Portal eKAI (10 lipca 2025) relacjonuje nominację ks. Mariusza Dmyterko na „biskupa pomocniczego” eparchii wrocławsko-koszalińskiej „Kościoła greckokatolickiego w Polsce”. Według komunikatu „nuncjatury apostolskiej”, duchowny pełnił dotąd funkcję proboszcza w Białym Borze, będąc jednocześnie zaangażowanym w liczne inicjatywy duszpasterskie neo-kościoła.
„Święcenia” w czasach apostazji: problem ważności sakramentalnej
Przedstawiona biografia „ks. Dmyterko” ujawnia typowy schemat formacji w strukturach posoborowych. Wyświęcony w 2005 roku przez „bp. Włodzimierza Juszczaka” – który sam otrzymał „święcenia” w 1989 roku w warunkach całkowitego zerwania z tradycyjną dyscypliną sakramentalną – jego status kapłański pozostaje poważnie wątpliwy. Jak przypomina Lamentabili sane exitu św. Piusa X: „Zwyczaj udzielania chrztu dzieciom był owocem ewolucji dyscyplinarnej i przyczynił się do podziału jednego sakramentu na dwa” (propozycja 43), co wskazuje na instrumentalne traktowanie sakramentów w środowiskach modernistycznych.
„W 2016 roku, z okazji Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia, otrzymał papieski dekret nominacyjny na «Misjonarza Miłosierdzia»”
Ten fragment szczególnie demaskuje duchową pustkę nominata. Tytuł nadany przez antypapieża Bergoglio – głównego architekta religio humanitatis – stanowi jawną deklarację przynależności do posoborowego establishmentu. Jak nauczał Pius IX w Syllabusie błędów: „Wiara, że Bóg jest rzeczywistym Autorem Pisma Świętego, jest zbytnią naiwnością lub brakiem wiedzy” (błąd 9), co doskonale koresponduje z fałszywym kultem „miłosierdzia” oderwanego od sprawiedliwości Bożej.
Akademickie korzenie modernizmu
Wątpliwości potęguje fakt studiów na Uniwersytecie Gregoriańskim – kuźni neo-modernistycznych tez. Instytucja ta od dziesięcioleci promuje: „ewolucję dogmatów, demokratyzację Kościoła i fałszywy ekumenizm”, sprzeczny z encykliką Mortalium animos Piusa XI, która stanowczo potępiała „zgubny błąd, jakoby możliwą była federacja chrześcijan”.
Pełnienie funkcji „cenzora eparchialnego” przez nominata to czysty paradoks. Jak może strzec „poprawności dogmatycznej” ktoś, kto:
- Uczestniczy w „soborach” struktur pozbawionych ważnej sukcesji apostolskiej
- Promuje kult „Ikony Matki Bożej – Matki Wygnańców” o wyraźnych cechach synkretycznych
- Akceptuje posoborową liturgię będącą zaprzeczeniem katolickiej teologii ofiary?
Quas Primas Piusa XI przypomina: „Doroczne uroczystości, w których święcimy pamięć tajemnic żywota Jezusa Chrystusa, zakończą się i pomnożą świętem Chrystusa Króla”. Tymczasem działalność „ks. Dmyterko” skupia się na organizacji „pielgrzymek” i „odpustów” pozbawionych nadprzyrodzonej perspektywy – typowej dla naturalistycznej religijności posoborowej.
Ukryta agenda ekumeniczna
Biografia nominata odsłania strategiczne umiejscowienie go przy granicy z Niemcami (Biały Bór) – regionie kluczowym dla promocji unickiego modelu jako pomostu do prawosławia i anglikanizmu. To klasyczna realizacja tez potępionych w Lamentabili: „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (propozycja 26).
Języki, którymi posługuje się „ks. Dmyterko” (ukraiński, angielski, włoski), układają się w mapę wpływów neo-kościoła: od kijowskiego modernizmu po watykańsko-amerykański liberalizm. Brak wzmianki o łacinie – języku Kościoła zachodniego – mówi sam za siebie.
Milczenie o rzeczach ostatecznych
Najcięższą zarzutem wobec prezentowanego materiału jest całkowite pominięcie:
- Nauki o grzechu i konieczności nawrócenia
- Obowiązku publicznego wyznawania Chrystusa Króla
- Groźby potępienia wiecznego dla trwających w błędzie
Jak przypominał św. Pius X w Pascendi, moderniści „redukują wiarę do subiektywnego doświadczenia, odcinając ją od obiektywnego depozytu prawd”. Pełnione przez nominata funkcje „przewodniczącego ds. ewangelizacji” i „ds. duszpasterstwa rodzin” w rzeczywistości służą propagowaniu antropocentrycznej pseudo-duchowości.
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej, omawiana nominacja stanowi kolejny element systemowej apostazji struktury okupującej Watykan. Jak głosi kanon 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917): „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu (…) jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”. W przypadku „eparchii wrocławsko-koszalińskiej” mamy do czynienia nie z częścią Kościoła, lecz z modernistyczną organizacją religijną.
Za artykułem:
10 lipca 2025 | 12:17Ks. Mariusz Dmyterko biskupem pomocniczym eparchii wrocławsko-koszalińskiejKs. Mariusz Dmyterko, dotychczasowy proboszcz parafii greckokatolickiej w Białym Borze, został mianowany biskupem pomocniczym eparchii (diecezji) wrocławsko-koszalińskiej Kościoła greckokatolickiego w Polsce – podała dziś w południe Nuncjatura Apostolska. (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
