zakończenie wezwaniem do „Marji Panny, Stolicy Mądrości” to cyniczny zabieg mający ukryć odrzucenie prawdziwego nabożeństwa do Matki Bożej. Pius X w Pascendi demaskował modernistów: „Wykorzystują oni święte imiona, by przemycać truciznę nowych błędów„. Prawdziwa Sedes Sapientiae to Ten, który „stał się ciałem” (J 1:14), a nie mglista idea „mądrości” oderwana od Wcielenia.
